Θέλει αρετήν και τόλµην η αναθεώρηση του Συντάγματος

Το Σύνταγμα δίνει το µέτρο, ποσοτικό και ποιοτικό, των αξιών που µπορεί να δεχθεί, να χωρέσει, να υπηρετεί και να διαφυλάττει η χώρα την εποχή της αναθεώρησής του. Κάτι σαν πυξίδα και οδηγός. Σαν αξιακή «χωρητικότητα» και του λαού αλλά και των πολιτικών δυνάµεων. Αποτελεί ή καλύτερα πρέπει να αποτελεί τον πιο σοβαρό, ανοιχτό και εις βάθος πολιτικό διάλογο µιας ολόκληρης περιόδου. Εναν διάλογο χωρίς προκαταλήψεις, µε θέσεις βεβαίως και απόψεις κάθε πολιτικής δύναµης, που µπορεί να οδηγήσει σε ένα νέο Σύνταγµα που θα ωθεί την κοινωνία και το πολιτικό σύστηµα προς την πρόοδο ή αντίθετα θα είναι ένα µόνιµα τραβηγµένο «χειρόφρενο» στην πορεία της χώρας.

Όπως δείχνει και η έρευνα που δηµοσιεύει σήµερα το «Έθνος της Κυριακής», οι πολίτες - οι ψηφοφόροι οµονοούν στα µείζονα θέµατα που πρέπει να αλλάξουν στο Σύνταγµα. Και ζητούν από τα κόµµατα συναίνεση, ειλικρίνεια και συνεννόηση. Τόσο απλά. Αυτό όµως απαιτεί από τα κόµµατα που θέλουν να συµβάλουν στη διακυβέρνηση της χώρας απαγκίστρωση από το τρέχον πολιτικό παιχνίδι, οραµατική προσέγγιση του θέµατος, απαλλαγµένη από τις κοµµατικές προτεραιότητες ή «ιδιοτροπίες» της στιγµής. Και εδώ ακριβώς έρχονται τα δύσκολα.

Αφού στην Ελλάδα ζούµε και η πελατειακή νοοτροπία, η θεοποίηση του πολιτικού κέρδους ή κόστους, ανάλογα µε το θέµα, πολύ συχνά καθυστερούν, αναβάλλουν ή θάβουν τελικά ώριµες στην κοινωνική συνείδηση αλλαγές, που αποτελούν κοινό τόπο σε κράτη που λέµε ότι είναι προηγµένα και θέλουµε να τους µοιάσουµε...

∆υστυχώς, το πολιτικό σύστηµα είναι ανώριµο για συνεργασίες σε αυτονόητα και µείζονα θέµατα. Αυτιστικό και εγωπαθές. Ανίκανο να ενσωµατώσει µια γνώση που προκύπτει από τα χρόνια της κρίσης και από την ευρωπαϊκή εµπειρία. Να υπάρχουν αιχµές, πολεµική, θέσεις, αντιπαραθέσεις, αλλά ταυτόχρονα και διάλογος και συγκλίσεις, ιδιαίτερα εκεί όπου οι αποστάσεις δεν είναι φοβερές ή υπάρχουν και ταυτίσεις που «κρύβονται» για να µην αλλοιώσουν τον «κοµµατικό πατριωτισµό».

Ακόµη και θέµατα που ενδύονται έναν ιδεολογικό µανδύα, που όµως είναι άλλων, περασµένων εποχών, όπως το άρθρο 16, όταν η ίδια η ζωή εδώ και χρόνια έχει κάνει «παρακαµπτήριο», γεµίζοντας Αθήνα και Θεσσαλονίκη µε αµφίβολης αξίας και ποιότητας ιδιωτικά κολέγια, που εκπροσωπούν ξένα πανεπιστήµια κ.λπ.

Ενώ ένα πανεπιστήµιο που θα έφτιαχναν π.χ. στη Θεσσαλονίκη το ΑΠΘ, ο ΣΒΒΕ, η ΚΕ∆Ε µε τη συµµετοχή και ιδιωτών, ως ένα µη κερδοσκοπικό νοµικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου, θα µπορούσε να µαζέψει χιλιάδες φοιτητές από τα Βαλκάνια και τις αραβικές χώρες, φέρνοντας στη χώρα πολύτιµο «συνάλλαγµα».

Η αναθεώρηση του Συντάγµατος θέλει «αρετήν και τόλµην». Είναι µια χρυσή ευκαιρία που δεν πρέπει να χαθεί στη διελκυστίνδα της πολιτικής πολεµικής και αντιπαράθεσης. Θα ’ναι κρίµα. Αυτό φοβάται, όµως, και πιστεύει ότι τελικά θα συµβεί και ο «ψυλλιασµένος» πολίτης που απαντά στα ερωτήµατα της δηµοσκόπησης