Φοιτητές: Από την πύλη του «Πολυτεχνείου» στους θώκους της εξουσίας. Για ποια παιδεία να μιλάμε;

Η απόσταση που χωρίζει τους «Φοιτητές» του Γρηγόριου Ξενόπουλου από τους φοιτητές των ημερών μας συνεχώς αυξάνει δραματικά. Αφήσαμε τα Ευαγγελικά και Ορεστειακά (τα γλωσσικά μας θέματα τα έχουμε λύσει προ πολλού άλλωστε: λες ένα «ουάου» κι ένα fuck κι είσαι κομπλέ…), και ματώσαμε στην πύλη του Πολυτεχνείου κι από την πύλη του Πολυτεχνείου -κάποιοι- στους θώκους της εξουσίας…

Οι φοιτητές ανέκαθεν είχαν δυο ασυναγώνιστα όπλα στα χέρια τους: τη νιότη και το πάθος. Μ’ αυτά τα όπλα πίστευαν κι ακόμα πιστεύουν ότι θα αλλάξουν τον κόσμο. Κάποιοι, αποκτώντας κι ένα τρίτο όπλο, τη γνώση, μπορεί να μην κατάφεραν να αλλάξουν τον κόσμο, άλλαξαν όμως τη ζωή τους, προς το καλύτερο συνήθως!

Παραμονές της επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και πάλι οι φοιτητές «στα κάγκελα». Σχολές καταλαμβάνονται από σπουδαστές, άλλες της κλείνει η ίδια η Σύγκλητος. Σε σχολές εισβάλλουν αστυνομικές δυνάμεις! Υπόγειο σχολής ενοχοποιείται (από την αστυνομία) ως άντρο αντιεξουσιαστών! Το «άσυλο», διά νόμου, καταργείται. Τα πτυχία των ΑΕΙ εξισώνονται με εκείνα των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Οι «αιώνιοι» φοιτητές αποκτούν ημερομηνία λήξης και το σύνθημα: Ψωμί Παιδεία Ελευθερία, ξανακούγεται 46 χρόνια μετά!

Και η γνώση; Σε ποια αίθουσα κρύβεται η γνώση;

ΑΠΟΨΗ Α', του «επαναστάτη»: Το λάθος των εκάστοτε κυβερνήσεων, από το ’74 και μετά, είναι ότι αδυνατούν να έρθουν σε διάλογο με όλους τους φορείς του πανεπιστημίου ώστε να δρομολογηθεί σωστή εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Εκπονεί ο καθένας έναν πρόχειρο νομό και μετά τον επιβάλει με αστυνομικά μέτρα κι όχι ασφαλώς με τριαντάφυλλα... Η σημερινή κυβέρνηση, έχει αρχίσει επικοινωνιακή καμπάνια με σύνθημα: «τέλος στην ανομία», κάτι που προσβάλει ολόκληρο το φοιτητικό κίνημα. Δεν είναι δυνατόν να βλέπει ο σκεπτόμενος φοιτητής τη ΔΑΠ με αφίσα «Τέλος στην ανομία». Ποια, τη ΔΑΠ, που «δελεάζει» με συγγράμματα, σημειώσεις και εκδρομές στη Μύκονο για να γράψει μέλη. Αυτά, προκαλούν! Με τέτοιες κινήσεις αφυπνίστηκε η ριζοσπαστική φοιτητική νεολαία έπειτα από χρόνια ραστώνης. Κι όταν πλέον όλοι οι φοιτητές ενημερώνονται από το διαδίκτυο, η τηλεοπτική προπαγάνδα δεν μπορεί να διαμορφώσει κλίμα. Δέκα χιλιάδες στην πορεία, πρόσφατα. Και μαζεύτηκαν μέσα σε τρεις ώρες, με κάλεσμα από τα social media!

ΑΠΟΨΗ Β', του μετριοπαθούς φοιτητή: Έχουμε δίκιο, αλλά το διεκδικούμε με λάθος τρόπο. Οι καταλήψεις δεν οδηγούν πουθενά!

ΑΠΟΨΗ Γ', εξωτερικού παρατηρητή: Πάντα οι φοιτητές ήταν το υγιές και δυναμικό κομμάτι της κοινωνίας. Από αυτούς άρχιζαν οι επαναστάσεις κι από αυτούς θα αρχίσουν ξανά. Το κράτος ευθύνεται για όλα τα δεινά της παιδείας!

Και η ταπεινή άποψη του γράφοντος: Από ψωμί χορτάσαμε (κάποιοι), την ελευθερία την καταχραστήκαμε (κάποιοι) και την παιδεία την αναζητούμε ακόμη (όλοι).

Πόσες φορές κατελήφθη το Χάρβαρντ, ή το ΜΙΤ;

Ποιος ευθύνεται για την υποβάθμιση των ελληνικών πανεπιστημίων;

Τα κόμματα ασκούν ή όχι την πολιτική τους με μοχλό πίεσης τους φοιτητές;

Πόλις άνδρα διδάσκει τελικά, ή καταδυναστεύει;

Αυτοί που σπέρνουν ανέμους στην παιδεία, όταν έρθει η ώρα να θερίσουν θύελλες θα είναι αργά και γι’ αυτούς και για την παιδεία! Σε ποιον θα απολογηθούν όταν διαπιστώσουν τα τραγικά λάθη τους; Σε ποιους φοιτητές; Σ’ αυτούς που παραπλανήθηκαν και περιπλανήθηκαν, ή σ’ αυτούς που απέφυγαν τις παγίδες;

Οι φοιτητές, δυστυχώς, έχουν ένα ελάττωμα: μεγαλώνοντας καταθέτουν τα όπλα της νιότης και του πάθους και γίνονται «εξουσία» και η εξουσία προσφέρει άφθονο το ψωμί της λήθης!

Ποιος να νοιαστεί για παιδεία και ελευθερία; Οι επόμενοι!