Ο Σαλβίνι κι εγώ

Ο τωρινός άρχισε στα σαλόνια των Βρυξελλών και συνεχίστηκε στη ∆ΟΥ της περιοχής µου. Προσπάθησα µάταια να εξηγήσω στον εφοριακό τις ιστορικές αναλογίες, αλλά εκείνος επέµενε στην πεζή πραγµατικότητα: «Τι θέλετε, κύριε;». «Για τον Κόντε σας λέω και τον Σαλβίνι». «Εδώ στην Εφορία για ποιο λόγο ήρθες, άνθρωπέ µου; Λέγε γιατί περιµένει ολόκληρη ουρά». Η ουρά συµφώνησε µε έναν βρυχηθµό, σαν χορός αρχαίας τραγωδίας. «Πήρα ένα µήνυµα» εξήγησα στον καλό υπάλληλο «από τον κύριο Τσακαλώτο». «Και τι έγραφε το µήνυµα;». «Κατά λέξη έγραφε τα εξής: Εκκρεµούν οφειλές σας, οι οποίες κατέστησαν ληξιπρόθεσµες, επειδή δεν καταβάλατε στις προβλεπόµενες προθεσµίες τα ποσά των δόσεων που αντιστοιχούν σε αυτές». «Και τι σχέση έχει η Ιταλία». «Την αναφέρω προς σύγκριση» εξήγησα. «∆ιότι το έλλειµµά µου είναι χειρότερο από του Σαλβίνι. Εκείνος έχει 2,4% και εγώ 200,4%». «Και τι θέλετε τώρα;» µε ξαναρώτησε ο εφοριακός µε ύφος Κοµισιόν προς απείθαρχο µέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης. «Να ξαναρυθµίσω τις ρυθµίσεις µου» απάντησα. «Οπως η συµφωνία Brexit που έκανε η κυρία Μέι». «Μα εσύ έχεις ήδη πολλές ρυθµίσεις» είπε ο υπάλληλος. «Ετσι λένε και στον Σαλβίνι» είπα εγώ, «αλλά εκείνος αρνείται να µειώσει τον προϋπολογισµό». «Αντε πάλι ο Σαλβίνι. Αν δεν πληρώσεις, το σύστηµα θα σου µπλοκάρει τον λογαριασµό και µετά θα τρέχεις και δεν θα φτάνεις. Ο επόµενος» είπε ο εφοριακός. Ενας επιδοκιµαστικός βόµβος ακούστηκε από την ουρά πίσω µου. Κάτι κάνω λάθος, σκέφτηκα καθώς έφευγα. Πώς ο Σαλβίνι τα καταφέρνει κι εγώ όχι;