Λίγοι γνωρίζουν να γερνούν…

Το να γερνάς, σημαίνει να ξέρεις να χάνεις και απ’ ό,τι φαίνεται πολλοί είναι αυτοί που, γαντζώνονται στο παρελθόν τους προσπαθώντας να κρατηθούν στο παρόν, αδυνατώντας να παρακολουθήσουν το μέλλον, με αποτέλεσμα να οδηγούνται στη λήθη και η λήθη… γράφεται με ήττα. 

Οικτιρμός προκαλείται, παρακολουθώντας τραγουδιστές – για παράδειγμα – που κάποτε ξεχείλιζαν έρωτα και νιάτα από την μαγική φωνή τους, πλέον να ψελλίζουν ακατάληπτους βρυχηθμούς να αναζητούν τις νότες να πατήσουν και να στέκονται στις πίστες ή στα θεατρικά σανίδια σαν τον Ελ Σιντ: σχεδόν ταριχευμένοι. 

Τι κερδίζουν εκθέτοντας τον εαυτό τους στις ριπές του ανέμου μιας καταιγίδας χρόνων; Λίγα χρήματα και πολλή μα πάρα συμπόνια! Τίποτα άλλο. 

Και τι χάνουν; 

Το ένδοξο παρελθόν τους, που βουλιάζει κάτω από το βάρος της εικόνας ενός άστεγου από νιότη και δυνάμεις, υπέργηρου επαίτη δόξας και χρήματος. 

Το ένδοξο παρελθόν των χρόνων που φύγαν και χάθηκαν στην άμμο, σαν τα καλοκαίρια της ζωής μας, έχει από καιρό χυθεί μέσα από τα αυλάκια των ρυτίδων στα συρτάρια των αναμνήσεων.

Και δεν είναι μοναχά οι καλλιτέχνες που εκτίθενται γυμνοί στους χιονιάδες του χρόνου και παγώνουν τους θαυμαστές τους, είναι ενίοτε και οι ποδοσφαιριστές, οιονεί καλλιτέχνες κι αυτοί! 

«Θέλω να θυμάμαι τον Τουρέ τότε που κάλπαζε σαν καθαρόαιμο άλογο, όχι τώρα που αργοπατάει σαν βραδύπους», έλεγε φίλος του Ολυμπιακού, αναζητώντας, στο νου του, τον πάλαι ποτέ αεικίνητο αμυντικό χαφ.

Ο Μιραλάς έφθασε πέρυσι κουβαλώντας αναμνήσεις μιας λαμπρής πορείας· ουδείς θυμάται αν έφυγε και πότε έφυγε... Το βέβαιο είναι ότι πήρε μαζί του και τις αναμνήσεις της (τότε) λαμπρής πορείας!  

Κι άλλοι πολλοί αψηφούν το χρόνο νομίζοντας ότι θα τον λυγίσουν, αλλά σπάνε σαν κλαράκια, στο πρώτο αεροφύσημα.

Η «πρώτη φορά» δεν επαναλαμβάνεται κι όταν επιχειρείται κάτι τέτοιο χάνεται η διαχρονική γοητεία της, με μια ψυχρή απορία: πώς γέρασε!

Δυστυχώς πολλοί μεγαλώνουν δίχως να συντροφεύονται από τη σοφία που θα τους ψιθυρίσει στο αυτί: ήρθε ο καιρός να σταματήσεις· συνεχίζουν μέχρι που γκρεμίζονται στο βάραθρο της ματαιοδοξίας και της πλεονεξίας τους. 

Καλή ψυχή!