Επεισόδια στα Εξάρχεια: Τι είναι η πατρίδα μας

Κανείς δεν ανταποκρίθηκε μέχρι τώρα στην πρότασή μου να εκποιήσουμε τον ελλαδικό χώρο τώρα που έχει μεγάλο αγοραστικό ενδιαφέρον και να αγοράσουμε μια άλλη χώρα στην οποία θα κάνουμε μια νέα αρχή. Ετσι, και το δημόσιο χρέος-υποθήκη θα ξεπληρώσουμε και την κλιματική αλλαγή -και την ερημοποίηση που θα φέρει- θα γλιτώσουμε. Γι' αυτό πρότεινα να αγοράσουμε τη Βόρεια Ντακότα, που έχει έκταση μιάμιση φορά σαν την Ελλάδα και πληθυσμό όσο η Πάτρα. Είμαι βέβαιος ότι πολλοί συμφώνησαν με την αναγκαιότητα του εγχειρήματος, αλλά κανείς δεν παίρνει την πολιτική ευθύνη.

Ωστόσο, τι άλλο ήθελε να πει ο ποιητής, όταν έγραψε: «Τι είναι η πατρίδα μας; Μην είν' οι κάμποι, μην είναι τ' άσπαρτα ψηλά βουνά, μην είν' ο ήλιος της που χρυσολάμπει, μην τ' άστρα της τα φωτεινά;». Κι αφού αναρωτήθηκε για τα ακρογιάλια, τα νησάκια και τα μνημεία, κατέληξε ότι όλα αυτά είναι μεν πατρίδα μας, αλλά κυρίως είναι αυτό «που 'χουμε μες στην καρδιά... και κράζει μέσα μας "εμπρός, παιδιά"». (Παραθέτω τους στίχους για τυχόν νεότερους αναγνώστες, διότι δεν υπάρχει παλαιότερος που να μην έχει πει το ποίημα με κοντό παντελονάκι ή ποδίτσα στο σχολείο).

Τουτέστιν, ο Ιωάννης Πολέμης, που πέθανε το 1924, είχε πιάσει το ζήτημα από τότε και, αν τον ακούγαμε έγκαιρα, θα είχαμε γλιτώσει Κατοχή και Εμφύλιο. Ακόμη και ο Χίτλερ σε κρίση τρέλας δεν θα σκεφτόταν να εισβάλει στη Βόρεια Ντακότα.

Η πραγματική πατρίδα μας, όπως ανακάλυψε ο Δροσίνης έναν αιώνα πριν από μένα, είναι το «Αντε, παιδιά», το «γιουρούσι και τους φάγαμε», το «Αέρα», με δυο λόγια το φιλότιμο. Αυτό που κινεί έναν μηχανισμό σκουριασμένο οσάκις είναι ανάγκη. Αυτό που μας σώζει κάθε φορά ως εκ θαύματος. Εστω και αν είναι καμιά φορά αυτό που καίει τα Εξάρχεια και ενίοτε το Αριστοτέλειο της Θεσσαλονίκης.