«?εν µας ακούς που τραγουδάµε»

Ας ξεκινήσουµε µε το... «talk of the town». Είχε στριπτίζ το κυριακάτικο πρόγραµµα του ∆ιονύση Σαββόπουλου στο ανακαινισµένο, πανέµορφο «Αλσος»; Οχι, δεν είχε. Ευτυχώς. Επίσης δεν είχε τραγούδια του Σαββόπουλου. ∆υστυχώς. Εξαίρεση 2-3 που είπε εµβόλιµα στα «Τραγούδια των άλλων», διότι τις Κυριακές το πρόγραµµα είναι ακριβώς αυτό, ως µετεξέλιξη όσων είχε παρουσιάσει ο ίδιος στην καλοκαιρινή «Ταράτσα του Φοίβου»: ένα πρόγραµµα-βουτιά στις σηµαντικότερες µουσικές µνήµες του και σε όσα τον καθόρισαν και εκείνον και εµάς, διανθισµένα µε µερικές από τις περίφηµες σαββοπουλικές, εικονοκλαστικές αφηγήσεις.

Γοητευτικό; Πολύ όταν ανάµεσα στο «Τρεχαντήρι» του Αττίκ, µε το οποίο ανοίγει το πρόγραµµα, και στο «Ας κρατήσουν οι χοροί», µε το οποίο κλείνει, παρεµβάλλονται αναµνήσεις από το ραδιοφωνάκι στην κουζίνα του πατρικού του µέσα στον Εµφύλιο µέχρι τα τσίλικα παπούτσια του λευκοντυµένου Τσιτσάνη, από τις γερές, πολυήµερες πείνες που πέρασαν µε τον Λοΐζο µέχρι τον ετοιµοθάνατο Νίκο Παπάζογλου που δεν αποχωριζόταν το κόκκινο µαντιλάκι του.

Και τραγούδια: από την Τετράδα του Πειραιά µέχρι τη Σχολή της Θεσσαλονίκης, τη λιγότερο επική (γιατί δεν ήταν τόσο υπό τη συντριπτική κληρονοµιά του Μίκη) και πιο µελαγχολική, και τους επιγόνους της (τον «ευαίσθητο» Λαρισαίο µε το «Αερικό» του και τον µάγκα Τρικαλινό µε την «Πριγκιπέσα» του). Και από εκεί µέχρι ακόµα και την επιτυχία του Νίκου Βέρτη «Πες το µου ξανά», που µε τη µαεστρία του Σαββόπουλου αναδεικνύει το λαϊκό ταλέντο του Κυριάκου Παπαδόπουλου. Ωραίο πρόγραµµα. Ψυχαγωγικό στον µαγικό χώρο του νέου «Αλσους».

Και βέβαια πρόγραµµα που υπό την «µπαγκέτα» του Σαββόπουλου βρίσκει χώρο και για τα λιγότερο σπουδαία και για τα κορυφαία, όπως η «Οµορφη Πόλη» του Μίκη και του Αναγνωστάκη ερµηνευµένη συγκλονιστικά από τον ίδιο. Να και το πρόβληµα. Οτι καθώς ο «Νιόνιος» σε ένα βαθύτερο επίπεδο πέραν του ψυχαγωγικού, αφενός έχοντας θωρακιστεί πίσω απ’ ό,τι ο ίδιος ονοµάζει «ήττα της Αριστεράς», κάνοντας κατά καιρούς αφ’ υψηλού κριτική σε όλους, και αφετέρου έχοντας προτιµήσει να αντιτάσσει από το «µπαλκόνι» του µια αρκετά έωλη αισιοδοξία στα όσα ζοφερά συµβαίνουν, έχει αποµακρυνθεί από τον πυρήνα του.

Από τον πυρήνα της ίδιας της τραγουδοποιίας του, την οποία αντιµετωπίζει ενδεχοµένως κάπως αµήχανα.  Ή ανάλαφρα; Όσο ανάλαφρα χρειάζεται για να παίξει κανείς το συγκλονιστικό του έπος, το «Ζεϊµπέκικο» των υπόγειων διαδροµών της ανυπότακτης ψυχής αυτής της χώρας, επιλέγοντας αµέσως µετά να τραγουδήσει όλος χαρά την ελληνική απόδοση από τον Κωστή Μαραβέγια «Φίλα µε ακόµα» µιας ιταλικής ποπ επιτυχίας. Ναι, είναι χρόνια τώρα που ο Σαββόπουλος µοιάζει σαν να ξορκίζει µε τέτοια αµήχανα φιλάκια και χάπενινγκ µε στριπτίζ την τροµερή λαλιά. Όχι τη δική µας. Τη δική του.