Η τέταρτη θέση

Η Ιστορία είναι γεμάτη παραδείγματα ηγετών που δεν απομονώνονταν από τους πολίτες, αλλά συμβάδιζαν ανεξαρτήτως των συγκυριών.

Προσφάτως διάβαζα για τον Χοσέ Μουχίκα, τον πρώην Πρόεδρο της Ουρουγουάης ο οποίος είχε παραιτηθεί του μεγαλύτερου μέρους του μισθού του, κυκλοφορούσε με έναν «Σκαραβαίο» και υπέμενε καρτερικά στην ουρά, στα δημόσια νοσοκομεία. Συμβολικές πράξεις, οι οποίες όμως αποκαλύπτουν πολλά για το ποιόν του.

Όταν ο λαός μιας χώρας περνά δύσκολες ώρες, επιβάλλεται ο πρώτος πολίτης της χώρας να συμπάσχει με σύσσωμη την πολιτική ηγεσία. Η δύναμη που αντλούν οι πολίτες είναι μεγάλη. Καταρχήν, νιώθουν ότι δεν υφίσταται χάσμα μεταξύ της καθημερινής ζωής πολιτών και πολιτικών. Αντιλαμβάνονται ότι ισχύουν ίδια μέτρα και ίδια σταθμά, χωρίς εξαιρέσεις. Η Ισότητα στην αποθέωσή της.

Πρώτος διδάξας στην απόρριψη των προνομίων και της πλούσιας ζωής, η οποία δεν συνάδει με αυτήν του μέσου πολίτη, ο Μαχάτμα Γκάντι.

Ο πολιτικός που ενέπνευσε εκατομμύρια συμπατριώτες του και δημιούργησε την ανεξάρτητη Ινδία, αρνείτο να ζει σε καλύτερες συνθήκες από τον λαό του.

Παροιμιώδης η απάντησή του, όταν ρωτήθηκε από ξένους δημοσιογράφους, για ποιόν λόγο ταξίδευε πάντα, στην τρίτη θέση του τρένου, όταν οι Πρόεδροι άλλων χωρών, ταξίδευαν στην πρώτη.

«Επειδή δεν υπάρχει τέταρτη θέση!»