Απαγόρευση ή ασυδοσία;

Η απόφαση του Μονοµελούς Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης -την οποία καταγράφει σήµερα το «Έθνος»- που υποχρεώνει την ιδιοκτήτρια µιας βίλας στη Χαλκιδική να σταµατήσει την εκµίσθωσή της µέσω πλατφόρµας ηλεκτρονικής µίσθωσης, θέτει νέα δεδοµένα σε µια αγορά που έχει κάνει άλµατα στη χώρα µας τα τελευταία χρόνια. Είναι δεδοµένο ότι η άνθηση της βραχυχρόνιας µίσθωσης έχει αρκετά οφέλη: συµβάλλει στην αύξηση της ζήτησης ακινήτων, έπειτα από πολλά χρόνια απόλυτης απραξίας ως συνέπεια της κρίσης και της υπερφορολόγησης.

Επίσης, τα σπίτια βραχυχρόνιας µίσθωσης συµβάλλουν στην εξισορρόπηση των τιµών στην αγορά του τουρισµού, ειδικά τα τελευταία χρόνια, µε τα απανωτά ρεκόρ στις αφίξεις τουριστών. Ωστόσο είναι προφανές ότι το πλαίσιο λειτουργίας αυτών των ακινήτων πρέπει να συµπληρωθεί – και πέρα από την υποχρέωση δήλωσής τους, όπως και τη φορολόγηση των σχετικών εισοδηµάτων, που έχουν πλέον θεσµοθετηθεί.

Ήδη διατυπώνονται παράπονα σε πολλές πολυκατοικίες -και σε πολλές περιπτώσεις το θέµα φτάνει στα δικαστήρια-, ενώ η συγκεκριµένη βίλα στη Χαλκιδική ανήκει σε συγκρότηµα εξοχικών κατοικιών µε αρκετούς κοινόχρηστους χώρους, όπως η πισίνα και η ψησταριά, τους οποίους οι υπόλοιποι ιδιοκτήτες προφανώς δεν έχουν κανέναν λόγο να µοιράζονται µε αγνώστους.

Εποµένως πρέπει να µπουν κανόνες που να ορίζουν λεπτοµερώς τα δικαιώµατα που έχει κάθε ιδιοκτήτης, είτε επιθυµεί να εκµισθώσει το ακίνητό του είτε όχι. Για το ζήτηµα αυτό δεν χωρεί ούτε γενική απαγόρευση ούτε γενικευµένη ασυδοσία.