Η επιστροφή της γραβάτας

Τη µεγάλη αλήθεια ότι «ο βασιλιάς είναι γυµνός» µάς τη δίδαξε αιώνες πίσω ο Χανς Κρίστιαν Αντερσεν, απενοχοποιώντας πλήρως όσους µπορούν να βλέπουν στην πραγµατική τους διάσταση «τα καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα». Αναπόφευκτα, όµως, µετά την ορκωµοσία της νέας κυβέρνησης που τράβηξε πάνω της τα φώτα της δηµοσιότητας, όπως άλλωστε είχε συµβεί µία τετραετία πίσω µε την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ για τη διαφορετική «αισθητική» της, σχόλια κωδικοποιήθηκαν σε µηνύµατα, συγκρίσεις οδήγησαν σε συµπεράσµατα και νέα στερεότυπα δηµιουργήθηκαν χωρίς να το πολυκαταλάβουµε εκεί ακριβώς που υποτίθεται ότι κατέρρεαν τα παλιά.  

Είναι προφανές ότι η γραβάτα µπήκε ξανά δυναµικά στον ενδυµατολογικό κώδικα των κυβερνώντων χωρίς καµία εξαίρεση, µαζί µε τα κοστούµια, τα επώνυµα σύνολα, τις γόβες και τη λάµψη του φαίνεσθαι που οριακά είχαµε λίγο ξεπεράσει. Σαν σε παλιά φωτογραφία, στο κάδρο τρύπωσαν ταυτόχρονα οικογένειες και ιερείς αφήνοντας περιθώρια για µια σηµειολογική µετάφραση που έβγαλε -λέει- στην απόδοσή της «συντηρητισµό».

Όµως προσωπικά αµφιβάλλω αν υπάρχει εξίσωση που από τις στυλιστικές επιλογές µπορεί µε ένα «συνεπάγεται» να δώσει όνοµα στον τρόπο άσκησης της εξουσίας. Αν µάλιστα συνυπολογίσει κανείς ως ένα από τα µεγαλύτερα προβλήµατα της εποχής µας τη «σηµασιολογική αντιστροφή» της έννοιας των λέξεων, µπορεί η εικόνα να αποδειχθεί ακόµη και παραπλανητική.

Το πρόσωπο της όποιας εξουσίας παίρνει µορφή από τις πράξεις των κυβερνώντων που δεν σχετίζονται µε στερεότυπα αισθητικής, ούτε σχετικοποιούνται λόγω αυξηµένης ή αντίστροφα ελλιπούς καλαισθησίας. Οι επιλογές ύφους, ακόµη και ταυτότητας, είναι διάφορες του ήθους, της συνέπειας, της αποτελεσµατικότητας. Υπό µία έννοια η δηµοκρατία τροφοδοτείται από την έκφραση ακόµη και θεµελιωδών διαφορών στην πολιτική πράξη και αυτή είναι ακριβώς η ουσία της.

Κατά συνέπεια, η επιστροφή της γραβάτας πέρα από την τροφοδότηση σχολίων και τις σηµειολογικού χαρακτήρα φάλτσες προεκτάσεις δεν µπορεί να αξιολογηθεί ως οιωνός καλών ή κακών εξελίξεων. Η νέα κυβέρνηση βρίσκεται στο σηµείο εκκίνησης και έχει όλο τον πολιτικό χρόνο µπροστά της να παραγάγει έργο. Οµως φοβάµαι ότι όπως και στο παραµύθι του Αντερσεν πολλοί είναι εκείνοι που ήδη υφαίνουν τα αόρατα ρούχα της.