Τα «Κίτρινα Γιλέκα» είναι µια καλά ρυθµισµένη έκρηξη;

Ενας των στατιστικών επιστηµών θα σας κοίταζε σοβαρά και θα έδειχνε πως δεν ανακατεύουµε ποτέ ελιές µε αχλάδια. Θα απεδείκνυε µε τη µέθοδο «τρεις στο λάδι, τρεις στο ξίδι» πως οι αριθµοί είναι σχετικοί και πως τα νούµερα των Γάλλων πιέζουν ίσως περισσότερο τα οικονοµικά τους, καθώς και άλλα επιστηµονικώς τεκµηριωµένα.

Ενας πολιτικά των αντιπόδων θα σας έλεγε πως τα «Κίτρινα Γιλέκα» είναι µια καλά ρυθµισµένη έκρηξη που θα υποχρεώσει εντέλει τον Μακρόν να βγάλει το κατιτίς του, να µοιράσει λεφτά και πως εµείς, στο µέτρον του δυνατού, κάνουµε τα ίδια υπέρ αδυνάµων. Εποµένως, όσο αγαναχτήσαµε αγαναχτήσαµε και τώρα είµαστε σε άνοδο.

«Οχι, δεν είναι τα καβούρια στην τσέπη του» θα εξηγήσει ο οπαδός των αρθροπόδων και των συµβολισµών. «Είναι πεντακάθαρο πολιτικό ζήτηµα, τουλάχιστον ακροδεξιό, µε ολίγες µεταγραφές από αλλού, και δεν θα σταµατήσουν αν δεν τον ξεφορτωθούν. Εµείς είµαστε στη δρώσα Αριστερά και πιο αριστερά δεν µας παίρνει».

Τόσες απόψεις όσος και ο αριθµός αυτών που θα ερωτηθούν. Αρα, ας ξεστοµίσω και τη δική µου: Οι Γάλλοι έχουν παράδοση στα οδοφράγµατα για ποικίλα ζητήµατα. Εµείς ξεσηκωνόµαστε µόνον εάν µας θίξουν πολιτικά. Τότε που ήταν πιο µαύρα και άραχλα τα πράγµατα, υπήρχαν µαζώξεις, αλλά ενός πλήθους απελπισµένων που περίµεναν ουρά για µια σακούλα από φρούτα και λαχανικά. Τα πλήθη διαφέρουν. Πολύ. ∆ιότι ο λαός, εµείς οι ίδιοι, είµαστε ευπαθείς στο όνειρο. Μόνον την ελπίδα σεβόµαστε. Νοµίζουµε κατά βάθος πως βιώνουµε ένα είδος φάρσας, ένα όνειρο, και όταν ξυπνήσουµε, όλα θα είναι όπως παλιά. ∆εν είναι θέµα ευπιστίας, αλλά ιδιότυπου πραγµατισµού. Που το κανοναρχεί η φράση «και αυτό θα περάσει». Εποµένως, καταλήγω, πιστεύουµε πως όλα είναι πολιτική. Και τέρµα