Περί ρευστότητας και αποχής

Η κινούµενη σε ύψη-ρεκόρ αποχή, ειδικά κατά τον δεύτερο γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών στη χώρα µας, αλλά και τα υψηλά ποσοστά αποχής που καταγράφονται στις ευρωεκλογές σε πολλές χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης µας φέρνουν αναπόφευκτα στο µυαλό τη λίγο-πολύ στερεότυπη θέση ότι «τους κακούς πολιτικούς τους εξέλεξαν οι καλοί πολίτες που δεν πήγαν να ψηφίσουν».

Η υποτίθεται αντισυστηµική επένδυση µιας πράξης έτσι κι αλλιώς πολιτικής αποκτά ξεχωριστό νόηµα αν ενταχθεί σε ένα περιβάλλον ενισχυόµενης εντροπίας που χαρακτηρίζει το σύγχρονο πολιτικό σκηνικό.

Οσον αφορά στην Ευρωπαϊκή Ενωση, σχολιαστής έγραψε πρόσφατα ότι ειδικά από τις εκλογές του 2009 και στις αναµετρήσεις που ακολούθησαν για την πλήρωση θέσεων του Ευρωκοινοβουλίου, η αποχή «σχηµατίζει πανευρωπαϊκή κυβέρνηση και µάλιστα... αυτοδύναµη». Σε κάθε περίπτωση, όσον αφορά τόσο τη µικρότερη όσο και τη µεγάλη εικόνα της αποχής, πολιτικοί επιστήµονες επισηµαίνουν πως οι απέχοντες από τις εκλογικές διαδικασίες µπορεί να έχουν διαφόρων ειδών κίνητρα. Ωστόσο έχουν ως κοινό παρονοµαστή την πεποίθηση ότι η συµµετοχή τους στα κοινά είτε µεταφράζεται σε αποδοχή ενός συστήµατος διακυβέρνησης στο οποίο θέλουν να αντιδράσουν είτε θεωρούν πως η συµµετοχή τους αυτή δεν αλλάζει ουσιαστικά τα πολιτικά πράγµατα. Εστιάζοντας όλο και περισσότερο στον δεύτερο γύρο των εκλογών της περασµένης Κυριακής µεγεθύνεται ίσως η διάχυτη αίσθηση απώλειας της ελπίδας για βελτίωση ενός πολιτικού συστήµατος που µοιάζει να έχει ένα αδιαπέραστο σύστηµα αυτόµατης αναπαραγωγής.

Στη διαµόρφωση µιας πληρέστερης άποψης αρκεί να παρακολουθήσει κανείς την ειδησεογραφία της τελευταίας εβδοµάδας, προκειµένου να αντιληφθεί ότι ο τοκετός που αλλάζει το πολιτικό σκηνικό της Ελλάδας είναι διαρκείας. Κόµµατα που έως πρότινος συναποφάσιζαν τη µοίρα της χώρας (ΑΝΕΛ) εξετάζουν την προοπτική να µην κατέβουν καν στις εκλογές φοβούµενα πολιτική εξαέρωση. Αλλα, που δηµιουργήθηκαν µε φιλοδοξίες (Ποτάµι), κινούνται αναγνωριστικά µέσα στο ρευστό σκηνικό, επιχειρώντας µέσα από προσαρµογή και εκτίµηση συνθηκών να βρουν τρόπους επιβίωσης. Αλλα, που παρέµεναν εκνευριστικά σταθερά στις απόψεις τους, παροµοίως (ΛΑΕ).

Ο Βενιζέλος δηµιουργεί τριγµούς και προσδοκίες σε κόµµατα της κεντρικής πολιτικής σκηνής. Αρα τι ακριβώς γίνεται; Η απάντηση δεν είναι µία και δεν είναι απλή, αλλά µέχρι να βρεθεί µια νέα ισορροπία των πολιτικών δυνάµεων, πρόσωπα, κόµµατα και παρατάξεις θα είναι πλήρως αναλώσιµα µπροστά στην κάλπη. Οπότε η αποχή είχε και θα έχει ειδικό πολιτικό βάρος.