Τρόι Ντίνι: Τα σίδερα της φυλακής και η άδικη σύγκριση

Μεγάλωσε σε μια φτωχογειτονιά του Μπέρμιγχαμ, έχασε νωρίς τον πατέρα του από καρκίνο, αποβλήθηκε οριστικά από το σχολείο στα 14 χρόνια του και έμαθε να ζει στους δρόμους, στα όρια της εγκληματικότητας

Στα 23 του εξέτισε τρίμηνη ποινή φυλάκισης για ξυλοδαρμό μαθητών έξω από ένα κλαμπ και η ζωή έδειχνε να χάνεται στον υπόνομο. Το ποδόσφαιρο, όμως, αποτέλεσε σανίδα σωτηρίας για έναν προικισμένο σκόρερ, ο οποίος άρχισε να βλέπει οριστικά φως στο βάθος του τούνελ από το 2010, όταν η Γουότφορντ τον πήρε υπό τη σκέπη της. Εννέα χρόνια αργότερα, ως αρχηγός πλέον των «Σφηκών», συνέβαλε με πέναλτι-γκολ στην ιστορική πρόκριση στον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας και ετοιμάζεται, στις 18 Μαΐου στο θρυλικό «Γουέμπλεϊ», να ζήσει το όνειρο κόντρα στην ποιοτικότερη ομάδα του νησιού (Μάντσεστερ Σίτι).

«Μην πιστεύετε στο Instagram, όταν ο κόσμος δείχνει ότι είναι στα καλύτερά του. Ολοι έχουν προβλήματα, όλοι έχουν φόρους να πληρώσουν, όλοι έχουν χτυποκάρδια. Ακόμα και εγώ κάνω λάθη καθημερινά» παραδέχεται ο 30χρονος επιθετικός, ένας εκ των δύο ηρώων του Χάβι Γκράθια. Ο άλλος μπήκε ως αλλαγή και σημείωσε δύο γκολ, είναι πέντε χρόνια μικρότερος, έχει γεννηθεί σε ένα καταλανικό χωριό ονόματι Ριουδαρένες και παρότι είχε τα προσόντα, δεν κατάφερε ποτέ να στεριώσει στην Μπαρτσελόνα, γιατί επέμεναν να του κολλήσουν την (ασύλληπτα βαριά) ταμπέλα του «νέου Μέσι».

Ο Ζεράρ Ντεουλοφέου έβγαζε μάτια στην ακαδημία της Μπάρτσα, αλλά ένιωθε αυτήν τη σύγκριση και τις τεράστιες προσδοκίες να τον πνίγουν. Αποχώρησε από το «Καμπ Νόου», ένιωσε απελευθερωμένος σε Εβερτον, Σεβίλλη και Μίλαν, αλλά τώρα περιμένει σε έναν μήνα το ραντεβού με τον προπονητή που του έδωσε την ευκαιρία να κάνει ντεμπούτο στην πρώτη ομάδα των «Μπλαουγκράνα». Και, βεβαίως, ελπίζει να νικήσει τον Πεπ Γκουαρδιόλα, για τον οποίο τρέφει μεγάλο θαυμασμό, έστω και αν… υποπτεύεται πως δεν ανταποκρίθηκε ούτε στις δικές του, μεγάλες προσδοκίες...