Χριστούγεννα 2019: Αυτή είναι η γιορτή των αντιφάσεων

Και κάπως έτσι ήρθαν τα Χριστούγεννα, χο-χο-χο, ήρθε αυτή η γιορτή η οποία ήταν ανέκαθεν αμφίσημη ως προς το βαθύτερο νόημά της, από τότε που αρχίσαμε σε αυτόν τον πλανήτη να μετράμε «μετά Χριστού». Από το προαιώνιο ερώτημα «υπήρξε ο Χριστός ή δεν υπήρξε;», μέχρι το απολύτως θνητό «τι ακριβώς γιορτάζουμε;» ξεκινούν οι διαφορετικές απόψεις. Οπότε, ας ξεκινήσουμε από τα βασικά: για να γιορτάσεις κάτι -είτε πιστεύεις στην γένεση-έλευση του Ιησού είτε όχι- θα πρέπει να αποδέχεσαι μέσα σου ότι υπάρχει γιορτή. Το θέμα και το ζήτημα εκτινάσσεται σαν φελλός από μπουκάλι σαμπάνιας σε ρεβεγιόν όταν δεν το έχεις ακριβώς έτσι μέσα σου. Όλα αυτά, την ίδια στιγμή που κάποιοι ζουν για τα Χριστούγεννα και κάποιοι άλλοι στέκονται συγκαταβατικά απέναντί τους – «γιορτές είναι, θα περάσουν». Εάν ανήκετε στην πρώτη περίπτωση, γιορτάστε όσο μπορείτε. Εάν νιώθετε έως και λίγο αμήχανα τις ημέρες που εορτάζεται ο ερχομός του Θεανθρώπου, σας νιώθω, αντιλαμβάνομαι ακριβώς τι συμβαίνει μέσα σας…

Κάπως έτσι, λοιπόν, ήρθαν τα Χριστούγεννα και ο κόσμος γύρω μας είναι σαν να έχει κυριευτεί από μανία, μια μανία μεταδοτική, ένα vertigo καταναλωτισμού: φωτάκια που αναβοσβήνουν, ηλεκτρονικές κάρτες που φτάνουν βροχή στα inbox, πωλήτριες που εξουθενώνονται από τους πελάτες. Νονοί, γονείς και θείοι που τρέχουν να προλάβουν να αγοράσουν δώρα, ενώ το «δώρο Χριστουγέννων» από τη δουλειά είτε τελειώνει είτε δεν υπάρχει καν επίδομα -καλησπέρα, μπολοκάκηδες- είτε δεν υπάρχει καν δουλειά. Είναι Χριστούγεννα, αυτή η αμφίβολη γιορτή, αυτή η μοναδική ημέρα της χρονιάς κατά την οποία είναι κάτι σαν υποχρεωτικό να νιώθεις χαρμόσυνες δονήσεις, νταν-ντουν, οι καμπάνες πρέπει να χτυπούν μέσα σου, είναι οι ημέρες εκείνες που πρέπει να είμαστε καλοί με όλους, ακόμη και με τους φίλους οδηγούς που κερνούν παράνοια στους δρόμους, επάνω σε τέσσερις ρόδες.

Και κάπως έτσι ήρθαν τα Χριστούγεννα και μπορεί όσο και να το ζορίζεις να αποτελέσεις μέρος της συλλογικής ευδαιμονίας, αλλά το «ταμείο» μέσα σου κάνει “Z” με έλλειψη χαράς, η οποία έχει άπειρους λόγους να παίζει κρυφτούλι ανάμεσα από γκι και να βουτάει βαθιά στην άχνη των κουραμπιέδων. Όλα γύρω είναι στολισμένα σε ένα στημένο παιχνίδι-«έλα, πάμε, χαμογελάμε τώρα»- στο οποίο όχι μόνο δεν δέχτηκες να συμμετάσχεις, αφού δεν ρωτήθηκες καν, αλλά τα «φιλάς» κιόλας! 5-10-15-20-25, κάποιοι μετρούν ώρες για να έρθουν Χριστούγεννα, κάποιοι άλλοι μετρούν λεπτά για να φύγει όλο το δήθεν από εκείνη την απόλυτα μοναδική ημέρα και (άγια) νύχτα της χρονιάς, γιούπι, κατά την οποία -λένε- πρέπει να νιώσεις διαφορετικά από τις άλλες ημερομηνίες του ημερολογιακού έτους.

Και κάπως έτσι ήρθαν τα Χριστούγεννα τα οποία έχουν λαμπάκια σε όλες τις αποχρώσεις και υπό αυτό το φως παίρνεις παρουσίες, ενώ αυτή η γιορτή έχει και απουσίες – άνθρωποι που δεν μπόρεσαν να είναι μαζί σου φέτος, για διάφορους λόγους. Αυτή η γιορτή, εντελώς κυνικά, εάν δεν κοιτάξεις το ημερολόγιο, είναι μια κανονική ημέρα σαν όλες τις άλλες και τα όσα νιώθεις μπορούν να την κάνουν υπέρλαμπρη. Εάν… δεν, αυτή η ημέρα -ναι, σαν όλες τις υπόλοιπες της χρονιάς- μπορεί να κουβαλά στα γιορτινά τραπέζια, με τις απείραχτες σαλάτες, μια ελαφρά ή heavy μελαγχολία μεγαλώνοντας το κενό όχι στο πληθυσμιακό σύνολο, αλλά μέσα σου. Προφανώς και δεν έχεις ξεκινήσει με την πρόθεση να «νηστεύεις» τους ανθρώπους, να είσαι γκόθικ, μεσαιωνικός και σκοτεινός στη γιορτή του Φωτός, απλώς έτσι σου ήρθαν στη ζωή και φέτος δεν μπορείς τα πολλά «ώπα ώπα», δεν γουστάρεις φαγητό με σόι. Ίσως να έχεις θέμα και με την υποχρέωση της χαράς, με το ψυχαναγκαστικό «αφού είναι Χριστούγεννα είναι όλα τέλεια». Αλλά μην τρελαίνεσαι…

«Μία μόνο μέρα», έγραψε ο Σοφοκλής, «ταπεινώνει και ανυψώνει πάλι όλα τ' ανθρώπινα...» και τώρα που είναι Χριστούγεννα ανύψωσε μέσα σου την ελπίδα πως θα γεννηθεί κάτι καλό, κάτι νέο, πως του χρόνου τέτοια μέρα θα τα θυμόμαστε και θα γελάμε. Κάπως έτσι ήρθαν τα Χριστούγεννα και σκέψου πως όλα θα αλλάξουν, όλα θα πάνε προς το καλύτερο αφού μπορεί να μην έχεις αποδείξεις αλλά γεννήθηκε ήδη κάτι ωραίο, είτε το λένε «Χριστό» είτε «κουράγιο για το παρακάτω». Σκέψου ότι μπορεί φέτος να μην είσαι κοινωνός όλης της περιρρέουσας χαράς που κυλάει δίπλα σου, αλλά σε έναν χρόνο από σήμερα μπορείς να ονειρεύεσαι σαν παιδί πως όλα θα έχουν αλλάξει. Επειδή, όπως έχει πει η Αμερικανίδα αρθρογράφος Ερμα Μπόμπεκ, «δεν υπάρχει τίποτε πιο θλιβερό σ’ αυτόν τον κόσμο από το να ξυπνάς τα Χριστούγεννα το πρωί και να μην είσαι παιδί».

Και κάπως έτσι ήρθαν τα Χριστούγεννα -η γιορτή των αντιφάσεων στα εντός μας- και από τις πιο ειλικρινείς ευχές που έχω να σου δώσω είναι να έρθουν χρόνια καλά, αρκεί να είμαστε λίγο παραπάνω αισιόδοξοι. Και τώρα, έλα να σε κεράσω ένα μελομακάρονο…