Δύο κόκκινες γραµµές

Οι δύο χώρες συγκρούονται µετωπικά στη Συρία, µε την Ουάσιγκτον να προωθεί τη σταθεροποίηση της κουρδικής οντότητας στη Βορειοανατολική Συρία και την Αγκυρα να έχει ως στρατηγική προτεραιότητα την αποτροπή δηµιουργίας ενός κράτους που θα ελέγχεται από την αδελφή του ΡΚΚ οργάνωση PYD. Οι ΗΠΑ γνωρίζουν ότι αν υποχωρήσουν στις πιέσεις της Τουρκίας, θα ωθήσουν την PYD και την πολιτοφυλακή της YPG να προσεγγίσουν τον Ασαντ αλλά και τη Μόσχα. Ετσι η Ουάσιγκτον δεν θα χάσει µόνο έναν πολύτιµο σύµµαχο στη Συρία, αλλά θα υποθηκεύσει την αξιοπιστία της τόσο απέναντι στην αυτόνοµη κουρδική οντότητα του Βορείου Ιράκ όσο και στους Κούρδους του Ιράν, που αποτελούν ένα εν υπνώσει επί του παρόντος σηµαντικό εργαλείο αποσταθεροποίησης του καθεστώτος της Τεχεράνης. Δεν υπάρχουν ανταλλάγµατα σε κανένα σηµείο του ορίζοντα της Ανατολικής Μεσογείου που θα µπορούσαν να πείσουν τον Ερντογάν αλλά και οποιαδήποτε κυβέρνηση στην Αγκυρα να δεχθεί τη δηµιουργία κράτους του ΡΚΚ στη Συρία και µάλιστα υπό την προστασία και την εγγύηση των ΗΠΑ. Το ίδιο ισχύει και για τον Ερντογάν, που γνωρίζει ότι αν συνεχίσει και πυκνώσει τα µέχρι τώρα µεµονωµένα πλήγµατα στις δυνάµεις της YPG ανατολικά του Ευφράτη, αργά ή γρήγορα θα έρθει σε σύγκρουση µε τις εκεί επίλεκτες στρατιωτικές δυνάµεις των ΗΠΑ. Η πρόσφατη επικήρυξη τριών ηγετικών στελεχών του ΡΚΚ από τις ΗΠΑ δεν ήταν µόνο µια επικοινωνιακού χαρακτήρα κίνηση, αλλά και µια προειδοποίηση προς την Αγκυρα. Με δυο λόγια, οι ΗΠΑ διαµηνύουν ότι αν η Αγκυρα επιδείξει αυτοσυγκράτηση στη Βορειοανατολική Συρία, τότε θα κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να µην υπάρξει ανάφλεξη του Κουρδικού στη Νοτιοανατολική Τουρκία. Μια εγγύηση µε ακριβό προαπαιτούµενο και η οποία εξ ορισµού θα εκµηδένιζε τα όποια πολιτικά και επιχειρησιακά περιθώρια ελιγµών του Ερντογάν στο Κουρδικό