Η στροφή του ΚΙΝΑΛ

Η αλλαγή γραµµής δεν είναι κάτι σπάνιο ή κάτι που πρέπει να εκπλήσσει για ένα πολιτικό κόµµα. Εκτός εάν είναι κραυγαλέα ή συνιστά αυτό που συνηθίζουµε να αποκαλούµε κωλοτούµπα. Η επιτυχία της στηρίζεται στην τεχνική τού πώς θα πάρει τη στροφή για να µη βρεθεί στον γκρεµό ή στο απέναντι ρεύµα…

Το έκανε το 2012 ο ΣΥΡΙΖΑ όταν, διαπιστώνοντας λίγο πριν από τις σαρωτικές εκλογές του Μαΐου ότι αποκτά µεγάλη δυναµική, εγκατέλειψε την κινηµατική ρητορική και τη στρατηγική τού «δεν πληρώνω» και µίλησε για την κυβερνώσα Αριστερά δίνοντας την προοπτική της Aριστεράς και στην εξουσία. Η θεωρία της «ξεκούραστης Aριστεράς» αποτελεί πλέον παρελθόν για τον σηµερινό ΣΥΡΙΖΑ.

Οι συνεχόµενες αλλαγές γραµµής µπερδεύουν ωστόσο τους πολίτες, οι οποίοι συνήθως προτιµούν τις σταθερές. Κάτι τέτοιο ισχύει εν µέρει για το Κίνηµα Αλλαγής, που δηµιουργεί σύγχυση µε τις περιστροφές του. Η ρητορική του προ των ευρωεκλογών συµπυκνωνόταν στο ότι δεν θα δώσει κυβερνητική στήριξη σε κανένα κόµµα, ούτε στη Ν∆ ούτε στον ΣΥΡΙΖΑ, περιµένοντας να λάβει την τρίτη εντολή. Με την εντολή στα χέρια θα ζητούσε από τα δύο κόµµατα να αποδεχτούν τον πυρήνα του προγράµµατος του ΚΙΝΑΛ ώστε να συγκροτηθεί κυβέρνηση, «γιατί όχι και µε την κυρία Γεννηµατά πρωθυπουργό». Η γραµµή αυτή έσβησε τη νύχτα της 26ης Μαΐου. Η ηγεσία του ΚΙΝΑΛ σε πρώτο χρόνο προεξόφλησε το αποτέλεσµα της εθνικής κάλπης δίνοντας τη νίκη στη Νέα ∆ηµοκρατία και σε δεύτερο χρόνο αποµακρύνοντας τον Ευ. Βενιζέλο από τα ψηφοδέλτια, δηλαδή από τα πόδια της. Οµως αυτό φάνηκε πως δεν λειτούργησε.

Οι ροές προς τη Ν∆ ήταν µεγαλύτερες από τις προβλεπόµενες. Η δε ρητορική πως στις εκλογές η αναµέτρηση θα είναι µεταξύ του ΚΙΝΑΛ και του ΣΥΡΙΖΑ περπάτησε µόνο τις πρώτες ώρες του ενθουσιασµού για την ήττα του κυβερνώντος κόµµατος. Κάπως έτσι, το ΚΙΝΑΛ απέκτησε και νέα γραµµή βασισµένη στη θεωρία της ψήφου ανοχής, πάνω σ’ ένα εφεύρηµα δηλαδή που επιτρέπει σ’ ένα κόµµα να στηρίζει µία κυβέρνηση χωρίς να συµµετέχει µε στελέχη του σε αυτήν. Η απλόχερη αυτή κίνηση δεν βρήκε όµως αντίκρισµα στην άλλη πλευρά. Η Ν∆ δεν «αγοράζει» την ψήφο ανοχής και λέει ότι εφόσον δεν έχει αυτοδυναµία η χώρα, θα οδηγηθεί εκ νέου σε εκλογές τον Αύγουστο. Συµπέρασµα; Τη νύχτα των εκλογών µπορεί να υπάρξει και νέα αλλαγή, όχι αποκλειστικά πολιτική.