Πολιτεία - Εκκλησία σε εκκρεµότητα

Χωρίς διακοπές, εννοώ. Είναι λοιπόν απολύτως φυσικό να υπάρχει και να εκδηλώνεται ολότελα διαφορετική διαλεκτική, καθώς ο πρώτος θεσµός βρίσκεται στο χτίσιµο, ενώ ο δεύτερος έχει βαρύ και οπισθογεµές δυναµικό.

Ολα τους είναι διαφορετικά. Αλλά το κύριο γνώρισµά τους έγκειται στη στάση απέναντι στη βιασύνη. Και η Εκκλησία δεν βιάζεται καθόλου. Δείτε µόνο πότε δέχτηκε το Γρηγοριανό Ηµερολόγιο. Ακόµη τµήµατά της δεν έχουν αποξενωθεί από αυτό. Και δεν είναι ζήτηµα οπισθοδρόµησης, όπως νοµίζουν οι πολλοί.

Διότι την ισχυρή αυτοτέλεια των Μητροπόλεων έναντι της ηγεσίας τους την κέρδισαν σε πολύ παλαιές εποχές. Τα ίδια µε πολλούς κανόνες που διατηρούνται, ενώ σε άλλα παραδείγµατα έχουν ακυρωθεί.

Οι µαγικές λέξεις-κλειδιά βρίσκονται αλλού: στην ιδιότυπη χρήση της υπακοής ως γενικής αρχής και στην έννοια της ιδιοπροσωπίας. Αµφότερες παραµένουν ισχυρές στην Εκκλησία, παρόλο που ανιχνεύονται παντού και πάντα ανταρσίες και παρεκτροπές. Απλώς θα έλεγα πως δουλεύει διαφορετικά η στρατηγική τους.

Κάποτε τόλµησα, σε µια επανεκκίνηση του αιτήµατος «χωρισµός Κράτους και Εκκλησίας», να αρθρογραφήσω επί του ζητήµατος, επιµένοντας πως από τον χωρισµό µόνον η Εκκλησία θα ωφεληθεί. Ανέφερα και µερικούς λόγους: ο χωρισµός θα έφερνε την Εκκλησία σε πλήρη αυτοτέλεια, σε ταυτότητες και συµπράξεις πιστών, σε δηµιουργία 
τράπεζας, εκπαιδευτικών ιδρυµάτων και πολλών ακόµη πλεονεκτικών θέσεων, καθώς διαθέτει συγκριτικά ελάχιστους υπαλλήλους και το ευρύτερο δυνατό δίκτυο εθελοντών.

Γενικά, όταν θέλεις να διαπραγµατευτείς µε την Εκκλησία, πρώτα ορίζεις τα ορατά και µετά τα αόρατα. Και τα ορατά πρέπει να τρίζουν από διαφάνεια και καλούς λογαριασµούς. Και σίγουρα θα ακολουθήσει ένα δούναι και λαβείν που απαιτεί εξαντλητική ωρίµανση. Το γιατί είναι απλό: η Πολιτεία επείγεται, η Εκκλησία όχι.

Η πρώτη ευνοεί στα χαρτιά την αποκέντρωση αλλά παραµένει συγκεντρωτική όπου µπορεί, η δεύτερη τηρεί ιδιότυπο φεντεραλισµό αλλά διοικείται από αόρατες πλην άχρονες αξίες.
Εποµένως, κακώς ξεκίνησε η διαπραγµάτευση µε το «τι κάνουµε µε τους παπάδες»