Ποιος δεν φοβάται τo µνηµόνιo;

Τελικά βγήκαµε ή δεν βγήκαµε από τα µνηµόνια; Η χώρα ξέφυγε από τον ασφυκτικό και κοινωνικά επώδυνο κλοιό της δηµοσιονοµικής επιτροπείας και από το σπιράλ της οικονοµικής καθίζησης ή όχι;

Μπορούµε να σταθούµε στα πόδια µας και να γυρίσουµε σελίδα αφήνοντας επιτέλους πίσω τις ανοιχτές πληγές και τη «ρετσινιά» της ανίκανης χώρας, που δεν µπορεί παρά µόνο µε έξωθεν εντολή να βάλει τάξη στα οικονοµικά της;

Εξακολουθούµε να είµαστε στην Εντατική και να χαροπαλεύουµε; Είναι να αναρωτιέται κανείς γιατί στο πολιτικό σκηνικό εµφανίζεται ξανά το φάντασµα των µνηµονίων, που προκαλεί τον φόβο και τον τρόµο στους πολίτες και καλλιεργεί κλίµα αµφισβήτησης και ανασφάλειας στις αγορές και στους επενδυτές.

Ποιος άραγε θα εµπιστευτεί µία χώρα που στριφογυρίζει δαγκώνοντας την ουρά της και που δείχνει αδύναµη να ξεφύγει από τα λάθη και τις χρόνιες παθήσεις του παρελθόντος που την οδήγησαν στο χείλος του γκρεµού και την απαξίωσαν στα µάτια των ξένων, υποβαθµίζοντας όχι µόνο την πιστοληπτική της ικανότητα, αλλά και τη θέση της στο διεθνές σκηνικό.

Ακόµα και οι δογµατικοί της δηµοσιονοµικής πειθαρχίας, που βλέπουν µόνο τους λογιστικούς δείκτες, έχουν αναγνωρίσει τη λανθασµένη και µονοµερή συνταγή των πολιτικών που εφαρµόστηκαν στην Ελλάδα από το 2010 και µετά. Πόσω µάλλον οι πολίτες, που πλήρωσαν ακριβά την περιβόητη εξυγίανση.

Η ασάφεια για τις προοπτικές της οικονοµίας και κυρίως ο κίνδυνος επαναφοράς στο µνηµονιακό καθεστώς σε οποιαδήποτε παραλλαγή του είναι διαλυτικά.

Θα «σπάσει» την ψυχολογία των πολιτών και θα τους εξουθενώσει ακόµα περισσότερο, την ώρα που αρχίζει να αχνοφαίνεται κάποιο φως στον ορίζοντα, µε αλυσιδωτές και επικίνδυνες παρενέργειες και για την ίδια τη δηµοκρατία.

Θα δηµιουργήσει φυγόκεντρες τάσεις στους επενδυτές και στις αγορές, καθώς θα αναβιώσουν οι εκτιµήσεις για µια οικονοµία σε κινούµενη άµµο και µία χώρα που ζει µε ξένα δανεικά.

Θα θολώσει το τοπίο στην εσωτερική αγορά, τις επιχειρήσεις και τους καταναλωτές, δηµιουργώντας συσταλτική ψυχολογία και αβεβαιότητα για την επόµενη µέρα, πράγµα που θα παγώσει οποιεσδήποτε επενδυτικές και επεκτατικές κινήσεις και θα πλήξει την κατανάλωση, που είναι η κινητήρια δύναµη για την εξέλιξη του ΑΕΠ.

Οι Ευρωπαίοι, που µιλούν για success story και θέλουν να αποδείξουν την ορθότητα των επιλογών τους και την επιτυχή έξοδο της Ελλάδας από τα µνηµόνια, θα βρεθούν εκτεθειµένοι.

Αραγε µε τι σθένος και µε ποια επιχειρήµατα οι εταίροι µας θα ζητούσαν από τα Κοινοβούλια να δανείσουν πάλι την Ελλάδα, που θα κατρακυλούσε ξανά στο σηµείοµηδέν;

Το µέγα ζητούµενο και η ιστορική ευθύνη των κυβερνήσεων είναι η φυγή προς τα εµπρός και πάντως σε καµία περίπτωση το πισωγύρισµα στο τέλµα της λιτότητας και του κοινωνικού ερέβους