Το παιχνίδι της συναίνεσης

Μπορεί η συναίνεση να είναι µια λέξη µε χιλιοπαρεξηγηµένη έννοια, όµως δύσκολα κανείς θα αµφισβητήσει πως βρίσκεται στη βάση του πολιτικού πολιτισµού. Εξίσου δύσκολα θα αγνοήσει κανείς την παράδοση που θέλει το παιχνίδι της συναίνεσης να παίζεται στα πρώιµα στάδια της θητείας κάθε νεοεκλεγείσας κυβέρνησης. Συνήθως, «ύστερα… έρχονται οι µέλισσες». Κι όµως, κανονικά η συναίνεση θα µπορούσε να αποτελεί πολιτική επιλογή και όχι παγίδα, να χτίζει πυλώνες, χωρίς ρητορικούς ακροβατισµούς και αποπροσανατολιστικά συνθήµατα, ώστε η διακυβέρνηση να ενώνει, αµβλύνοντας διαφορές και εξοµαλύνοντας καταστάσεις ακόµη και σε περίοδο κρίσεων.

Στο fade out της κοινοβουλευτικής περιόδου που κλείνει η πόλωση έσβησε και τα τελευταία ίχνη πρόθεσης συγκλίσεων και συχνά τραυµάτισε την ποιότητα του κοινοβουλευτικού λόγου. Ωστόσο γίνεται όλο και περισσότερο σαφές πως είναι ανάγκη, µόλις ανοίξει ο επόµενος κύκλος της νέας κοινοβουλευτικής περιόδου µετά τις πρόωρες εκλογές του Ιουλίου, η µεγάλη εικόνα να ανοίξει στη λογική µιας οριζόντιας συναίνεσης. Συναίνεσης εντός, συναίνεσης εκτός, συναίνεσης προς κάθε κατεύθυνση.

Στο αµέσως προηγούµενο διάστηµα, στη βάση συγκεκριµένων πολιτικών επιλογών, συσχετισµοί άλλαξαν, ισορροπίες ανατράπηκαν, κρίσιµα ωφέλιµα βάρη µετατοπίστηκαν. Με δεδοµένο ότι οι σύγχρονοι πολιτικοί επιστήµονες επισηµαίνουν πως η σύγχρονη πολιτική είναι κατά κύριο λόγο «διαµεσολαβηµένη», τόσο όσον αφορά τον τρόπο που επικοινωνεί τα µηνύµατά της όσο και τον τρόπο µε τον οποίο διαµορφώνει το περιεχόµενο και τις στρατηγικές της, είναι σαφές πως η σχέση της µε τα ΜΜΕ είναι εξαιρετικά πολύπλοκη και πολυδιάστατη. Μάλιστα, σε ένα περιβάλλον εκπτώσεων, στο οποίο τα σύγχρονα ΜΜΕ επιχειρούν να παρέµβουν τόσο στο στάδιο παραγωγής όσο και σε εκείνο της απεύθυνσης του πολιτικού λόγου, οι ισορροπίες διαταράσσονται εύκολα και οι αλλοιώσεις µπορεί να αποδειχθούν καθοριστικές.

Η συνταγµατική αναθεώρηση που δεν κατάφερε να στηριχθεί στη βάση της ωρίµανσης µιας κατασταλαγµένης, ειλικρινούς συζήτησης εξελίχθηκε και έκλεισε ως µια µεγάλη χαµένη ευκαιρία. Η συζήτηση για τον νέο Ποινικό και τον νέο Κώδικα Ποινικής ∆ικονοµίας, στο πλαίσιο µιας θεµελιώδους εκσυγχρονιστικής µεταρρύθµισης, «σκόνταψε» στην πολιτική συγκυρία, αλλά τουλάχιστον η ψήφισή τους θα δικαιώσει στην πράξη τη θεµελιώδη σηµασία τους για το πέρασµα σε µια νέα εποχή όσον αφορά τον τρόπο απονοµής δικαιοσύνης