Το γαλάζιο... πριόνι

Στον ρόλο του «Δολοφόνου µε το πριόνι», αν σας αρέσουν οι bmovies και οι «σπλατεριές». Ως Τζακ Νίκολσον στη «Λάµψη» του Στάνλεϊ Κιούµπρικ, αν προτιµάτε κάτι πιο «σοφιστικέ» και κλασικό. Ο Μέγας Αποδοµητής ετοιµάζεται.

Τελείωσε το πρόγραµµα δηµοσιονοµικής προσαρµογής; Οχι βέβαια, ψέµα µεγάλο. Ο Χρήστος Σταϊκούρας θα επιστρατεύσει όλα τα εφόδια του ακαδηµαϊκού του βίου ως καθηγητή για να πείσει ότι το πραγµατικό µνηµόνιο τώρα αρχίζει.

Το πριόνι καταστρέφει τα πάντα: Υπερκαλύφθηκε ο στόχος του πλεονάσµατος; Μπορεί, αλλά αυτό «στέγνωσε» την αγορά και έτσι δεν έχουµε ανάπτυξη, οπότε θα θέλουµε ακόµη µεγαλύτερα πλεονάσµατα. Δεν κόπηκαν τελικά από 1/1/2019 οι συντάξεις; Σιγά τ’ αβγά. ∆όθηκε µέρισµα; Παροχολογία, και µάλιστα επικίνδυνη. Αυξήθηκε η απορροφητικότητα των κοινοτικών πόρων; Ούτε γι’ αστείο, είναι «παρκαρισµένα» -µας λέει- τα κονδύλια. Για τη φορολογία δεν συζητάµε, η Ελλάδα έχει τους µεγαλύτερους και πιο αναποτελεσµατικούς φόρους στον πλανήτη. Τίποτε δεν πάει καλά, όλα από το κακό στο χειρότερο. Ερεβος, χάος, όλεθρος, καταστροφή.

Ακόµη και για τις τράπεζες. Μπορεί ο ίδιος την εποχή που ήταν αναπληρωτής υπουργός Οικονοµικών επί Αντ. Σαµαρά να συνιστούσε ψυχραιµία όταν µιλούσαµε για τον «αιµοδότη της οικονοµίας». Διότι µπορεί να πάθει κανένα έµφραγµα και καήκαµε. Τώρα; Βαράτε βιολιτζήδες. «Χάθηκε χρόνος, χάθηκαν πόροι, ενισχύθηκαν οι κίνδυνοι» είπε ο Χρήστος Σταϊκούρας στο τελευταίο συνέδριο, όπου µίλησε για τα κόκκινα δάνεια. Πάλι καλά που σε αυτά τα συνέδρια δεν συχνάζουν τίποτε αγχωµένα γεροντάκια, να τρέξουν έξω από την Εθνική στις 6 τα χαράµατα της εποµένης.

Πού οφείλονται όλα αυτά; Μάλλον στο ότι σταµάτησε ο χρόνος. Πότε; Μα το 2014, κάπου εκεί στην άνοιξη, όταν η κυβέρνηση Σαµαρά ήταν έτοιµη να µας λύσει τα προβλήµατα όλα και να µας βγάλει από τα µνηµόνια λέγοντας το ξόρκι: «πιστοληπτική γραµµή στήριξης»! Μια συνθήκη που σήµερα δεν έχουµε -από κυβερνητική επιλογή- και ο Χρήστος Σταϊκούρας είναι µάλλον διατεθειµένος να το «κοπανάει» µέχρι να σβήσει ο ήλιος. Κι ας έχουν γίνει από τότε «πράγµατα και θαύµατα». Μεταξύ των οποίων και ένα δηµοψήφισµα που οδήγησε τον Αντώνη Σαµαρά να παραχωρήσει την προεδρία της Νέας ∆ηµοκρατίας στον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Οχι πως δεν µου αρέσει η πολιτική αντιπαράθεση, να εξηγούµαστε. Αντιθέτως, όσο ο πολιτικός διάλογος γίνεται ολοένα και πιο «ξενέρωτος» χρόνο µε τον χρόνο, οι τεκµηριωµένες, ολιστικές και µαχητικές θέσεις είναι ευπρόσδεκτες. Ο µως, όταν θέλεις να «τραβήξεις» τις αντιθέσεις, καλό είναι να πατάει αυτό και στην πραγµατικότητα.

Ο Χρήστος Σταϊκούρας γνωρίζει πολύ καλά ότι ζούµε στην εποχή των «χρυσών» ευρωπαϊκών συνταγών. Τις υποστηρίζει άλλωστε. Εκεί που οι ισοσκελισµένοι προϋπολογισµοί είναι σιδερένιος κανόνας και στην περίπτωση της Ελλάδας (ή και της Ιταλίας) ακόµη σκληρότερος. Μπορεί λοιπόν κανείς να µιλάει για «µαύρο - άσπρο»; Οχι βέβαια. Εκτός εάν ο µοναδικός στόχος είναι οι εντυπώσεις.