Γιατί πέφτεις από τα σύννεφα;

Με την Κυριακή να πλησιάζει και παρά τις τοποθετήσεις ότι η κάλπη είναι ακόµα κενή και όλες αυτές τις προεκλογικές γραφικότητες, είναι ξεκάθαρο ότι η χώρα τα επόµενα χρόνια θα κυβερνηθεί από µια κυβέρνηση της Νέας ∆ηµοκρατίας. Αυτό το έχουν αποδεχθεί όλοι (κι ας κάνει η κυβέρνηση προσπάθεια να πείσει ότι το αποτέλεσµα γυρίζει), συµπεριλαµβανοµένων φυσικά και των πολιτών ανεξαρτήτως πολιτικής στάσης.

Οι λάτρεις της συνετής πολιτικής σκέψης -σε γενικές γραµµές ταυτίζονται µε όσους λένε τις γραφικότητες περί κενής κάλπης- υποστηρίζουν τη γνωστή λογική «ας τους δούµε κι αυτούς και θα κρίνουµε µετά». Συνήθως την παραπάνω φράση ακολουθεί η άλλη µεγάλη σοφία: «Πόσο χειρότερα µπορούν να τα κάνουν;». Τόσο αυτά τα σηµάδια όσο και σε γενικές γραµµές η οριακά πλήρης άγνοια που παρατηρείται σε συζητήσεις για το κυβερνητικό έργο, για την αντιπολιτευτική γραµµή µέχρι σήµερα της Ν∆, για τα προεκλογικά προγράµµατα των κοµµάτων και για το τι θα σηµάνουν αυτά αν εφαρµοστούν µετεκλογικά µού προκαλούν θλίψη. Ολα είναι σχετικά και όλα είναι σίγουρα ταυτόχρονα. Οι ψηφοφόροι τρεις µέρες πριν από τις εκλογές στην πλειονότητά τους δεν ξέρουν καν ότι δεν ξέρουν τίποτα ή έστω ότι ξέρουν ελάχιστα.

Είναι έλλειµµα παιδείας; Είναι έλλειµµα ενηµέρωσης; Είναι έλλειµµα πολιτικής σκέψης; Είναι έλλειµµα ενδιαφέροντος; Είναι η χαµηλή ποιότητα του πολιτικού προσωπικού που δεν µπορεί να ενθουσιάσει τους πολίτες; Είναι η κρίση; Είναι το µεσογειακό πάθος και το συναίσθηµα; Είναι ο καιρός; Τι φταίει που οι ψηφοφόροι, ακόµα κι αυτοί που θα πάνε να ψηφίσουν, δεν ασχολούνται ουσιαστικά µε την πολιτική; Η καφενειακή απάντηση στα παραπάνω ερωτήµατα θα µπορούσε να είναι «καλά τώρα ανακάλυψες την Αµερική;» ή «πέφτεις από τα σύννεφα;».

Εδώ θα µπορούσε κανείς να απαντήσει ότι ακριβώς τέτοιες καφενειακού τύπου παρεµβάσεις στον δηµόσιο διάλογο είναι µάλλον ένας από τους παράγοντες που η κατάσταση έχει φτάσει στο σηµείο οι άνθρωποι να πηγαίνουν να αποφασίσουν για τα επόµενα τέσσερα χρόνια χωρίς ουσιαστικά να ξέρουν για ποιο πράγµα αποφασίζουν. Αυτή η λουµπενοποίηση του δηµόσιου διαλόγου και η παράλληλη απαξίωση της πολιτικής (και από τους ίδιους τους πολιτικούς) ευθύνονται εντέλει για την ενίσχυση εκείνων των πολιτικών δυνάµεων που προωθούν την απανθρωποποίηση του ανθρώπου