Τραπεζοκαθίσµατα στη ?ήλο

Όταν ως συµπολιτευόµενος πίεζα την κυβέρνηση, την κυβέρνησή µου, µε αλλεπάλληλες ερωτήσεις, Ιανουάριο και Ιούνιο του 2018, να νοµοθετήσει υπέρ της αποτελεσµατικότερης προστασίας των αιγιαλών και των παραλιών, δεν µπορούσα να φανταστώ πως ό,τι µε κόπο και σκέψη θα νοµοθετείτο εντέλει τον Απρίλιο του 2019, θα κινδύνευε να γκρεµιστεί µέσα σε λίγους µήνες από µια νέα κυβέρνηση.

Στην εκπνοή του καλοκαιριού 2019, από διαρροή µαθαίνουµε ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη σκέφτεται να καταργήσει τις πρόνοιες, τις προστασίες και τις ρυθµίσεις του νόµου 4607 του 2019, για τους αιγιαλούς και τις παραλίες, προκαλώντας την οργή ακόµη και των ψηφοφόρων της Ν∆.

Ιδεοληψία; Περιφρόνηση για το περιβάλλον, την αειφορία και τη συνταγµατική τους προστασία; Περιφρόνηση για το απαράγραπτο δικαίωµα κάθε Ελληνα να έχει πρόσβαση στην παραλία; Αφροσύνη; ∆όλος; Γραµµάτια προς εξόφληση; Ας σκεφτούν οι βουλευτές και ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης τι ίχνος θα αφήσουν για τις επόµενες γενιές. Αυτό που ετοιµάζουν πάντως ανοίγει δρόµους για τραπεζοκαθίσµατα και οµπρελοξαπλώστρες στη ∆ήλο. Είναι η γαίας ατίµωσις, κατά τον σοφό Πικιώνη.

Σύµφωνα πάντα µε τις διαρρεύσασες πληροφορίες, η κυβέρνηση σκοπεύει κατά πρώτον να αλλάξει τον ορισµό του αιγιαλού, κατά παράβαση όχι µόνο του Συντάγµατος (άρθρο 24) αλλά και της πάγιας νοµολογίας του Συµβουλίου της Επικρατείας, τα πολλά περασµένα χρόνια. Συγκεκριµένα, µε τον ν. 4607/19 ορίζεται ρητώς ότι: «Ο αιγιαλός, η παραλία, η όχθη (...) είναι πράγµατα κοινόχρηστα και ανήκουν κατά κυριότητα στο ∆ηµόσιο, το οποίο έχει υποχρέωση να τα προστατεύει και να τα διαχειρίζεται, σύµφωνα µε τις αρχές της αειφορίας και του χωροταξικού σχεδιασµού. (...) Η προστασία των κοινοχρήστων πραγµάτων και του οικοσυστήµατος αυτών είναι ευθύνη του Κράτους(...) Κύριος προορισµός των κοινοχρήστων πραγµάτων της παραγράφου 1 είναι η ελεύθερη και ακώλυτη πρόσβαση του κοινού προς αυτά. (...) Απαγορεύεται η κατασκευή κτισµάτων και εν γένει η τοποθέτηση κατασκευασµάτων στον αιγιαλό, την παραλία, την όχθη κ. λπ.».

Η κυβέρνηση στο πλαίσιο του «αναπτυξιακού νόµου» σκοπεύει, µεταξύ άλλων, να καταργήσει ακριβώς τον δηµόσιο χαρακτήρα του αιγιαλού: αυτός παύει να θεωρείται ανεπίδεκτος χρήσης ιδιωτικών δικαιωµάτων και υποχρεωτικά κοινόχρηστος. Αντιθέτως χαρακτηρίζεται ιδιωτική περιουσία του ∆ηµοσίου και δύναται να παραχωρείται και να οικοδοµείται! Κατόπιν τούτου, όλα µένουν έρµαια της περιβαλλοντοκτονίας και της υπερεκµετάλλευσης: Καταργείται η ρύθµιση που περιόριζε στο 40% µιας παραλίας τον χώρο που παραχωρείται σε οµπρελοκαθίσµατα.

Αλλάζει το µίσθωµα για την απλή χρήση αιγιαλού: προτείνεται να υπολογίζεται όχι βάσει αντικειµενικής και µισθωτικής αξίας του πλησιέστερου ακινήτου, αλλά του πλησιέστερου εκτός σχεδίου ακινήτου. (Η αλλαγή αυτή είναι βέβαιο ότι θα µειώσει τα µισθώµατα, άρα και τα έσοδα του ∆ηµοσίου. Φωτογραφική;) Και οι βόµβες της βρώµικης ανάπτυξης φαστ τρακ: Σε «στρατηγικούς επενδυτές» παραχωρούνται απευθείας όχι µόνο ο αιγιαλός και η παραλία που βρίσκεται σε επαφή µε το ακίνητο, αλλά και σε παρακείµενο χώρο!

Κι άλλη βόµβα: Σε επιχειρηµατικά πάρκα µε µέτωπο στη θάλασσα παραχωρείται απευθείας η χρήση του αιγιαλού! Τέλος: Με τον ισχύοντα ν. 4607/19, η παραχώρηση αποκλειστικής χρήσης αιγιαλού και παραλίας (όχθης, πυθµένα κ.λπ.) απαγορεύεται, εκτός αν επιβάλλεται για λόγους υπέρτερου δηµοσίου συµφέροντος, εθνικής άµυνας, δηµόσιας τάξης, ασφάλειας, υγείας ή προστασίας αρχαιοτήτων και περιβάλλοντος.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη επεκτείνει το υπέρτερο δηµόσιο συµφέρον και σε περιπτώσεις «ασφάλειας βιοµηχανικών ή ξενοδοχειακών εγκαταστάσεων»! Τι να υποψιαστείς; Απελπισία. «... ∆είλαιοι και αµαθείς και βάρβαροι, τι κάνετε; ∆εν ξέρετε ότι είµαι η µητέρα και η τροφός, το λίκνο, η κοιτίδα, η µητέρα της περασµένης δόξας και της µελλούµενης; Μάταια θαυµάζετε τα µνηµεία που έστησαν κάποτε τα παιδιά µου. ∆εν ξέρετε ότι είναι σαρξ εκ της σαρκός µου και πως όταν η µορφή µου αφανιστεί, η δικιά τους θα χάσει το νόηµά της; Τι εκάνατε την Ελευσίνα; Τι εκάνατε τον Ιλισό και τον Κηφισό, τα δυο αγιάσµατά µου; Εβάλατε µέσα τους υπονόµους σας, ερίξατε τα νερά των εργοστασίων σας. ∆εν βλέπω πια βωµούς των θεών επάνω εις τα όρη µου και τους λόφους, πάρεξ τα γραφεία και τις µηχανές των Εταιρειών σας. Εκείνοι ήταν σηµάδι λατρείας, σε σας δεν αποµένει παρά η κατώτερη µορφή της σχέσης µε την φύση, η εκµετάλλευση...» (∆ηµήτρης Πικιώνης, Γαίας ατίµωσις, 1954).