Η ήττα της πολιτικής

Τα κόµµατα εξουσίας έχουν αµοιβαίο συµφέρον να τροφοδοτούν την ένταση, προκειµένου να συγκρατούν τις -όποιες- φυγόκεντρες τάσεις στο εσωτερικό τους.

Οµως, αυτό που συµβαίνει στη χώρα µας είναι ανεξήγητο. Μετά τη λήξη και του 3ου µνηµονίου, δεν υπάρχει κόµµα που να έχει µετάσχει στη διακυβέρνηση -και είναι πλέον αρκετά- και να µην έχει υπερψηφίσει ένα ή περισσότερα µνηµονιακά «συµβόλαια». Εποµένως, σχεδόν όλες οι πολιτικές δυνάµεις έχουν ακολουθήσει -στον έναν ή τον άλλον βαθµό- τις επιταγές των δανειστών.

Εποµένως, καθώς η Ελλάδα αναζητά τον δρόµο της εκτός των µνηµονίων, θα έπρεπε η συνεννόηση να είναι κεκτηµένο της πολιτικής σκηνής. Θα έπρεπε οι πολιτικές δυνάµεις να µπορούν να συγκλίνουν – τουλάχιστον στα διαδικαστικά ζητήµατα. Και όµως, ούτε αυτό επιτυγχάνεται. Κορυφαίο παράδειγµα, αλλά όχι µοναδικό, η αναθεώρηση του Συντάγµατος, µε τα δύο µεγάλα κόµµατα να µην µπορούν να συµφωνήσουν ούτε για το τι λέει το Σύνταγµα επί της αναθεώρησής του , (για παράδειγµα, η εξεταστική επιτροπή για τα σκάνδαλα στον χώρο της Υγείας).

Για άλλη µία φορά υπάρχει πόρισµα της πλειοψηφίας που δεν εκφράζει τη µειοψηφία – και το οποίο µιλά για ευθύνες, χωρίς ονόµατα. Από τέτοιες διαδικασίες βγαίνουν όλοι χαµένοι: Η µεν συµπολίτευση διότι προαναγγέλλει διώξεις ενόχων που δεν γίνονται, η δε αντιπολίτευση διότι παραµένουν οι σκιές για στελέχη της. Μοναδικοί κερδισµένοι είναι οι ακραίοι που στηρίζονται στην αυτο-απαξίωση των υπολοίπων.