Ενα κόµµα, δύο πολιτικές

Ιδιαίτερα στα κόµµατα εξουσίας, που η βασική συγκολλητική ουσία είναι η εξουσία. Γι’ αυτό και έχουν τάσεις, οµάδες, φράξιες. Στα παραδοσιακά, δε, κόµµατα εξουσίας, όπως είναι η Νέα ∆ηµοκρατία, αυτές οι οµαδοποιήσεις έχουν προσωποκεντρικά χαρακτηριστικά. Ετσι ακούµε για «καραµανλικούς», «µητσοτακικούς», «σαµαρικούς» κ.λπ. Εποµένως δεν µπορεί κάποιος να θεωρήσει ότι δηµιουργείται πρόβληµα από τη δηµόσια διαφοροποίηση του «χ» στελέχους από την κεντρική γραµµή πάνω σε θέµατα δευτερευούσης σηµασίας. Πρόβληµα αρχίζει να υφίσταται όταν οι διαφωνίες εκφράζονται επί θεµάτων αρχής. Οπως συνέβη µε τη στάση κορυφαίων στελεχών της Ν∆ στο ζήτηµα της συµφωνίας του Αλέξη Τσίπρα µε τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυµο. Η πρώτη αντίδραση από το περιβάλλον του Κυριάκου Μητσοτάκη ήταν τουλάχιστον στάση ανοχής και αναµονής. Πριν όµως προλάβει να στεγνώσει το µελάνι της ανεπίσηµης τοποθέτησης της ηγεσίας του κόµµατος της αξιωµατικής αντιπολίτευσης, οι γνωστοί-άγνωστοι ακροδεξιοί κύκλοι εντός της Πειραιώς πήραν το θέµα πάνω τους, προτάσσοντας τη δική τους ατζέντα, αδειάζοντας επί της ουσίας τη γραµµή του αρχηγού. Ηταν άλλωστε δεδοµένο ότι οι Μάκης Βορίδης και Αδωνις Γεωργιάδης αρχικά, και δευτερευόντως ο Κωνσταντίνος Κυρανάκης -που όµως δεν έχει το ίδιο ειδικό εσωκοµµατικό βάρος µε τους άλλους δύο-, δεν θα αποποιούνταν εύκολα τα ψηφαλάκια της σκληρής πτέρυγας της Εκκλησίας. Το ζήτηµα Κράτους - Εκκλησίας δεν είναι το µοναδικό πάνω στο οποίο η ακροδεξιά φράξια της Ν∆ τσαλαπατά τη θέση της ηγεσίας. Πρόσφατα ο ίδιος ο Μητσοτάκης έδωσε εντολή ώστε το κόµµα του να διαγράψει τον ρατσιστή και αντισηµίτη δήµαρχο, ∆ηµήτρη Καµπόσο. Την απόφαση αυτή δεν έδειξε να τη λαµβάνει υπόψη του ο Βορίδης, που δήλωσε ορθά-κοφτά ότι «το Αργος έχει δήµαρχο, τον Καµπόσο», και εποµένως η Ν∆ δεν θα κατεβάσει απέναντί του άλλο στέλεχός της. Τα παραπάνω παραδείγµατα µάς δείχνουν ότι η Ν∆ είναι ένα κόµµα µε δύο πολιτικές. Και είτε παίζουν συνειδητά το παιχνίδι του «καλού» και του «κακού» αστυνοµικού, µε τον Μητσοτάκη να εµφανίζεται ως φιλελεύθερος και οι «Γεωργιάδηδες» ως παραδοσιακοί δεξιοί, ώστε να τσιµπάνε ψήφους από παντού, είτε η ακροδεξιά φράξια αισθάνεται πανίσχυρη, εποµένως δεν έχει κανένα πρόβληµα να παίζει το δικό της παιχνίδι, αγνοώντας επιδεικτικά τον αρχηγό. Ο,τι από τα δύο και αν συµβαίνει, χαµένος -τουλάχιστον επικοινωνιακά- βγαίνει ο Κυριάκος Μητσοτάκης, που ορισµένες στιγµές µοιάζει εγκλωβισµένος από τους «Βορίδηδες»