Οι δύο εκδοχές

Πηγαίνουµε ταχύτατα προς µια δικοµµατική αναµέτρηση, δηλαδή ΣΥΡΙΖΑ µε Νέα ∆ηµοκρατία, διότι δεν φαίνεται να µπορεί να καταλήξει ακόµη η υπερπροσπάθεια του ΚΙΝΑΛ να θεωρηθεί ως βιώσιµη λύση…

Τα µαντάτα που έρχονται ως απόηχος µιας διαφοράς 9,5 µονάδων (για ευρωεκλογές, είναι αλήθεια) είναι αποτρεπτικά για µια οριακή αναµέτρηση. Αυτό που θα είναι ζητούµενο είναι διαφορετικό: αν η Νέα ∆ηµοκρατία θα κερδίσει την αυτοδυναµία και αν ναι, πόσο άνετη θα είναι και ανεξάρτητα από το προηγούµενο, αν ο ΣΥΡΙΖΑ, µε µια υπερπροσπάθεια, µπορεί να µειώσει το χάσµα στα όρια που προσδοκά.

Οι δύο εκδοχές δεν είναι ισότιµες, ούτε τεµνόµενες, ούτε αλληλεξαρτώµενες. Ούτε καν οι µόνες. Και είναι φυσικό για τον ψηφοφόρο να σταθµίσει την τελική του απόφαση κυρίως µε βάση την προσωπικότητα των δύο προέδρων των κοµµάτων τους. Αλλα ζητήµατα, όπως η υψηλή αποχή ή η σολοµώντεια λύση για πολλούς, της προσφυγής σε µικρότερα κόµµατα, απλώς θα µειώσουν τη σαφήνεια της «επόµενης µέρας».

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα βασιστεί στην ήπια συµπεριφορά, καθώς ο αντίπαλός του ρητορικά τα πάει καλύτερα. Αλλά µε την Ελλάδα σε «γαλάζιο» χάρτη, αυτοδιοικητικά, δεν χρειάζεται κάτι περισσότερο. Είναι καταδικασµένος να µην αλλάξει στάση.

Απεναντίας, ο Αλέξης Τσίπρας, γνωρίζοντας πως ακόµη και να προσεγγίσει τα ποσοστά της Νέας ∆ηµοκρατίας θα χάσει τους µισούς βουλευτές του, θα στηριχτεί στον συνδυασµό «αποτελεσµατική ρητορική µε λουτρό αλήθειας». ∆εν επιτρέπονται οι αναµνήσεις, κατά το τραγούδι...