Συµβόλαιο και άξονας

Το ζητούµενο είναι αυτονόητο: το κατά πόσον θα αποτρέψουν την κλιµάκωση και στη συνέχεια θα εκτονώσουν την εξεγερσιακή διαµαρτυρία που ξεκίνησε µε τα «Κίτρινα Γιλέκα», µε πρώτη κρίσιµη δοκιµασία τις κινητοποιήσεις του Σαββάτου 15/12.

Η βεβαιότητα είναι ότι σε καµία περίπτωση ο ι χθεσινές εξαγγελίες δεν συνιστούν και δεν προαναγγέλλουν νέο Κοινωνικό Συµβόλαιο.

Αν ο πρόεδρος της Γαλλίας αποφάσιζε να προχωρήσει στην κατεύθυνση ενός νέου Κοινωνικού Συµβολαίου, θα σήµαινε ότι αλλάζει στρατηγική προτεραιότητα, ότι προτάσσει τη σταθεροποίηση της χώρας της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, µε σηµείο αναφοράς τον γαλλογερµανικό άξονα.

Με άλλα λόγια, Κοινωνικό Συµβόλαιο στη Γαλλία και γαλλογερµανικός άξονας στην εκδοχή αυτόµατης πρόσδεσης της Γαλλίας στη θεολογία της µόνιµης δηµοσιονοµικής λιτότητας, στην οποία οµνύει το Βερολίνο, προβάλλουν µε τα σηµερινά δεδοµένα ως ασύµβατες επιλογές.

Είναι βέβαιο ότι αν η Μέρκελ είχε υιοθετήσει την πρόταση Μακρόν για µεταρρύθµιση της Ευρωζώνης, το κοινωνικό κόστος των περικοπών και των µεταρρυθµίσεων στη Γαλλία θα µπορούσε να εξισορροπηθεί µε ένα όραµα ευρωπαϊκής εµβάθυνσης που θα άφηνε προσδοκίες για επιστροφή στην ανάπτυξη και τη βελτίωση της καθηµερινότητας των πολιτών.

Χειρότερη στιγµή κατά την οποία η Γαλλία θα µπορούσε να δώσει προτεραιότητα στη σταθεροποίηση και την κοινωνική συνοχή, βάζοντας σε δεύτερο πλάνο τη γαλλογερµανική σύγκλιση, δεν θα µπορούσε να υπάρξει.

Στη Γερµανία καταρρέει το µεταπολεµικό πολιτικό σύστηµα, µε τη Χριστιανοδηµοκρατία να πιέζεται από τα δεξιά σε θέσεις εθνικής περιχαράκωσης, ενώ σε επίπεδο ευρωπαϊκών συσχετισµών ένα πάγωµα του συγχρονισµού του βηµατισµού των δύο εταίρων του γαλλογερµανικού άξονα θα  οδηγούσε στη σύγκλιση του Βερολίνου µε την Οµάδα των Οκτώ του Βορρά (Τρεις Βαλτικές, Σουηδία, ∆ανία, Φινλανδία και Ιρλανδία).