Πρόσληψη.... ελαιοχρωµατιστών στη Βουλή

Ενα από τα πρώτα πράγµατα που έµαθα όταν πριν από εξήντα χρόνια αποφάσισα να διαβάσω την Εγκυκλοπαίδεια του Παιδιού, της Αντιγόνης Μεταξά, ήταν ο τρόπος µε τον οποίον έκαναν το εµπόριό τους οι αρχαίοι Φοίνικες (τους οποίους λόγω της λαιµαργίας µου φανταζόµουν σε σχήµα που έχουν τα γλυκά τα αποκαλούµενα «φοινίκια»).

Πήγαιναν σε κάποιον ξένο τόπο, διά θαλάσσης φυσικά, αποβιβάζονταν σε µια ακτή και άφηναν εκεί τα εµπορεύµατα που ήθελαν να πουλήσουν. Επειτα επέστρεφαν στο πλοίο τους. Οι ντόπιοι (τους οποίους δυστυχώς δεν µπορούσα να φανταστώ µε τι γλυκό θα έµοιαζαν) τοποθετούσαν δίπλα στα εµπορεύµατα των Φοινίκων τα δικά τους εµπορεύµατα, σε ποσότητα που έκριναν επαρκή, και µετά κρύβονταν.

Οι Φοίνικες επέστρεφαν και είτε δέχονταν την ανταλλαγή, οπότε έπαιρναν τα εµπορεύµατα των ντόπιων και έφευγαν, είτε δεν τη δέχονταν, οπότε έπαιρναν πίσω τα δικά τους και πήγαιναν σε άλλη χώρα. Αυτός ο τρόπος συναλλαγής επιβίωσε και στα νεότερα χρόνια. Στη δεκαετία του εβδοµήντα, παραδείγµατος χάρη, αν µια κοπέλα ήθελε να εκφράσει τα βαθύτερα συναισθήµατά της, σου έφερνε ένα κέικ καµωµένο µε τα χεράκια της. Εάν εσύ έκρινες ότι ο γάµος ήταν επαρκές αντάλλαγµα για το κέικ, της το έλεγες. Αλλιώς απαντούσες «χρυσή µου, έχουµε κληρονοµικό ζάχαρο στην οικογένεια, δεν τρώµε γλυκά και δεν νοµίζω ότι θα φτάσω τα σαράντα» και γινόσουν καπνός.

Στην εποχή µας, οι νέοι που αναζητούν επιµόνως εργασία, αφού έχουν µαζέψει σωρεία πτυχίων και διπλωµάτων, προθυµοποιούνται να κάνουν εθελοντική εργασία, ως δείγµα του εµπορεύµατος, προκειµένου επιχειρήσεις και φορείς να ακουµπήσουν δίπλα τους µια υπόσχεση πρόσληψης. Αλλοι νέοι, πάλι, που θέλουν να γίνουν ελαιοχρωµατιστές, αφήνουν πάνω σε δηµόσια κτίρια τα δείγµατα της εργασίας τους, µην τυχόν και θελήσει το κράτος ή καµία πρεσβεία να τους προσλάβει και µπορέσουν οι άνθρωποι να τακτοποιηθούν.

Προχθές έβαψαν µερικά σηµεία της Βουλής µε ένα ωραίο χρωµατάκι, το οποίο δεν εκτίµησε καθόλου η κυρία Γεροβασίλη και έβαλε να γίνει Ε∆Ε, αντί να συγχαρεί τους αστυφύλακες για την καλλιέπειά τους και τη συµπάθεια προς τους νεαρούς εθελοντές. ∆εν νοµίζω να πέσει έξω το ντοβλέτι αν προσληφθούν στο ∆ηµόσιο οι άνεργοι αυτοί ελαιοχρωµατιστές. Ετσι θα βάφουν µε ωράριο, και ενδεχοµένως όχι µε τόσο µεγάλο ενθουσιασµό και µε τόσο πολλές εκπλήξεις.