Θέλεις να γίνεις δήµαρχος;

Πολλοί εζήλωσαν τη δόξα του Γιάννη Μπουτάρη και θα επιχειρήσουν να πάρουν τη θέση του. Ασφαλώς κάποιος θα εκλεγεί δήµαρχος, αλλά Μπουτάρης δεν θα γίνει. Ο «θρύλος Μπουτάρη» είχε ήδη σχηµατιστεί πριν από την εκλογή του ως δηµάρχου και παρατάθηκε επειδή ευτύχησε να µην έχει αντίπαλο στα µέτρα του. Αλλωστε, αν εξαιρέσει κανείς την ηρωική θραύση της βαριάς και πολύχρονης σιωπής σχετικά µε το Ολοκαύτωµα των Εβραίων στη Θεσσαλονίκη, αλλά και την προβολή της πόλης ως τουριστικού προορισµού, δεν είναι η εκτέλεση του προεκλογικού προγράµµατος Μπουτάρη εκείνη που θα δικαιολογούσε την επανεκλογή του. Τα πεζοδρόµια είναι τίγκα στα τραπεζάκια και οι κάδοι τίγκα στα σκουπίδια.

Οι ζηλώσαντες τη δόξα Μπουτάρη είναι όντως πολλοί. Για την ακρίβεια, είναι δυσκολότερο να βρεις Θεσσαλονικιό που δεν σκέπτεται να βάλει υποψηφιότητα, παρά κάποιον που δεν ενδιαφέρεται. Και ας µην αποτέλεσε ποτέ το δηµαρχιακό αξίωµα της Θεσσαλονίκης εφαλτήριο για την κεντρική πολιτική σκηνή. Μοναδική και παµπάλαια εξαίρεση ο Μηνάς Πατρίκιος, που ως δήµαρχος κέρδισε τουλάχιστον µια πλατεία, ενώ ως υπουργός την απόλυτη λήθη.

Ας µη µας διαφεύγει ότι και στις προηγούµενες δηµοτικές εκλογές οι υποψήφιοι έφτασαν τους δέκα. Ο υποψήφιος της Ν∆ έφυγε πολύ κάτω από τον δεξιό εκλογικό πήχη της πόλης. Ειδικά στις λαϊκές περιοχές έχασε µία στις τρεις δεξιές ψήφους από τη Χρυσή Αυγή και άλλα δεξιά σχήµατα. Αν η Ν∆ κατεβάσει έναν πιο «δεξιό» υποψήφιο, θα χάσει από τις αστικότερες περιοχές. Είναι στενό το δεξί πάπλωµα και φαρδύς ο πισινός της Θεσσαλονίκης. Κάτω από τους κοµµατικούς πήχεις έφυγαν επίσης οι αριστεροί υποψήφιοι. Εκεί πια δεν ήταν πάπλωµα, αλλά χαλάκι του µπάνιου.

Τουτέστιν, σε µια πόλη βαθέος συντηρητισµού, µόνιµης πολιτικής αµηχανίας και βαλτωµένων προβληµάτων υφίσταται χρόνια κρίση υποψηφίων. Σίγουρα δεν θα θεραπευτεί από τον µεγάλο αριθµό τους.