Το κράτος έχει συνέχεια

Δεν αποτελεί µια φράση-κλισέ, αλλά δόγµα απαράβατο. Παρά τις επιµέρους διαφωνίες που έχουν στο «µείγµα» της πολιτικής τους Σοσιαλιστές, Χριστιανοδηµοκράτες και Φιλελεύθεροι, δηλαδή οι παραδοσιακές κυρίαρχες δυνάµεις της Γηραιάς Ηπείρου, οι στρατηγικές επιλογές δεν αµφισβητούνται µετά την αλλαγή της εκάστοτε κυβέρνησης. Το ίδιο έπραξαν και τα κόµµατα της Αριστεράς όπου κυβέρνησαν.

Είτε ως βασικοί πυλώνες, όπως συνέβη στην Ελλάδα µε τον ΣΥΡΙΖΑ και στην Κύπρο µε το ΑΚΕΛ, είτε ως µικροί κυβερνητικοί εταίροι, όπως συµβαίνει στην Πορτογαλία. Στην Ελλάδα έγινε απολύτως κατανοητό µε την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα – ιδιαίτερα µετά τις εκλογές του Σεπτεµβρίου του 2015. Στα εννέα χρόνια της κρίσης σηµειώθηκαν αρκετές αλλαγές στο πολιτικό σύστηµα της χώρας µας.

Ουδέποτε όµως κινδύνευσε σοβαρά η θέση της στους ευρωατλαντικούς θεσµούς, για παράδειγµα. Και ας έχτισαν ορισµένοι καριέρες πάνω σε µη υπαρκτά ζητήµατα, όπως ήταν η παραµονή ή όχι της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ενωση.

Αποδείχτηκε περίτρανα για ακόµα µία φορά ότι «το κράτος έχει συνέχεια». Από τη στιγµή που δεν αµφισβητήθηκαν οι λεγόµενες «εθνικές» στρατηγικές, επόµενο ήταν ότι σταδιακά θα επέστρεφε και η πολιτική «οµαλότητα» – δηλαδή ο ισχυρός δικοµµατισµός. Το αποτέλεσµα των εκλογών της 7ης Ιουλίου επισφράγισε την επιστροφή στη δικοµµατική εναλλαγή. Η Νέα ∆ηµοκρατία κέρδισε καθαρά, συγκεντρώνοντας το µεγαλύτερο εκλογικό ποσοστό των τελευταίων 12 ετών, σχηµατίζοντας την πρώτη αυτοδύναµη κυβέρνηση της τρέχουσας δεκαετίας.

Το σηµαντικότερο, όµως, για τον Κυριάκο Μητσοτάκη είναι ότι παρέλαβε από τον Αλέξη Τσίπρα ένα εντελώς καθαρό πεδίο. Η χώρα δεν κινδυνεύει σε καµία περίπτωση να χρεοκοπήσει, έχει προσδεθεί πλήρως στον ευρωατλαντικό άξονα, διαθέτει ρευστό και τα επιτόκια δανεισµού βρίσκονται πολύ χαµηλά. Επίσης, δεν έχει κανένα εµπόδιο µπροστά του που να είναι ικανό να ανατρέψει την κυβέρνησή του. Οπως όλα δείχνουν, θα µπορέσει να εκλέξει Πρόεδρο της ∆ηµοκρατίας µε 151 ψήφους, ενώ µέσα στην τετραετία του δεν θα διεξαχθούν ευρωεκλογές, που θα µπορούσαν να δείξουν πιθανές αρνητικές διαθέσεις του εκλογικού σώµατος απέναντι στην κυβέρνησή του και να τον οδηγήσουν σε πρόωρες κάλπες.

Στην αντίπερα όχθη του νέου δικοµµατισµού, ο Αλέξης Τσίπρας έχει κάθε λόγο να αισθάνεται απόλυτος κυρίαρχος του παιχνιδιού. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπέστη σε καµία περίπτωση τη «στρατηγική ήττα» που επιθυµούσαν οι αντίπαλοί του, διατηρώντας ένα αξιοσηµείωτο ποσοστό για κόµµα που εφάρµοσε µνηµόνιο.

Επιπλέον, ο πρώην πρωθυπουργός διαθέτει αρκετό χρόνο για να προχωρήσει στην αλλαγή της φυσιογνωµίας του κόµµατός του, που έχει προαναγγείλει – κάτι που θα του επιτρέψει να εντάξει και άλλα πρόσωπα από την ευρύτερη Κεντροαριστερά σε αυτό. Με βάση τα παραπάνω, αν η Νέα ∆ηµοκρατία δεν φανεί αντάξια των προσδοκιών που καλλιέργησε, τότε ο Αλ. Τσίπρας θα έχει τη δυνατότητα να βρεθεί ξανά στην εξουσία και να «επισηµοποιήσει» τον ισχυρό δικοµµατισµό της επόµενης δεκαετίας.