Το φράγµα

Ενώ τα προβλήµατα του τόπου µας είναι από καιρό υπερτοπικά και φορτωµένα µε ένα απίστευτο χρέος, για την ώρα δεν συναντήθηκαν οι πολιτικοί µας, παρά µόνο στη Βουλή, και ορισµένες φορές σε τέτοια κατάσταση που µάλλον θα ήθελαν να ξεχάσουν µερικές συναντήσεις. Επρεπε να ελευθερωθώ από ιδεολογικές και φιλοσοφικές µαγγανείες για να µπορέσω να δω το Μεγάλο Φράγµα, που τύφλα να ’χει µπροστά του το φράγµα Χούβερ. Είναι το υποχρεωτικό σκαλί του 2020. ∆ηλαδή της χρονιάς που θα εκλεγεί Πρόεδρος της ∆ηµοκρατίας. Και για πολλούς πολιτικούς, αυτό ερµηνεύεται ως µια πιθανή διεξαγωγή εκλογών. Το «γιατί» το αφήνω σε εσάς. ∆ιότι η εκλογή Προέδρου, όπως συνέβη άλλες δύο φορές στο πρόσφατο παρελθόν, αποτελεί επιταχυντή εκλογών. Και οι µεθεπόµενες εκλογές, εάν δεν ευτυχήσει κάποιο κόµµα να εξασφαλίσει µια πολύ µεγάλη πλειοψηφία, θα γίνουν, βάσει του νόµου, µε απλή αναλογική. ∆εν υπάρχει, από υποψήφιους πρωθυπουργούς και πολιτευτές τοπικής εµβέλειας έως και φιλόδοξα νέα ή υπό εκκόλαψιν κόµµατα, καµιά πολιτική συνιστώσα που είτε θέλγεται είτε τροµάζει από την απλή αναλογική. Βλέπετε, τερµατίζονται οι ενισχυµένες πριµοδοτήσεις του κόµµατος που πρωτεύει. Αρα, ακόµη και ένα 48% του όποιου πιθανού νικητή (ένα ποσοστό που του εξασφάλιζε µε άλλα συστήµατα άνετη επικράτηση) θα του δίνει 144 βουλευτές! Ακόµη κι έτσι, θα χρειάζεται κάποιο δεκανίκι. Ακόµη κι αν υπερβούµε όλα τα γνωστά πολιτικάντικα κόλπα (διευρυµένες περιφέρειες, πολυσταυρία, δεύτερες και τρίτες κατανοµές), αυτό το µαγικό 50+1% θα χρειάζεται µεγάλη συνεννόηση για να αξιοποιηθεί. Ολες λοιπόν οι πολιτικές δυνάµεις, που ορθώς προεξοφλούν πως είναι πιθανή µια προεδρική µετ’ εµποδίων εκλογή, ανησυχούν για το µέλλον τους ή (αν είναι ασθενικές) επιχαίρουν για τη χρησιµότητά τους. Αυτή είναι η γνώµη µου για τη νευρικότητα που διακατέχει τα προεκλογικά της χώρας. Μπορεί να µην είναι απολύτως έγκυρη, αλλά ένα δίκιο θα µου το δώσετε. ∆ιότι και τα φράγµατα ραγίζουν 