Δύο θητείες για τον Γιάννη Μπουτάρη

Αποφάσισε να ασχοληθεί µε τα κοινά σχετικά αργά. Η ζωή του ήταν ένας ποταµός ποικιλιών. Ανήκε επί ένα διάστηµα στους νέους ευπατρίδες που χαρακτήριζαν τη ζωή της πόλης από τη δεκαετία του ’60. Από τότε, βαθµιαία εξελισσόµενος, ήταν δηµόσιο πρόσωπο.

Γνώρισε ευµάρεια και ατυχίες, ως οινοποιός διέπρεψε και θεωρούνταν µέλος µιας δηµιουργικής παρέας. Ποτέ δεν φηµίστηκε για ιδεολογικές προσηλώσεις, εντούτοις κατάφερε, χωρις εκπτώσεις στον ιδιωτικο του βίο, να καταστεί συµπαθής, ειδικά στην πυρίκαυστο Θεσσαλονίκη, στα κτήµατά του, κυρίως στη Νάουσα, αλλά και στην κοιτίδα του, το Νυµφαίο. Τον λάτρευαν και τον κατέκριναν για τους ίδιους ακριβώς λόγους.

Δεν διαπραγµατευόταν τις απόψεις του, µήτε έχασε ποτέ την οξύτητα και την ανεµελιά του. Διαλέγοντας τον στίβο της Θεσσαλονίκης και όχι µια τυπική ιδρυµατική σχέση µε την πόλη, αποδείχτηκε γνώστης των γενικών και ειδικών συνθηκών. Αυτά που θεωρούσε ουσιώδη, τα δρόµιασε χωρίς να λογαριάζει αντιδράσεις.

Βέβαια, αυτά συνέβησαν σε µια µεταπολεµική περίοδο που η Θεσσαλονίκη ήταν µπλεγµένη στο σύνδροµο µιας «συµπρωτεύουσας» που ουδέποτε υπήρξε, και που ακόµη και η πιο ενθουσιώδης χειραψία στον δρόµο έφερνε υποχρεωτικά έναν µορφασµό απαξίωσης όταν οι άνθρωποι χώριζαν, ο καθείς στη δουλειά του.

Κύρια έργα του, η προσέγγιση στην εβραϊκή κοινότητα, ένας νεοπαγής τουρισµός, και άκρως επικοινωνιακές προσεγγίσεις στο σώµα της πόλης, που του έφεραν ισόποσα θαυµαστές και αρνητές.

Ωστόσο δεν διοίκησε ως επαναστάτης, αλλά ως καινοτόµος κατά το στυλ των παραδοσιακών «µπαγιάτηδων», που δεν γνώριζαν ιδεολογίες παρά µόνο πρωτοβουλίες που τόνωναν την αγορά και έθελγαν τους «διαφορετικούς» της πτωχοµάνας.

Η απουσία του από τα κοινά θα φέρει µια παράδοξη ορφάνια στους µελλοντικούς ταγούς της αυτοδιοίκησης. ∆ύσκολο να µιµηθούν την κάποτε ακροβατική αίσθηση των συνδυασµών που κατάφερνε να εµπεδώσει. Και η νοσταλγία, µετά τις θητείες του Γιάννη Μπουτάρη, δεν θα είναι ποτέ πια λυρική.