Euro 2021: Ακόμα η Ελλάδα θυμάται τα περασμένα μεγαλεία του 2004

Euro 2021. Στη σέντρα η ποδοσφαιρική Ευρώπη, στον καναπέ η Ελλάδα συντροφιά με τις αναμνήσεις μιας κατάκτησης που συνεχώς ξεμακραίνει στη σήραγγα του χρόνου. 

Το να αναζητήσεις το παρελθόν, το ξεχασμένο στις σκοτεινές στοές του χρόνου, είναι πια εύκολο. Με πυξίδα τη Google και εξοπλισμό το κέφι μπαίνεις δειλά - στην αρχή - στην πρώτη μπούκα που θα βρεις προσπελάσιμη και η περιπέτεια αρχίζει. Η ιστορία των Ευρωπαϊκών Πρωταθλημάτων ποδοσφαίρου, δηλαδή, είναι εύκολη υπόθεση για όλους και πολυγραμένη. Τι να πεις εσύ τώρα, όταν όλοι - αν το θελήσουν - θα αναζητήσουν ποιος ήταν ο εμπνευστής του Euro, που στην αρχή ονομαζόταν Κύπελλο Εθνών Ευρώπης και ποια ομάδα ήταν η πρώτη που κατέκτησε το τρόπαιο. Να, ο Γάλλος Ανρί Ντελονέ ήταν ο «πατέρας» της διοργάνωσης που δεν έζησε να δει το παιδί του να γεννιέται – πέθανε πάνω στην… κυοφορία. Και η πρώτοι που σήκωσαν το κύπελλο που χρόνια μετά σήκωσε κι ο Ζαγοράκης, ήταν οι Σοβιετικοί!  Τα άλλα είναι απλά λεπτομέρειες, που χάνονται σαν τα χρόνια σαν πέσει πάνω τους η άμμος των καιρών… Κι όποιος θέλει σκάβει κι ό,τι βρει βρήκε…

Διαβάστε επίσης: Εθνική Ελλάδος: Η κατάκτηση του Euro το 2004 ήταν... στημένη!

Σημασία έχει η προσωπική εμπειρία, τα βιώματα και οι αναμνήσεις που σε συντροφεύουν μέχρι να κλείσεις τα μάτια στον κόσμο τούτο και να δεις άλλους κόσμους… αν δεις. Και μεγαλύτερη αξία έχει η διήγηση εκείνου που έχει ζήσει το γεγονός από «μέσα» από εκείνη του ψυχρού ιστορικού, που ανασυνθέτει τις εμπειρίες των αυτοπτών μαρτύρων.
Ο - παλαίμαχος πια - δημοσιογράφος Δημήτρης Δοντάς, ήταν «εκεί» τότε. Απεσταλμένος από την εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη, ο Δημήτρης Δοντάς έζησε μία - αν όχι την μοναδική μέχρι σήμερα – ανεπανάληπτη επιτυχία του ελληνικού ποδοσφαίρου. 

Γιούρο ήταν και πέρασε…

Μετά 17 έτη θυμάται: «Πριν ακόμη αρχίσει το ματς στο Ντραγκάο, με τον Καραγκούνη και τον Μπασινά να κόβουν τα φτερά της διοργανώτριας Πορτογαλίας του Κριστιάνο Ρονάλντο, είχα «μπολιαστεί» με εκείνη την αισιοδοξία που ήταν διάχυτη στο στρατόπεδα της ομάδας. Μια αισιοδοξία που είχε όνομα και επίθετο: Ότο Ρεχάγκελ! Αυτός ήταν ο απίθανος μαέστρος εκείνης της μαγικής ομάδας»!
Για το ματς με τη Γαλλία, είχε έρθει στη Λισσαβόνα η οικογένεια μου. Την παραμονή του αγώνα με την κάτοχο του τροπαίου, λέω στην σύζυγο: «Έχω το προαίσθημα ότι την Κυριακή θα επιστρέψεις εσύ με τα παιδιά πίσω. Εγώ θα μείνω. Θα αναγκαστώ και πάλι ν΄ αλλάξω το εισιτήριο της επιστροφής»… Όπως κι έγινε!

Ο τότε (τι θλιβερό το χρονικό επίρρημα «τότε »που κρύβει τόση νοσταλγία σε τέσσερα γράμματα…) διευθυντής του αθλητικού τμήματος της εφημερίδας «ΤΑ ΝΕΑ», ο Γιάννης ο Κιούσης, με το που τέλειωσε το παιχνίδι με τους Γάλλους, έσκυψε διακριτικά και πήρε τηλέφωνο στο σπίτι του: «Ελενίτσα, όπως καταλαβαίνεις, πρέπει να αλλάξεις τις ημερομηνίες για τα ξενοδοχεία… Προκρίθηκαν οι δικοί μας…» είπε και θα αναγκαζόταν να αλλάξει ξανά τις διακοπές του ακόμα μια φορά! Τελικά οι αναμνήσεις μας πάνε πάντα πιο μακριά από όσα πραγματικά έχουμε ζήσει…

Και συνεχίζει ο Δημήτρης Δοντας να ξετυλίγει τις το κουβάρι των νοσταλγικών ημερών που έζησε: «Την παραμονή του ημιτελικού με την Τσεχία, συζητούσαμε με τον συνάδελφο Κώστα Βερνίκο, στο κέντρο Τύπου του Ντραγκάο. Όταν με ρώτησε τι βλέπω, η απάντηση ήταν προφητική: «Μέχρι τώρα κανένα παιχνίδι δεν έχει πάει στην παράταση. Να σου πω ότι θα συμβεί αύριο; Έτσι το βλέπω. Και κάτι άλλο. Το ματς θα κριθεί στον ξαφνικό θάνατο. Μεγαθήριο η Τσεχία κι έτσι ήθελα να το δώ, κι έτσι έγινε!». 
Και στον τελικό;

«Το παιχνίδι τελείωσε, για μένα, με το που μπήκε το γκολ του Χαριστέα. Άρχισα να το γράφω με ύμνους για την Ελλάδα, ενώ ήθελε περισσότερο από μισή ώρα για να τελειώσει. Και, όταν μπήκε στο γήπεδο και ο Μπίλι Τζαμπ, το έστειλα στην Αθήνα. Δεν μπορούσε ν’ αλλάξει τίποτα. «Οι κατάλληλοι άνθρωποι, στο κατάλληλο σημείο, την κατάλληλη στιγμή», μου είχε πει ο Τραϊανός Δέλλας σε μία κουβέντα μας στη Λισσαβόνα, λίγες ώρες πριν από τον τελικό. Το λέω κι ανατριχιάζω. Έτσι ακριβώς ήταν!».
Και καταλήγει: «Νοιώθω πως υπήρξα κι εγώ ένα κομμάτι εκείνης της υπέροχης ομάδας. Ένας μικρός κόκκος άμμου, αν θέλετε, στο οικοδόμημα που ακόμα θαυμάζουμε. Ήμουν κι εγώ εκεί όχι ως θεατής, αλλά ως εργαζόμενος πλάι στον Ρεχάγκελ, στον Ζαγοράκη, στον Καραγκούνη. Με τα ίδια άγχη και τις ίδιες αγωνίες. Πανηγύρισα κι εγώ με το ίδιο πάθο,ς όπως οι συντελεστές της επιτυχίας, σήκωσα το Κύπελλο και δάκρυσα, δεν το κρύβω. Πιστέψαμε στο απίστευτο που τελικά ήταν η πιο αληθινή μας ιστορία!

Τώρα οι μέρες έχουν πια αρχίσει να παλιώνουν… Κι ακόμα, 17 χρόνια μετά, είναι κάτι βράδια που βάζω να δω στην τηλεόραση εκείνα τα παιχνίδια και σιγά σιγά αποκοιμιέμαι. Κι ακούω στον ύπνο μου εκείνες τις φωνές τις ξέφρενες, βλέπω από την αρχή το όνειρο που έγινε πραγματικότητα, πετάγομαι από το κρεβάτι με χείλη που τρέμουν, πίνω λίγο νερό και τότε το καταλαβαίνω: Βρίσκομαι από την άλλη μεριά της ζωής. Τότε μπορεί να νικήσαμε, τώρα όμως μας έχει νικήσει ο χρόνος…».
Τα βλέπεις, Δημήτρη; Γι’ αυτό σου το ‘χω πει μην κοιμάσαι είναι επικίνδυνο, Μην ξυπνάς, θα μετανιώσεις.

 Χωρίς Ελλάδα και πάλι

Κι έτσι τα χρόνια περνούν και η Εθνική Ελλάδας, μετά μιαν άνοιξη που μας έκανε να ανθίζουμε στις 16 καλύτερες ομάδες του κόσμου, ζει ξανά μια γνώριμη εποχή: τον ατέλειωτο βαρύ χειμώνα. Μετά τις επιτυχίες ήρθαν κάτι Νησιά Φερόε και μας ταπείνωσαν, κάτι προπονητές που δεν έμαθαν ποτέ τι θα πει «Ελλάδα» και κάτι παίκτες που έβγαζαν τη φανέλα έπειτα από κάθε αγώνα στεγνή  και σιδερωμένη… Και καλό είναι να θυμόμαστε εκείνα τα χρόνια τα νταμάρια, όχι τα πέτρινα απλά, με Δανιήλ και Αρχοντίδη, που μια ισοπαλία σε φιλικό με την Αγγλία ισοδυναμούσε με κατάκτηση Μουντιάλ. Με Αλκέτα Παναγούλια και τους «μπουλουκσήδες» της Αμερικής. Με Άνχελ Ιορντανέσκου, Κλαούντιο Ρανιέρι, Κώστα Τσάνα που το εθνόσημο ξεθώριαζε κι η μπάλα ήταν τετράγωνη. Και Ρεχάγκελ να θυμόμαστε και να κλαίμε και Σάντος να ακούμε και να δακρύζουμε, για να μην φτάσουμε 100 χρόνια από το 2004, να  βλέπουμε Γιούρο και να ψιθυρίζουμε στον διπλανό μας, που τάχα μου δεν θυμάται: «Είχαμε πάρει κι εμείς ένα τέτοιο Κύπελλο… Πάνε πολλάαααα χρόνια». Και μετά σιωπή. Όπως όταν πέφτει το χιόνι στις στέγες των αποτυχημένων…