Επιστροφή στη σωστή κλίµακα

Δεν µπορώ παρά να θαυµάσω αυτήν τη συνεχιζόµενη έλλειψη προτεραιοτήτων. Ισως έχουµε εθιστεί στην εικόνα µιας Ελλάδας που δείχνουµε στην τηλεόραση ως εκ του µακρόθεν τοπίου που µοιάζει µαγευτικό, ενώ όταν σερβίρουµε παρατηµένους τόπους αλλά αισθητικά εξαίσιους, θυµίζουµε τουρίστες που βρίσκουν τα πάντα µαγικά, εξωτικά και ανεπανάληπτα.

Βέβαια, δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Κι αν πολλές πλευρές επιµένουν στο καµάρι της φυλής, στην έξοχη Ιστορία µας και στη φοβερή µας ικανότητα να δοξαζόµαστε από µόνοι µας και εξ ιδίων, µια προσγείωση στην πραγµατικότητα δεν είναι καθόλου άχρηστη.

Θυµίζω ότι ξεκίνησε, στον ανώτατο και ψηφισµένο θεσµό µας, στη Βουλή, η συζήτηση για την αναθεώρηση του Συντάγµατος. Την πρώτη µέρα την παρακολούθησα εµβρόντητος.

Ως απλός πολίτης, µάλιστα, φρόντισα να κάνω µια προεργασία: µελέτησα το υπάρχον Σύνταγµα και τους διαλόγους των προηγούµενων ανεπιτυχών αναθεωρήσεων.

Συµπέρανα πως κολλήσαµε παράλογα σε µια στασιµότητα στη διάρκεια αυτού του αιώνα, διότι οι συζητήσεις στη Βουλή ήταν γεµάτες τακτικισµό, και πως η µια πτέρυγα θα έβγαζε τα µάτια της αλληνής.

Παρέµεινα εµβρόντητος, υπό τη γενική εντύπωση πως οι αγορητές, είτε επικεφαλής κοµµάτων είτε υπηρεσιακά ειδικοί στο ζήτηµα ιθύνοντες, ελάχιστα ασχολήθηκαν µε το Σύνταγµα. Ισως τους κούραζε ένα θέµα που έβρισκαν δευτερεύον. Το πρωτεύον ήταν να αποδείξουν, ο ένας έναντι του άλλου, πόσο ανακόλουθοι υπήρξαν, και ασκήθηκαν σε χαρακτηρισµούς και εξυπναδίτσες. Και µπορεί αυτά βαθέως να τα διασκεδάζουµε και να τα κουτσοµπολεύουµε, αλλά υπάρχουν άρθρα του Συντάγµατος που κατά καιρούς µάς εµπόδισαν να ρολάρουµε την κρατική µηχανή ή τον κόσµο των ιδιωτικών προσπαθειών. Κι αντί για ρολάρισµα, έβλεπα συχνά ένα τρολάρισµα.

Υπάρχει, και µη µου το αρνείστε, µια βαθιά συλλογική ευθύνη, µακριά από τις ρητορικές ασκήσεις και το ποιος αποστόµωσε ποιον. Πριν ανοίξουµε πανιά στο Μέλλον, κάποιος να ελέγξει τα ύφαλα και να εκπαιδεύσει τον τιµονιέρη και τον λοστρόµο