Σπίτι μου, σπιτάκι μου και φτωχοκαλυβάκι μου…

Όταν η Νανά Μούσχουρη τραγουδούσε στις αρχές της δεκαετίας του 1970, τη γνωστή επιτυχία που έγραψαν Μάνος Χατζηδάκης και Νίκος Γκάτσος, δεν θα μπορούσε να προφητέψει καλύτερα και εναργεστέρα το μείζον στεγαστικό πρόβλημα που βιώνει ο κάτοικος ή ο υποψήφιος κάτοικος της Θεσσαλονίκης, ο οποίος δεν διαθέτει ιδιόκτητη κατοικία εντός ή πέριξ της Θεσσαλονίκης.

Όλοι συμφωνούν ότι αποτελεί το νούμερο ένα πρόβλημα για τα οικονομικά του μέσου νοικοκυριού. Τι χρειάζεται; Χρειάζεται ένα σοκ.

Μεταφέρω από πρόσφατη Αγγελία:

«Διαμέρισμα 68 τετραγωνικά, περιοχή Ιπποκράτειο νοσοκομείο, ανακαινισμένο (σ.σ. υποτίθεται)- χωρίς ασανσέρ, 3ος όροφος-(σ.σ. φανταστείτε πόσων ετών είναι η πολυκατοικία)- 650 ευρώ και 2 ενοίκια ως εγγύηση», Δηλαδή θέλει 1.950 ευρώ μπροστά.

Το πλυντήριο το είχε στο μπαλκόνι

Οι τιμές για αγορά και για ενοικίαση κατοικίας είναι στα ύψη και πλέον ξεπερνούν ακόμα και τις χρυσές εποχές των ακινήτων στο μακρινό 2008.Η κατάσταση στα ενοίκια έχει ξεφύγει προ πολλού. Ζητείται Ελπίς! Αναζητείται Παρέμβαση . Άσε που τα περισσότερα διαμερίσματα που ενοικιάζονται, ανήκουν πλέον σε ξένους, αφού ο Έλληνας αδυνατεί να δώσει τόσα χρήματα για να τα αγοράσει.

Αν αυτή η συνθήκη, που αντί να βελτιώνεται επιδεινώνεται, σε μια αγορά αρρύθμιστη, είναι φυσιολογική εξέλιξη, η οποία βασίζεται στον κανόνα της προσφοράς και της ζήτησης έχει καλώς. Αν όχι τότε σταδιακά, στα επόμενα λίγα χρόνια, θα σκάσει εκ νέου η φούσκα των ακινήτων και θα έχουμε ανακύκλωση μιας κατάστασης που τη ζήσαμε στην έναρξη και κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης.

Τα όποια μέτρα και οι όποιες πρωτοβουλίες ανακοινώνονται από την κυβέρνηση, για παράδειγμα αυτά που έχουν να κάνουν με τα δεσμευμένα ακίνητα από τις τράπεζες και τα κλειστά διαμερίσματα, χαρακτηρίζονται από παράγοντες της αγοράς ημίμετρα και ανεπαρκή με τα δεδομένα που έχουν διαμορφωθεί στη Θεσσαλονίκη. Άλλωστε παρά τις εμφανιζόμενες 140.452 κενές κατοικίες (στοιχεία ΕΛΣΤΑΤ) οι χρόνιες παθογένειες (πολύ/συνιδιοκτησία και παλαιότητα) τις καθιστούν μη άμεσα κατοικήσιμες, αφού χρήζουν μερικής ή ολικής ανακαίνισης.

Σήμερα ένα ενοίκιο 600 ευρώ τον μήνα, για μια γκαρσονιέρα των 40 τετραγωνικών, δεν θεωρείται υπερβολικό στη Θεσσαλονίκη. Όταν ο μέσος μισθός φτάνει ή ξεπερνά με το ζόρι τα 1.200 ευρώ τον μήνα είναι σαφές ότι δεν επαρκεί για να καλύψει τα έξοδα στέγασης και αξιοπρεπούς επιβίωσης ενός εργαζομένου. Ούτε λόγος για τους χαμηλόμισθους των 780 ευρώ και τα νέα ζευγάρια που ζουν από τον πρώτο τους μισθό στο δημόσιο ή τον ιδιωτικό τομέα.

Εάν η Πολιτεία αντιμετώπιζε τις περιοχές εκτός πολεοδομικού συγκροτήματος ως κομμάτι της ευρύτερης μητροπολιτικής Θεσσαλονίκης (για να θυμηθώ τη ρήση ενός παλιού ΥΜΑΘ) κι όχι ως απομονωμένες και απομακρυσμένες, αυτό θα βοηθούσε. Με τις κατάλληλες υποδομές διασύνδεσης (προαστιακός κ.α.) για να εγκατασταθούν επενδύσεις και υπηρεσίες σε αυτές τις περιοχές, όπου υπάρχει απόθεμα γης ικανό να στεγάσει τη ζωή και τα όνειρα πολιτών κι έτσι να αποτελέσουν έναν οικονομικότερο τόπο κατοικίας και πόλο έλξης πληθυσμού, θα βοηθούσε. Το απαραίτητο σοκ στην αγορά των ακινήτων, που θα δημιουργούσε συνθήκες υπερπροσφοράς, ώστε να πέσουν οι τιμές και να πάψει η στέγη να είναι απλησίαστη, θα βοηθούσε.