Κίτρινα Γιλέκα: Όταν η Ευρώπη ξεσηκώνεται

Αυτό που συµβαίνει στη Γαλλία είναι ιδιώνυµο µιας χώρας που διαθέτει το δικό της εργαλείο για τη διαµαρτυρία. Και παράγει ανησυχία στους έξω από τον χορό. Μπορεί να εξαπλωθεί ταχύτατα και να σβήσει το ίδιο αιφνίδια, όπως µπορεί και να παραµείνει, εµβολιάζοντας µε την οργή του ασύλληπτες εξελίξεις. Αλλά κάθε κράτος στον καιρό του κι ο κολιός τον Αύγουστο. Οι Γάλλοι από µόνοι τους είναι µια κατηγορία σε αυτά.

∆εν πρόκειται για ακροδεξιά κίνηση, κι ας µοιάζει. Γενικά ό,τι µοιάζει ακροδεξιό σπανίως θορυβεί µε τα σύµβολά του, αλλά πάντοτε φοβίζει. Η ήπειρος Ευρώπη, όταν ξεσηκώνεται, δεν µοιάζει µε το γιάγµα και το γιούρια που µας έχει συνηθίσει η µεταπολεµική Βόρειος Αµερική, µε τις φυλετικές εξεγέρσεις. Αλλά σαρώνει τα πάντα.

Η εµπειρία από τον 18ο αιώνα και δώθε οδηγεί σε ένα χαρακτηριστικό: η πολιτική έπεται, όποτε και όταν αποφασίσει να αναµειχθεί. Τα «Κίτρινα Γιλέκα», που για την ώρα είναι δοσµένα στη διάλυση των Σαββάτων και φαίνεται να ξεκίνησαν από επαγγελµατίες οδηγούς, µοιάζουν φαινοµενικά µε τις πολλές παλαιότερες κινητοποιήσεις µόνο στην έκφραση: µπορεί να θυµάστε τις εξεγέρσεις των προαστίων και να έχετε διαβάσει για την εξέλιξη (όχι το προσάναµµα) του Μάη του ’68.

Εδώ, µε τα «Κίτρινα Γιλέκα», αποκτήσαµε (όχι µόνοι µας) την εντύπωση πως ενώθηκαν ακροαριστερά και ακροδεξιά στοιχεία, οπότε άρχισαν πολλοί να φρίττουν. Αλλά χωρίς να αποκλείω να συµβεί στο µέλλον κάτι τέτοιο, εκτιµώ πως µπορείς να χαρακτηρίσεις µια διαδήλωση, µια εξέγερση, µια ένταση, αλλά δεν υπάρχει πολιτικός όρος για την αναµπουµπούλα. Εξάλλου, το κίνηµα είναι φρέσκο. Θα δείξει από την αντίδραση των επαγγελµατιών της πολιτικής. Αυτοί θα ταΐσουν τη φωτιά, ανάλογα µε τη στρατηγική τους. Να λάβετε υπόψη, πάντως, πως η εισπήδηση στην εξουσία ενός δηλωµένου τεχνοκράτη µε εξεζητηµένες ιδέες -εννοώ τον Μακρόν- αποκλείεται να έχει τη συµπάθεια του πολιτικού κόσµου, οπότε όλα είναι ανοιχτά