Οι… σπόροι

Αν µε «κρατούσε» κάτι ήταν ότι το σχολείο προσφερόταν για φιλίες, παρέες, πάρτι και ατέλειωτα σεργιάνια. Κάπως έτσι, και όχι µε τα µαθήµατα, µου δόθηκε η ευκαιρία να ανοίξω τα φτερά µου στον πρωτόβγαλτο για µένα κόσµο, έξω από το σπίτι και αντίθετα από τους κανόνες της εποχής. Ετσι το έβλεπαν και οι συνοµήλικοί µου συµµαθη τές. Οχι πως δεν παίρναµε τα γράµµατα ή αρνούµαστε τη χρησιµότητά τους, αλλά καταλάβαµε -ευτυχώς νωρίς- ότι η εκπαίδευσή µας ήταν σοβαρή υπόθεση και δεν άξιζε να την εµπιστευθούµε στο σύστηµα που τη δίδασκε. Το µυαλό µας στένευε µε την αποστήθιση και τα σκονάκια… Παρά ταύτα, µε τους τρόπους µας προχωρήσαµε. Κάτι µικρό καταφέραµε. Είχαµε από δίπλα και τους γονείς µας, οι οποίοι -ευτυχώς- µε όλες τις δυστροπίες τους δεν ήταν η «γενιά του Πολυτεχνείου». Ηταν η «ψηµένη» γενιά του ’30 και της Κατοχής. Νοµίζω πως η παρέα µου, αποφεύγω να πω η γενιά µου, επιβεβαιώθηκε στις προβλέψεις. Το εκπαιδευτικό µας σύστηµα, αυτό της αντιγραφής και της παπαγαλίας, ίδιο και απαράλλακτο επί µία τριακονταετία, παρήγαγε -ως επί το πλείστον- µορφωµένους ηλίθιους, οι οποίοι -κατά τον Μολιέρο- ήταν στην τελική πιο ηλίθιοι από τους αµόρφωτους ηλίθιους. Πώς, αλήθεια, νοµίζετε ότι χρεοκόπησε τούτη η χώρα; Γιατί προηγήθηκε πριν από την οικονοµική χρεοκοπία η χρεοκοπία της Παιδείας της. Γιατί µειώθηκαν οι καλλιεργηµένοι άνθρωποι και πολλαπλασιάστηκαν εν είδει βιοµηχανικής παραγωγής οι πτυχιούχοι. Το πτυχίο έπαψε να είναι αποδεικτικό σκέψεως και αναζητήσεως, εργαλείο διευρύνσεως του µυαλού και πνευµατικών οριζόντων. Το πτυχίο, στα χρόνια που η Ελλάδα ήταν βουτηγµένη στον κοµµατισµό και έπαιρνε σιγά σιγά και αθόρυβα πίσω από τη βιτρίνα της δανειακής ευηµερίας τη µοιραία βουτιά της χρεοκοπίας, δεν ήταν τίποτε άλλο από ένα µεταµοντέρνο πιστοποιητικό κοινωνικών φρονηµάτων για διορισµό στο βόλεµα. Αφορµή γι’ αυτό το σηµείωµα στάθηκαν οι αναιδείς ντουντούκες στο όνοµα της Παιδείας (!) πάνω στο γραφείο του υπουργού Παιδείας και το κλείσιµο της ΑΣΟΕΕ λόγω διακινήσεως ναρκωτικών στους πέριξ δρόµους. Ας κλείσω µε κινεζική σοφία: Αν σκέφτεσαι για έναν χρόνο, φύτεψε έναν σπόρο. Αν σκέφτεσαι για δέκα χρόνια, φύτεψε ένα δένδρο. Αν σκέφτεσαι για εκατό χρόνια, δίδαξε ανθρώπους.