Δώρο σε δεκάδες μαθητές και εκπαιδευτικούς: Δάσκαλος συγκέντρωσε 6.500 παλιά σχολικά αντικείμενα και τους τα έδωσε - Τι λέει στο ethnos.gr

Εάν στη σημερινή εποχή διηγηθείς σε ένα μαθητή ή ακόμη και σε ένα νέο εκπαιδευτικό ότι τα παλιότερα χρόνια τα παιδιά χρησιμοποιούσαν λαγοπόδαρα αντί για ….γόμα και πλάκες αντί για τετράδια, ότι μετέφεραν ξύλα στο σχολείο για τη σόμπα, ότι υπήρχαν καζάνια στα σχολεία για τα συσσίτια, ζώα βαλσαμωμένα για να μαθαίνουν την ανατομία τους. Οτι υπήρχαν παιδιά, που περπατούσαν ξυπόλυτα για να φτάσουν στα σχολεία.

Δάσκαλοι οι οποίοι έμεναν σε φτωχικά δωμάτια δίπλα στα σχολεία και κατασκεύαζαν οι ίδιοι όργανα και εργαλεία απαραίτητα για τη διδασκαλία των μαθητών τους, σίγουρα θα τα θεωρήσει…παραμύθια. Για το λόγο αυτό, αλλά και από μεράκι για μια ιστορία, που σιγά- σιγά χάνεται ένας δάσκαλος από την Ελευθερούπολη του Δήμου Παγγαίου (Καβάλα), ο κ. Βασίλης Βεργόπουλος, σκέφτηκε ότι καλό θα ήταν όλα αυτά να τα ξέρουν οι νέες γενιές αλλά και να μπορούν να τα βλέπουν.

Έτσι ξεκίνησε μια συλλογή σχολικών αντικειμένων 100 και βάλε χρόνων, τα οποία σήμερα -μετά από 25 χρόνια προσπάθειας- έφτασαν να είναι πάνω από 6.500 κομμάτια. Τι είναι αυτά; Παλιά θρανία, βιβλία, χάρτες, ποδιές, φωτογραφικό υλικό, κονδυλοφόρους, χειροτεχνίες, πολύγραφους, κουδούνια, πλάκες, κονκάρδες, πηλήκια, καλαμάρια (μικρά δοχεία που περιείχαν μελάνι για γράψιμο) αλλά και ότι οτιδήποτε άλλο μπορεί να σκεφτεί κανείς, τα οποία βρίσκονταν στις παλιές σχολικές αίθουσες. Διαθέτοντας ατέλειωτες ώρες, κόπο, χρήμα αλλά κυρίως πάθος συγκέντρωσε όλα αυτά τα υπέροχα αντικείμενα ως ένα δώρο στις επόμενες γενιές.

Τώρα όλα αυτά βρίσκονται σε ένα ειδικό χώρο-μουσείο στο σπίτι του, καθώς κανείς από τους δημάρχους όσο και αν τους παρακάλεσε δεν δέχτηκε να διαθέσει ένα μέρος δημοτικού κτιρίου ώστε να γίνει ένα μουσείο εκπαίδευσης, το οποίο θα μπορούν να χαίρονται μικροί και μεγάλοι κάτοικοι της περιοχής και όχι μόνο. Ετσι όπως λέει στο ethnos.gr ο κ. Βεργόπουλος δυο φορές την εβδομάδα ανοίγει το σπίτι του για να δουν και να θαυμάσουν αυτόν τον υπέροχο θησαυρό, μικροί μαθητές και οι δάσκαλοι τους, οι οποίοι μένουν πραγματικά με το «στόμα ανοιχτό» μπροστά στα θαυμαστά άγνωστα αντικείμενα ζητώντας διαρκώς πληροφορίες.

Ο κ. Βεργόπουλος 35 χρόνια δάσκαλος, ξεκίνησε, όπως λέει, να μαζεύει όλα αυτά τα αντικείμενα «σε μια προσπάθεια να συνδέσω το χτες με το σήμερα. Παλιά οι δάσκαλοι δεν είχαν στη διάθεσή τους απολύτως τίποτα για να μάθουν στα παιδιά γράμματα. Σήμερα μόνο μέσω του διαδικτύου έχουμε στη διάθεσή μας άπειρα πράγματα και εποπτικό υλικό. Πριν από πολλές δεκαετίες ο δάσκαλος έπρεπε να κατασκευάσει τα πάντα μόνος του για να προσφέρει στα μικρά παιδιά τη γνώση, που είχαν ανάγκη.

Ακόμη και οι ίδιοι πριν από 100 χρόνια δεν είχαν κάποια σπουδαία μάθηση και σε πολλές περιπτώσεις απλά ήξεραν να …διαβάζουν». Που βρήκε όμως όλα αυτά τα αντικείμενα; Oπως λέει ο ίδιος σε «παλαιοπωλεία, από δωρεές πολιτών και σε ατέλειωτο ψάξιμο παντού σε Ελλάδα και εξωτερικό όπου κατοικούσαν Έλληνες. Το παλιότερο βιβλίο που διαθέτω είναι του 1840 αφιέρωμα της Ζωσιμαίας αδελφότητας στον κόμη Καποδίστρια για τα ελληνικά γράμματα στα ελληνικά σχολεία. Εκδόσεις γεωγραφίας και θρησκευτικών από το 1890 , διοριστήρια δασκάλων από την Μητρόπολη και άλλα πολλά. Όλα αυτά αποτελούν πλέον αντικείμενο επιστημονικής μελέτης καθώς παρουσιάζουν την εξέλιξη της εκπαιδευτικής διαδικασίας στα δημοτικά σχολεία.

Επιθυμία μου είναι όταν βγω στη σύνταξη να αφιερωθώ σε αυτό και να φτιάξω ένα πραγματικό μουσείο το οποίο θα το χαίρονται όλοι». Από τα πιο εντυπωσιακά κομμάτια της συλλογής του είναι τα παλιά εκπαιδευτικά βιβλία. Όπως ένα βιβλίο γραμματικής του 1874 σε τρεις γλώσσες -Ελληνικά, Γαλλικά και Οθωμανικά, όταν ακόμα κάποιες περιοχές της Ελλάδας ήταν υπό οθωμανική κατοχή. Επίσης, ένα βιβλίο γεωγραφίας τυπωμένο στη Σμύρνη στα τέλη του 19ου αιώνα, που έφερε την έγκριση του υπουργείου Παιδείας και της εκπαιδευτικής πατριαρχικής επιτροπής και ήταν «ΠΡΟΣ ΧΡΗΣΙΝ ΤΩΝ ΔΗΜΟΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΑΣΤΙΚΩΝ ΣΧΟΛΕΙΩΝ ΑΜΦΟΤΕΡΩΝ ΤΩΝ ΦΥΛΩΝ».

Εντύπωση προκαλεί μια έκδοση «ΚΥΡΙΑΚΟΔΡΟΜΙΟΝ», με ομιλίες του λόγιου και αρχιεπισκόπου Νικηφόρου Θεοτόκη, τυπωμένη στην Αθήνα το 1840. Στις αρχικές σελίδες αναφέρεται ότι η πρώτη έκδοση τυπώθηκε στη Μόσχα το έτος 1796, με δαπάνη της Ζωσιμαίας αδελφότητας και η δεύτερη στη Βενετία το έτος 1831, με δαπάνη της ίδια αδελφότητας «δια της αγρύπνου φιλογενείας του εξοχωτάτου Κυβερνήτου της Ελλάδος ΚΟΜΗΤΟΣ Ι. Α. ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ».