Ολίγον βιασμός χωρίς συναίνεση: Συζητώντας το φυσιολογικό με την κυβέρνηση

Πολιτικές διαστάσεις πήρε μια -ας την πούμε- αμφιλεγόμενη διάταξη τού προς ψήφιση νέου Ποινικού Κώδικα, σχετικά με το αδίκημα του βιασμού.

Σωρεία αντιδράσεων προκάλεσαν οι, προς ψήφιση, διατάξεις του νέου Ποινικού Κώδικα που αφορούν στον βιασμό και συγκεκριμένα στο άρθρο 336, σχετικά με τον ορισμό του. Και αυτό διότι εμφανιζόταν σαν να υπάρχουν διαβαθμίσεις του βιασμού και της αντιμετώπισής του από τον νόμο και αυτή η αίσχιστη πράξη θα θεωρείτο πλημμέλημα και όχι κακούργημα, αν αυτός επιτυγχάνετο με ψυχολογική απειλή και όχι σωματική βία.

Οι διαμαρτυρίες -και εντός ΣΥΡΙΖΑ- από κάθε λογικό πολίτη ήταν τέτοιες που, το πρωί της Πέμπτης, ο υπουργός Δικαιοσύνης Μιχάλης Καλογήρου προανήγγειλε -από το βήμα της Βουλής- νομοτεχνική βελτίωση και τροπολογία για το επίμαχο άρθρο. Ο υπουργός είπε ότι, σε συνεννόηση με τα μέλη των νομοπαρασκευαστικών επιτροπών, θα διορθωθεί το σχετικό άρθρο, ώστε να υπάρχει σωστή εξισορρόπηση της ποινολογικής αντιμετώπισης των βιαστών. Όπως και, τελικά, έγινε, την ίδια ημέρα: «Όποιος επιχειρεί γενετήσια πράξη χωρίς τη συναίνεση του παθόντος τιμωρείται με ποινή κάθειρξης έως 10 έτη», είναι η νέα φράση που προστέθηκε, μπας και βάλει τα πράγματα στη θέση τους.

Πριν από αυτό, είχαμε ξεκινήσει να συζητάμε ξανά το δεδομένο, το φυσιολογικό, το ανθρώπινο. Πόσες ανακοινώσεις και πόσες πορείες διαμαρτυρίας χρειάζονται για να γίνει νόμος ότι ο μόνος ορισμός του βιασμού που μπορεί να γίνει αποδεκτός είναι εκείνος ο οποίος συνδέεται με την απουσία συναίνεσης; Ακόμα και μετά τη… διόρθωση του σχετικού άρθρου, ο ισχυρός συμβολισμός της προσπάθειας υποβιβασμού του εγκλήματος από κακούργημα σε πλημμέλημα, αν ο βιασμός γίνεται χωρίς άσκηση σωματικής βίας, εξέθεσε την κυβέρνηση και τη χώρα – όπου καμία εκ των δύο δεν θα ήθελε να συμβεί κάτι τέτοιο. Στις έντονες αντιδράσεις που πυροδότησε ο ορισμός του βιασμού στον νέο Ποινικό Κώδικα αναφέρθηκαν από τη Διεθνή Αμνηστία μέχρι δημοσίευμα του Bloomberg, επισημαίνοντας ότι η «κυβέρνηση έκανε ένα βήμα “χαλάρωσης” του ορισμού, γεγονός που δυνητικά επιτρέπει πιο μαλακή τιμωρία για τους βιαστές».

Ευτυχώς, λοιπόν, ο βιασμός διατηρείται ως κακούργημα, από μια κυβέρνηση η οποία έχει νομοθετήσει τόσα πολλά για τα ανθρώπινα δικαιώματα και δεν είναι, απλώς, άδικο το να εμφανίζεται πως υπερασπίζεται βιαστές, είναι ένα βαρύτατο σφάλμα, είναι σαν να πυροβολούν τα πόδια τους, από μια τραγική αβλεψία.

Καλές οι νομοτεχνικές βελτιώσεις, οι οποίες διορθώνουν τα όποια λάθη-αδικίες απέναντι στους πολίτες, αλλά δεν μπορούμε να συζητάμε για τέτοιου τύπου αλλαγές σε τόσο ουσιαστικά ζητήματα, του κοινού ποινικού δικαίου, τα οποία έχουν καθοριστεί εδώ και πολλά χρόνια σε όλες τις δημοκρατικές και ευνομούμενες κοινωνίες. Κύριοι της κυβέρνησης, ολίγον βιασμός δεν υπάρχει και υπάρχουν πάρα πολλοί οι οποίοι απορούν για τους λόγους που ξεκινήσαμε να συζητάμε κάτι που θεωρείται και είναι δεδομένο.