Ακατανόητη η απώλεια των e-mails ενός υπουργείου

Από το 1984, που απέκτησα ένα Spectrum, συνδεδεµένο µε την τηλεόραση και µε µια κασέτα ηχογράφησης που σφύριζε σαν φαξ, εγκατέλειψα βήµα βήµα το χειρόγραφο και τη γραφοµηχανή, και έµπλεξα σε έναν δαίδαλο νέων συσκευών, αναλωσίµων και αναβαθµίσεων, τελείως άσχετος µε το άθληµα. Κι όταν καλωδιώθηκα µε το Ιντερνετ και τα δίκτυα, έχασα τη θλίψη του να χάνεις κείµενα και άλλα απαραίτητα της δουλειάς και γέµιζα συρτάρια µε χτυπηµένους σκληρούς, περιφερειακά µηχανήµατα που ολοένα και µίκραιναν.

Το χειρόγραφο µπορεί να σου γέµιζε µε κάλους τον παράµεσο, αλλά κινδύνευες να το χάσεις από κάποιο ατύχηµα, φωτιάς ή νερού ή αφηρηµάδας. Τώρα, βρίσκοµαι µε ένα θησαυρό από παρωχηµένα µέσα αποθήκευσης, που δεν έχω καν τρόπο να ξαναδιαβάσω. Πάντως έπειτα από σχεδόν 35 χρόνια προσπαθειών, άρχισα να ξέρω τι µου γίνεται.

Βιώνουµε αµυντικά τη «νέα εποχή» και τα κρασαρίσµατα είναι προβλέψιµα. Γι’ αυτό µου φαίνεται ακατανόητη η απώλεια των e-mails ενός υπουργείου. Βέβαια, οι κίνδυνοι ενεδρεύουν. Μπορεί πολύ πιο εύκολα να διαβάσεις ένα κείµενο δεκαετιών, αλλά χωρίς backup, έξτρα σκληρούς και άλλα σωσίβια, µπορεί να µην τα ξαναδιαβάσεις στον αιώνα τον άπαντα.

∆εν νοµίζω να υπήρξε άλλη εποχή που οι κάτοικοι του πλανήτη να έγραψαν τόσο, µα τόσο πολύ. Μπορεί ανορθόγραφα, µπορεί ασύντακτα, αλλά έγραψαν και γράφουν. Αλλά οι παλιές συνήθειες δεν κόβονται. Οταν λες «θα πάρω αυτοκίνητο» σπανίως σκέφτεσαι πως η ζωή του διαρκεί µερικά χρόνια, φορτωµένα µε σέρβις και παραπάνω έξοδα.

Σύµφωνοι, κάθε τύπος αλληλογραφίας ή κειµενογραφίας δεν µπουκώνει µε αποθήκευση χαρτούρας τα ράφια σου. Αλλά ξεχνάµε συχνά πως ο ψηφιακός πολιτισµός έχει πρωτίστως ένα βαρύ κόστος συντήρησης.

Οι «χαµένες λέξεις» του παρόντος είναι η κατάληξη µιας αφελούς υπεραισιοδοξίας πως «ό,τι γράφει δεν ξεγράφει». Ξεγράφει και µε το παραπάνω. Εθελοντικά ή όχι. Και είναι το πρώτο που πρέπει να µαθαίνει ο κάθε πιτσιρικάς µε τον πρώτο του υπολογιστή.