Επικίνδυνο το δόγμα «έγκλημα και τιμωρία» της κυβέρνησης

Από το ξεκίνημα είναι ευδιάκριτη η πρόθεση της κυβέρνησης Μητσοτάκη να τιμωρήσει το «έγκλημα», την παρανομία, σχεδόν με κάθε κόστος. Μάλιστα ο ο νυν υπουργός Μεταφορών Κώστας Καραμανλής, κατά τη διάρκεια συνέντευξης στον ΣΚΑΪ, έφτασε στο σημείο να πει ότι «οι άνθρωποι που δεν πληρώνουν στο μετρό να νιώθουν αποβράσματα της κοινωνίας» και στη συνέχεια αναγκάστηκε να ανασκευάσει, λέγοντας ότι ήταν «μια λανθασμένη και άστοχη έκφραση που ειπώθηκε στη ρύμη του λόγου. Σε καμία περίπτωση δεν πιστεύω ότι όποιος δεν πληρώνει εισιτήριο είναι “απόβρασμα”, ούτε ότι πρέπει να νιώθει έτσι».

Μπορεί και να μην το εννοούσε ή να ήθελε να πει κάτι άλλο. Δεδομένα, όμως, η κυβέρνηση έχει αυτήν την πρόθεση, να πατάξει δηλαδή τα κακώς κείμενα με αμεσότητα και αποτελεσματικότητα.

Μάλιστα, αυτό επιβεβαιώνεται και από τα όσα είπε για τους 60.000 οφειλέτες στη ΔΕΗ ο υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας, Κωστής Χατζηδάκης: «Θα είμαστε αμείλικτοι». Για να επιχειρηματολογήσει πάνω στο θέμα τόνισε ότι «τα 800 εκατ. από τις ληξιπρόθεσμες οφειλές προς τη ΔΕΗ τα οφείλουν 60.000 άνθρωποι που δεν είναι φτωχοί, είναι πλούσιοι».

Δεν θα εξεταστεί σε αυτό το κείμενο το ορθό του εν λόγω ισχυρισμού, αν δηλαδή αυτοί οι 60.000 είναι ή παραμένουν πλούσιοι. Ούτε το γεγονός ότι υπάρχουν και φτωχοί άνθρωποι που χρωστούν στη ΔΕΗ και ποια θα είναι η πολιτική για αυτούς. Ούτε το υπέρογκο των χρημάτων που πληρώνουν οι καταναλωτές στη ΔΕΗ. Το μόνο που εξετάζεται είναι αν η νέα ηγεσία του τόπου έχει πρόθεση να εφαρμόσει τον νόμο με κάθε κόστος. «Να γίνουμε επιτέλους κανονικό κράτος», που θα έλεγε κάποιος στο καφενείο, «βρε αδερφέ». 

Ίσως η δυσκολία που θα αντιμετωπίσει στα πεδία των Εξαρχείων και του πανεπιστημιακού ασύλου να την οπλίζουν με πλεονάζουσα «επιθετικότητα» σε άλλα ζητήματα, όμορα ή μη. Καλό θα ήταν, όμως, το κυβερνητικό σχήμα να διατηρήσει τη νηφαλιότητα που επέδειξε τις πρώτες ημέρες ανάληψης εξουσίας ο πρωθυπουργός, καθώς κινδυνεύει όχι μόνο να έρθει σε σύγκρουση και να αποξενώσει μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας, αλλά και να αποκτήσει ένα προφίλ κράτους επιβολής και αστυνομοκρατίας, κάτι που μπορεί να αδικήσει την προσεκτική σύνθεση του περιώνυμου «μείγματος διακυβέρνησης». Και να είναι εκείνη που θα ενεργοποιήσει αντανακλαστικά αντιδράσεις σε μία κοινωνία που βρίσκεται σε φάση μετάβασης.