Μια μπάντα, ένας δήμαρχος, μια ιστορία

Το βράδυ της περασμένης Δευτέρας, στη Φλώρινα, ο δήμαρχος της πόλης Βασίλης Γιαννάκης διέκοψε μία συναυλία που έδιναν τα μέλη ενός τοπικού συγκροτήματος (Banda Entopica, δηλ. η μπάντα των εντοπίων, δηλαδή των ντόπιων κατοίκων της περιοχής) που ερμήνευσαν και κάποια τραγούδια στην ντοπιολαλιά της περιοχής.

Το θέμα πήρε δημοσιότητα, έγινε λόγος για λογοκρισία για την απαράδεκτη αυτή ενέργεια του δημάρχου, ενώ το συγκρότημα διευκρίνισε ότι τα τρία τραγούδια σε μία πολιτιστική εκδήλωση ήταν συμφωνημένο να παιχτούν προς το τέλος της εκδήλωσης όπως και έγινε.

Από τη Γουμένισσα του Κιλκίς ως τη Φλώρινα κατοικούσαν ανέκαθεν πληθυσμοί που μιλούσαν ως μητρική γλώσσα τα ντόπια όπως οι ίδιοι αποκαλούν αυτό το ιδίωμα. Μείγμα σλαβικής διαλέκτου με ελληνικές και τουρκικές λέξεις (ας πούμε για να συνεννοούμαστε, σλαβομακεδονικά -αν και στην ουσία είναι μια δυτικοβουλγαρική διάλεκτος, που επικρατούσε πριν 150 χρόνια στην ευρύτερη περιοχή ως κοινή ομιλουμένη, προφορική, γλώσσα, εξού και η Βουλγαρία δεν αναγνωρίζει το κράτος των Σκοπίων, επειδή η Βόρεια Μακεδονία δεν αποδέχεται αυτήν την ιστορική αλήθεια…)

Έως την έλευση, έναν αιώνα πριν, των προσφύγων στις περιοχές αυτές, αυτή ήταν η γλώσσα που μιλούσαν ευρύτατα στην περιοχή. Για κάποιους στο ελληνικό κράτος οι κάτοικοι αυτοί είχαν “μειωμένη εθνική συνείδηση”. Αν και από αυτόν τον πληθυσμό αναδείχθηκαν οι περισσότερη μακεδονομάχοι οι οποίοι πολέμησαν στις περιοχές της Κεντρικής και Δυτικής Μακεδονίας τους Βούλγαρους κομιτατζήδες, οι οποίοι εποφθαλμιούσαν και δεν το έκρυβαν την περιοχή (καπετάν Κώττας, καπετάν Γκόνος Γιώτας - οι πιο γνωστοί).

Τότε, στα τέλη του 19ου και την πρώτη δεκαετία του 20ού αιώνα, δεν είχε συγκροτηθεί το κράτος της “Μακεδονίας” ως ένα από τα 6 κρατίδια που συναποτελούσαν την ενιαία Γιουγκοσλαβία. Πράγμα που έκανε ο Τίτο μετά το τέλος του Β” Παγκοσμίου Πολέμου,

Το τότε ελληνικό κράτος για δεκαετίες, δεν έθετε κανένα θέμα ονομασίας, με αποτέλεσμα να παγιωθεί και να δημιουργηθεί διεθνώς μία κατάσταση που οδήγησε στη γνωστή κόντρα για το όνομα και το Μακεδονικό μετά τη διάλυση της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας.

Χρειάστηκε να περάσουν 30 χρόνια από τις προτάσεις Γκλιγκόροφ προς τον Κ. Μητσοτάκη για συναίνεση της Ελλάδας σε ένα μεικτό όνομα της γείτονος όταν δημιουργούνταν τότε ως χωριστό κράτος, που απορρίφθηκε 2 φορές από τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κ. Καραμανλή, ως την κατάληξη της Συμφωνίας των Πρεσπών, ενώ για 30 χρόνια η νεότευκτη βόρεια γείτονας καθιερωνόταν διεθνώς με το όνομα Μακεδονία, νέτο σκέτο.

Οι άνθρωποι που έμεναν σε αυτές τις περιοχές δεν εξαφανίστηκαν… Εξακολουθούν να ζουν τα παιδιά τους, κάποια μιλούν τα εντόπια, κάποια όχι, είναι κόσμος που ψηφίζει κυρίως Νέα Δημοκρατία γιατί αυτή είναι η συντριπτική πλειοψηφία πολιτικά σε αυτή την περιοχή, αλλά και ΠΑΣΟΚ και κόμματα της Αριστεράς.

Κάποια ελάχιστη μειοψηφία κάποτε είχε σχηματίσει ένα κίνημα το “Ουράνιο Τόξο” το οποίο πήγε άπατο σε κάποιες εκλογές…

Ο κύριος Δήμαρχος Φλώρινας, υποτιμά προφανώς αυτή την ιστορία, αλλιώς δεν θα έριχνε με την κίνηση που έκανε, νερό στο μύλο μιας υπόθεσης, που σήμερα είναι απόλυτα φυσιολογική να εκφράζεται πολιτισμικά όπως θέλει και να μην μπαίνουν τέτοιου είδους φραγμοί. Οι νέες γενιές δεν καταλαβαίνουν καν για τι πράγμα μιλάμε… Κάποτε στα καφενεία της περιοχής, πριν 40 και 50 χρόνια έβαζαν τα ντόπια τραγούδια στα μαγνητόφωνα, όταν έφευγαν από το μαγαζί όλοι οι μη ντόπιοι… Τότε αυτό ήταν μεταξύ νομιμότητας και παρανομίας… Και το χειρότερο για ένα νέο παιδί που πήγαινε στον στρατό, ακόμη και στην αρχή της διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, ως το 1982-83, ήταν να είναι στον “φάκελο” του χαρακτηρισμένος “σλαβομακεδόνας” Ήταν πιο βαρύ από το “κομμουνιστής”...
Μισό αιώνα μετά αυτά τα πράγματα έχουν λυθεί από την ιστορία και όσοι ενοχλούνται καλά θα κάνουν να σκεφτούν και τις δημόσιες θέσεις που έχουν και πιθανόν τα νέα προβλήματα που γεννούν… Είτε άθελα τους, είτε εν γνώσει τους για να παίξουν με κάποιες πληθυσμιακές ομάδες ψηφοφόρων, απέναντι σε κάποιες άλλες, πράγμα τρισχειρότερο.