Χωρίς ΠΑΣΟΚ δεν γίνεται

Αυτήν τη φορά το πιστοποίησε ο νέος υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Μιχάλης Χρυσοχοΐδης. Τα τελευταία χρόνια κυβέρνηση χωρίς εκλεγµένο πρωθυπουργό έχουµε δει, την κυβέρνηση Παπαδήµου. Κυβέρνηση χωρίς τη δική της αρχική κοινοβουλευτική πλειοψηφία έχουµε δει, αυτήν που απήλθε. Επίσης κυβερνήσεις χωρίς έλεγχο της οικονοµίας, όλες τις «µνηµονιακές». Χωρίς έλεγχο γενικώς, τις περισσότερες. Αλλά χωρίς ΠΑΣΟΚ; Αδιανόητο πια.

Αλλες δέκα φορές να διαγράψει η Φώφη Γεννηµατά τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη και τη Λίνα Μενδώνη, η πραγµατικότητα δεν αλλάζει. ∆ιότι η έννοια του «πασόκου» ξεπερνά τις συµβάσεις των κοµµατικών κανονισµών και τις τυπικές ιδιότητες. Είναι κάτι πιο µεγάλο. Κάτι που πεισµατικά και διαχρονικά συνεχίζει να ρέει στις φλέβες του πολιτικού συστήµατος. Ακόµη και τώρα που το ΚΙΝΑΛ είναι κάτι µεταξύ δεύτερου ρόλου και κοµπάρσου στην πολιτική ζωή. Ακόµη και τώρα που ο πράσινος ήλιος δεν υπάρχει ως έµβληµα στους εκλογικούς χάρτες της Singular Logic, αλλά οι νεότερες γενιές επιµένουν να τον συµβολοποιούν µε χιλιάδες τρόπους.

Η επιλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη να βάλει τη «δόση ΠΑΣΟΚ» σε ένα υπουργείο όπως αυτό που θα εποπτεύει την Αστυνοµία, µέσω του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, ίσως αποδειχθεί σοφή. Για λόγους που σχετίζονται µε τις ευαίσθητες καταστάσεις που µπορεί να δηµιουργήσει η διαταραχή κάθε ισορροπίας σε αυτό το κοµµάτι του κρατικού µηχανισµού.

Ο νέος υπουργός δεν θα χρειαστεί να διαβάσει µνηµόνια αυτήν τη φορά. Ούτε καν να διαβάσει, µια και έχει καταγράψει «αστυνοµικές» επιτυχίες και το ξέρει το αντικείµενο. Το οποίο, παρεµπιπτόντως, είναι πολύ πιο ευρύ από το -επικοινωνιακού χαρακτήρα- ερώτηµα «τι θα γίνει µε την πλατεία Εξαρχείων». Μπορεί πάλι η επιλογή του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη να έχει σχέση µε τις προεκλογικές εξαγγελίες της Νέας ∆ηµοκρατίας περί «εµπέδωσης του αισθήµατος ασφάλειας». Οχι στο επιχειρησιακό επίπεδο. Στο ψυχολογικό. Παρότι υπήρξε και µνηµονιακός υπουργός, µπορεί να φέρνει στις µνήµες ακόµη και καιρούς πριν από την κρίση. Τότε που η κυρίαρχη πολιτική επιλογή ήταν «γαλάζια» ή «πράσινη» και υπήρχε η δεδοµένη προβλεψιµότητα για τη συνεχή εναλλαγή τους. Τότε που νοµίζαµε πως ξέρουµε τι µας γίνεται και πού βαδίζουµε. ∆εν ήταν κι αυτό µια αίσθηση ασφάλειας άραγε;