Αρκετά µε τα δύο µέτρα και τα δύο σταθµά

Δεν πάει πολύς καιρός που µια δικαστική υπάλληλος, η οποία πιάστηκε να έχει καταθέσει πλαστό πτυχίο Νοµικής, αθωώθηκε διότι «η πλαστογραφία δεν είχε αιτιώδη σχέση µε την ανάληψη καθηκόντων προϊσταµένης από την κατηγορουµένη». Και αυτό γιατί -όπως δέχτηκαν οι δικαστές- «προσέφερε ποιοτική και πραγµατική εργασία» και η τοποθέτησή της στη συγκεκριµένη θέση είχε γίνει µε απόφαση της προέδρου Πρωτοδικών και όχι µέσω υπηρεσιακού συµβουλίου. Προχθές όµως επικυρώθηκε η βαριά καταδίκη µιας καθαρίστριας που για να προσληφθεί κατέθεσε πλαστό απολυτήριο δηµοτικού, ενώ είχε τελειώσει µόνο την 5η τάξη του εξατάξιου, καθώς -όπως δέχτηκαν σε αυτήν την περίπτωση οι δικαστές- είναι ένοχη απάτης και δεν δικαιούται δεύτερη ευκαιρία όπως ζήτησε, ούτε έχει σηµασία ότι ήταν σε «απελπιστική κατάσταση» όπως δήλωσε. Ας προσπεράσουµε το προφανές: Κάποιοι δικαστές εµφανίζονται «χαλαροί» και δεκτικοί σε λύσεις όταν αυτός/αυτή που έχει χρησιµοποιήσει το πλαστό πτυχίο είναι του κύκλου τους και έχουν έστω και έµµεση ανάµειξη στην υπόθεση, ενώ είναι σκληροί και άτεγκτοι όταν δεν «γνωρίζουν» αυτόν/ αυτήν που εµπλέκεται ή κάποιον που να γνωρίζει καλά τον «ένοχο». Χωρίς λαϊκισµούς, λοιπόν, για τη ∆ικαιοσύνη που ευνοεί τους έχοντες και κατέχοντες -αν και συχνά δείχνει να το κάνει- και δίχως συνωµοσιολογικές παρατηρήσεις για µεσάζοντες, µέσα και παρεµβαίνοντες, τα δεδοµένα είναι απλά: Ενώ οι δύο περιπτώσεις είναι παρόµοιες, στη µία περίπτωση η ∆ικαιοσύνη εµφανίζεται διά γυµνού οφθαλµού να αναζητά τρόπους για να ξεµπλέξει η κατηγορουµένη και στην άλλη να αρνείται κάθε δυνατότητα για να έχει έστω και την παραµικρή διευκόλυνση. Γιατί 10 χρόνια κάθειρξη χωρίς αναστολή ποινής σε µια καθαρίστρια που για να βρει αυτήν τη δουλειά έκανε την απάτη να δηλώσει ότι τέλειωσε το... δηµοτικό σχολείο είναι πολύ βαριά ποινή για να περνά απαρατήρητη. Άλλωστε κανείς δεν είπε ότι η καθαρίστρια δεν προσέφερε «ποιοτική και πραγµατική εργασία», αυτό δηλαδή που ήταν το «κλειδί» για την ελευθερία της υπαλλήλου του συστήµατος ∆ικαιοσύνης. Και -δυστυχώς και για τους λειτουργούς της, αλλά κυρίως για εµάς- όταν η Θέµιδα αποφασίζει µε δύο µέτρα και δύο σταθµά, δεν είναι... ∆ικαιοσύνη. ∆ιότι όταν βλέπουµε κάτι τέτοια, αρχίζουµε όλοι µας να προβληµατιζόµαστε: Έχει σηµασία ποιος ήταν ο δικηγόρος στη µία και στην άλλη υπόθεση; Έχει σηµασία η ιδιότητα, οι επαφές, οι γνωριµίες και το γενικότερο κοινωνικό status της µίας ή της άλλης κατηγορουµένης; Και τελικά έχει τόσο µεγάλη σηµασία σε ποιον δικαστή θα... πέσεις; Όπως φαίνεται, τελικά, όλα αυτά έχουν τη σηµασία τους, σώζοντας ενόχους και καταδικάζοντας απελπισµένους. Αλλά αυτό είναι πρόβληµα: µακροπρόθεσµα για το σύστηµα και άµεσα για τους πολίτες του.