Νίκος Δένδιας: Ο υπουργός που θα κινηθεί ανάποδα...

Ε, στο νέο πολιτικό σκηνικό αυτός θα είναι ο Νίκος ∆ένδιας. ∆εν εννοώ, φυσικά, πως ο νέος υπουργός Εξωτερικών δεν ξέρει πού βρίσκεται, τουναντίον, θα λέγαµε ότι αυτό είναι ένα από τα βασικά πολιτικά του προτερήµατα.

Οµως ενώ όλα δείχνουν πως σύντοµα το καθεστώς µετεκλογικής χαλαρότητας θα αντικαταστήσει η πόλωση, πρόκειται για τον υπουργό που θα κινηθεί στην αντίθεση κατεύθυνση. Το κίνητρό του γι’ αυτό δεν θα είναι κάποια αντίθεση µε την κεντρική γραµµή της Νέας ∆ηµοκρατίας. Αντιθέτως θα λέγαµε ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης τού ανέθεσε ένα κορυφαίο υπουργείο. Αυτό στο οποίο έχουν θητεύσει τα σηµαντικότερα στελέχη της παράταξης, όπως ο ∆ηµήτρης Αβραµόπουλος, ο Αντώνης Σαµαράς, η Ντόρα Μπακογιάννη. Η συγκεκριµένη υπουργοποίηση συνιστά από µόνη της αναγνώριση. Είναι όµως η φύση του υπουργικού αντικειµένου του που θα υποχρεώσει τον Νίκο ∆ένδια να κινηθεί σε λογικές συναίνεσης και αποφυγής µετωπικής κόντρας, κυρίως µε την αξιωµατική αντιπολίτευση. Κάτι που εκτός από τη θέση του υπουργού Εξωτερικών είναι συµβατό και µε το πολιτικό προφίλ του. Αλλωστε από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ έχει γίνει ένα σχετικό «άνοιγµα».

Ο προκάτοχός του, Γιώργος Κατρούγκαλος, µιλώντας στη Βουλή στις προγραµµατικές δηλώσεις, είπε πως «µολονότι είµαστε αποφασισµένοι να προχωρήσουµε σε δοµική προγραµµατική αντιπολίτευση σε όλα τα θέµατα, θεωρούµε ότι στα ζητήµατα εξωτερικής πολιτικής πρέπει να διαµορφώνονται συναινέσεις και να υπάρχει εθνικό µέτωπο». Μια τέτοια αντιπολιτευτική αντίληψη είναι βέβαιο ότι κανένας (σοβαρός) υπουργός Εξωτερικών δεν θα την αγνοούσε. Πόσω µάλλον ο Νίκος ∆ένδιας, που έχει φροντίσει µε τα λόγια και τις πράξεις του να έχει µέτωπο µε ό,τι υπάρχει στα δεξιά του κόµµατός του, αλλά στα δεξιά εντός του κόµµατός του. Η διαφορά του, πάντως, µε τους προηγούµενους «γαλάζιους» υπουργούς Εξωτερικών είναι πως έχει περισσότερα «αγκάθια» στον δρόµο του.

Συνήθως η µεγαλύτερη πηγή προβληµατισµού για κάθε ΥΠΕΞ είναι το πώς θα διαχειριστεί τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Στην τρέχουσα συγκυρία, όµως, προστίθενται και τα «απόνερα» της Συµφωνίας των Πρεσπών. Μια υπόθεση που, αν και πλέον αφορά περισσότερο το εσωτερικό της χώρας παρά τις εξωτερικές της σχέσεις, θέλει για προφανείς λόγους προσοχή.