Μανού Τζινόμπιλι: Μια ξεχωριστή µπασκετική ιδιοφυΐα

«Την ηµέρα που επιλέχθηκα στα ντραφτ έπρεπε να κάνω έρευνα για να δω πού είναι το Σαν Αντόνιο, δεν είχα ιδέα. Την τρίτη µου χρονιά άρχισα να σκέφτοµαι ότι ανήκω εδώ». Ακολούθησαν άλλες 13 χρονιές για τον Μανού Τζινόµπιλι στο Σαν Αντόνιο.

Ο Αργεντίνος δεν άλλαξε ποτέ οµάδα στο ΝΒΑ, ήταν στους Σπερς από το 2002 µέχρι το 2018, έγινε σύµβολο της οµάδας και τιµήθηκε όπως του άρµοζε. Χθες τα ξηµερώµατα, στο πλαίσιο του αγώνα µε τους Κλίβελαντ Καβαλίερς, οι Σπερς διοργάνωσαν µια λαµπρή τελετή για να αποσύρουν διά παντός τη φανέλα µε το Νο20. Αυτή βρίσκεται πλέον στην οροφή του «AT&T Center», µαζί µε εκείνες των Τζόνι Μουρ (00), Εϊβερι Τζόνσον (6), Μπρους Μπόουεν (12), Τζέιµς Σίλας (13), Τιµ Ντάνκαν (21), Σον Ελιοτ (32), Τζορτζ Γκέρβιν (44) και Ντέιβιντ Ρόµπινσον (50).

Το μεγάλο ρεκόρ

Η έτερη επαγγελµατική οµάδα της καριέρας του ήταν η Βίρτους Μπολόνια και η παρουσία του εκεί συντέλεσε στο να δηµιουργήσει ένα ρεκόρ που δεν το έχει άλλος παίκτης. Ο Μανού είναι ο µοναδικός ο οποίος έχει κατακτήσει Ευρωλίγκα το 2001, χρυσό Ολυµπιακό µετάλλιο µε την Εθνική Αργεντινής το 2004 στην Αθήνα, όταν και αναδείχθηκε και πολυτιµότερος παίκτης, και πρωτάθληµα στο ΝΒΑ. Εκεί πήρε τέσσερα, το 2003, το 2005, το 2007 και το 2014, έγινε δύο φορές All Star (2005, 2011) και αναδείχθηκε καλύτερος έκτος παίκτης το 2008. Εκείνη η επιλογή του Γκρεγκ Πόποβιτς, του εµβληµατικού κόουτς των Σπερς, να φέρνει από τον πάγκο τον Τζινόµπιλι είχε ξενίσει. Ο ίδιος ο «Ποπ» την εξήγησε στη χθεσινή τελετή νιώθοντας δικαιωµένος.

«∆εν του άρεσε, δεν άρεσε αυτό που έκανα, δεν ήθελε να το κάνει, µέχρι που το σκέφτηκε. Και ήταν τυχερή η οµάδα και εγώ, ήταν έξυπνος και κατάλαβε τι σήµαινε για εµάς. Ετσι το έκανε. Με αυτόν τον τρόπο θα µπει στο Hall of Fame, ερχόµενος από τον πάγκο. Σε αγαπώ, Μανού». Ο Τζινόµπιλι δεν ήταν φειδωλός σε εγκώµια ούτε προς τον Πόποβιτς ούτε προς τους συµπαίκτες του. «Κάποτε, τον πρώτο καιρό, ο Ποπ µού φώναξε γιατί έδωσα πάσα πίσω από την πλάτη, δεν καταλάβαινα τι µου έλεγε. Για εµένα ήταν το πιο λογικό play. Αλλά άρχισα αργά να σκέφτοµαι πιο πολύ, µαθαίνοντας πάρα πολλά. Εγινα πολύ καλύτερος παίκτης µε έναν προπονητή σαν κι αυτόν, που µε έκανε να καταλάβω πώς δουλεύει µια οµάδα, αλλά και εκτός παρκέ. Εγινε σαν πατέρας µου. Είµαι πολύ τυχερός που είχα τόσο καλούς συµπαίκτες. Το απόλαυσα που ήµουν µέρος της οµάδας. Εγώ πάντα προσπαθούσα να φέρνω τη… σπίθα». Κι αυτοί, όµως, οι συµπαίκτες του το ίδιο έκαναν. «Ηταν µια ιδιοφυΐα, είδαµε πράγµατα από αυτόν που δεν είχαµε δει από κανέναν άλλον στο παρελθόν» είπε ο Τιµ Ντάνκαν και ο Τόνι Πάρκερ υπερθεµάτισε : «Ηταν ο ορισµός του µπάσκετ των Σπερς επειδή πάντα έβαζε το εγώ του τελευταίο»