Ιταλική πρεµιέρα

Μια κίνηση αναµενόµενη και προεξοφληµένη από τις δηλώσεις Γιούνκερ και Μοσκοβισί, καθώς η Κοµισιόν προσπαθεί να κρατήσει την αρµοδιότητα ελέγχου της δηµοσιονοµικής πειθαρχίας την οποία το Βερολίνο θα ήθελε να δει να µεταβιβάζεται στον Ευρωπαϊκό Μηχανισµό Σταθερότητας ESM ως προαπαιτούµενο της αναβάθµισής του σε Ευρωπαϊκό Νοµισµατικό Ταµείο. Προεξοφληµένη όµως θα είναι και η εµµονή της ιταλικής κυβέρνησης στην αύξηση του ελλείµµατος σε ποσοστό 2,4%, καθώς οι αυξηµένες κοινωνικές δαπάνες έχουν αναδειχθεί στην κατ’ εξοχήν ειδοποιό διαφορά της κυβερνητικής διαχείρισης των Σαλβίνι και Ντι Μάιο από τις κυβερνήσεις που προηγήθηκαν µετά την αποποµπή Μπερλουσκόνι τον Νοέµβριο του 2011. Εδώ σταµατούν οι προεξοφληµένες κινήσεις και τα χορογραφηµένα βήµατα και αρχίζει η αχαρτογράφητη περιοχή, όπου η κυβέρνηση Κόντε καλείται να τετραγωνίσει τον κύκλο, να συντηρήσει δηλαδή µια ελεγχόµενη αντιπαράθεση µε την Κοµισιόν χωρίς να πανικοβάλει τις αγορές και τους οίκους αξιολόγησης. Εγκλωβισµένοι σεασύµβατες θέσεις και τοποθετήσεις η Κοµισιόν από τη µια µεριά και η κυβέρνηση Κόντε από την άλλη γνωρίζουν ότι το µέγεθος της Ιταλίας -τρίτη σε µέγεθος οικονοµία στην Ευρωζώνη µετά τη Γερµανία και τη Γαλλία- δεν επιτρέπει αποστειρωµένη διαχείριση της κρίσης όπως συνέβη στην περίπτωση της Ελλάδας, της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας. Επιπλέον, µε τη Λέγκα να έχει εκτοξευθεί δηµοσκοπικά µε ποσοστό άνω του 30%, εκ των πραγµάτων καίγονται και τα σενάρια πρόωρης προσφυγής στις κάλπες αλλά και εναλλακτικού κυβερνητικού συνασπισµού Πέντε Αστέρων - Δηµοκρατικού Κόµµατος. Ακόµη όµως και χωρίς πρόωρες εκλογές, η αναβάθµιση της Λέγκας σε πρώτη πολιτική δύναµη της χώρας θα επικυρωθεί στις ευρωεκλογές του Μαΐου. Μπορεί να συντηρηθεί µέχρι τότε µια ελεγχόµενη κρίση µεταξύ Ρώµης και Βρυξελλών και, αν ναι, µε τι κόστος;