Ο πιο πιστός οπαδός: «Ο Γιαννάκης ζει για τον ΠΑΟΚ και τον τίτλο του πρωταθλητή»

Ένα παιδί στο οποίο η µοίρα έπαιξε ένα άσχηµο και επώδυνο παιχνίδι, που γνώρισε τον ΠΑΟΚ µέσα από τις περιγραφές του πατέρα του και τις φωνές των φιλάθλων του, ζει και αναπνέει για τον «∆ικέφαλο του Βορρά». Ο Γιαννάκης, µε τη βοήθεια του πατέρα του, Λουκά Μήγιου, βρίσκεται στο πλευρό της αγαπηµένης του οµάδας σε κάθε αναµέτρηση και περιµένει καρτερικά να ζήσει τη στιγµή που ο «∆ικέφαλος του Βορρά» θα στεφθεί πρωταθλητής Ελλάδος.

Ο πατέρας του Γιαννάκη, Λουκάς, προσπαθεί να βάλει σε µια σειρά όσα έχει στο µυαλό του όταν τον ρωτούν για τον Γιαννάκη. «Η περιπέτεια του γιου µου άρχισε όταν ήταν 11 µηνών. Εκανε το τριπλούν εµβόλιο και αυτό προκάλεσε παρενέργειες. Οι πιθανότητες να συµβεί κάτι τέτοιο είναι µία στο εκατοµµύριο. Ολα έγιναν λίγο πριν αρχίσει να περπατά. Οταν προσπαθούσε να πιαστεί µε τα χεράκια του για να σταθεί. Εµεινε στο νοσοκοµείο για ενάµιση µήνα, µε τους γιατρούς να προσπαθούν όλο αυτό το διάστηµα να καταλάβουν τι ακριβώς είχε συµβεί.

Ο Γιαννάκης είναι άτυχος. Οι γιατροί µάς είχαν δώσει κάποιες ελπίδες πως ύστερα από δύο-τρία χρόνια θα ήταν σε θέση να σταθεί στα πόδια του, όµως αυτό δεν συνέβη. Ο Γιαννάκης είναι καθηλωµένος στο καροτσάκι. ∆εν µπορεί καν να στηρίξει τη µέση του. Κάθε στιγµή, κάθε µέρα, κάθε ώρα, µαζί µε τη γυναίκα µου, τη ∆ήµητρα, είµαστε στο πλευρό του. Η ∆ήµητρα, στα µάτια µου, είναι ηρωίδα. Ο Γιαννάκης γεννήθηκε το 1981. Από τότε µέχρι τώρα η ∆ήµητρα ζει σαν να έχει στο σπίτι ένα µωρό παιδί. Μας είχαν πει πως µπορούσαµε να τον δώσουµε σε ίδρυµα. Ούτε που το σκέφτηκα. Ηξερα πως, αν γινόταν κάτι τέτοιο, ο Γιαννάκης θα κατέρρεε. Μόνο που τον έβλεπα να µε κοιτάζει στα µάτια και να µε ζητά...

Κάθε φορά που πήγαινα στο γήπεδο γύριζα σπίτι και του µιλούσα για τον ΠΑΟΚ. Μένω στην Τριανδρία, και ο Γιαννάκης άκουγε τους φίλους του ΠΑΟΚ όταν πήγαιναν στο γήπεδο. Αρχισε να χοροπηδάει, να του αρέσει η ατµόσφαιρα. Μου ζήτησε να πάµε στο γήπεδο. Εγώ και η µητέρα του έχουµε καταφέρει να συνεννοούµαστε µε τον Γιαννάκη. ∆εν µπορεί να µιλήσει. Εκανε µαθήµατα λογοθεραπείας. Εµείς τον καταλαβαίνουµε όταν θέλει νερό, φαγητό, όταν µου λέει “θέλω να πάµε στο γήπεδο”. Οι φίλοι µου µε παρότρυναν να τον πάρω µαζί µου στο γήπεδο. Οι γιατροί µού είχαν πει πως θα πρέπει τον Γιαννάκη να του συµπεριφερόµαστε ως ισότιµο µέλος της οικογένειας και της κοινωνίας. “∆ιαφορετικά θα µαραζώσει...” µου είχαν επισηµάνει. Αρχίσαµε να πηγαίνουµε γήπεδο και κατάλαβα πως προσπαθεί να καταλάβει πράγµατα, να δει τον αγώνα. Εχει θέληση για ζωή. Η πραγµατικότητα είναι ότι ο ΠΑΟΚ έχει γίνει η ζωή του, γιατί του δίνει ζωή, του δίνει κίνητρο».

«Αδυναμία του Ποικιλίδη»

Η συζήτηση έφτασε στην πιο ξεχωριστή στιγµή του Γιαννάκη στο γήπεδο, µε τον πατέρα του, Λουκά Μήγιο, να γυρίζει τον χρόνο πίσω: «Οταν ήταν 12 ετών, έκανα το πείραµα να τον πάω για πρώτη φορά. Μόλις τον πήγα, κοιτούσε τον κόσµο, το γήπεδο... Ξετρελάθηκε. Από τότε πηγαίναµε συνέχεια. Ο Παναγιώτης Ποικιλίδης, παλιός αθλητής πάλης, µε διακρίσεις σε Ολυµπιακούς Αγώνες και παγκόσµια πρωταθλήµατα, αλλά και πρώην αντιπρόεδρος της ΠΑΕ ΠΑΟΚ, έδειξε µεγάλο ενδιαφέρον. Τον αγκάλιαζε. Ηθελε να τον κάνει βόλτα µε το καρότσι µέσα στο γήπεδο. Με είχε συγκινήσει. Πάντα ρωτούσε για τον Γιαννάκη. Μας έβλεπε που ήµασταν πίσω από τον πάγκο του ΠΑΟΚ. Πηγαίναµε σε κάθε µατς. ∆εν λείπαµε. Αυτό είχε κάνει τον Παναγιώτη να έχει µεγάλη αδυναµία στον Γιαννάκη.

“Με νίκες, µε ήττες, µε ζέστες, µε κρύο, µε αέρα, µε παγωνιά, µε βροχή, ο Γιαννάκης είναι πάντα εκεί” έλεγε... Εκανα τα πάντα να τον πηγαίνω ό,τι καιρό και αν έκανε, για να µην τον στενοχωρήσω. Μια φορά, σε ένα παιχνίδι µε την ΑΕΚ, είχαµε πάει στο γήπεδο. Οταν ξεκινούσαµε, είχε καλό καιρό. Μόλις φτάσαµε στο γήπεδο και άρχισε το µατς, δεχθήκαµε γκολ. Στενοχωρήθηκε. Του είπα “όλα θα πάνε καλά”. Εκείνη την ώρα άρχισε µια µπόρα. Ο Ποικιλίδης µάς είδε και µε ρώτησε αν έχω κάτι να βάλω στον Γιαννάκη. Του είπα πως δεν είχα, διότι δεν περίµενα να έχει τόσο ραγδαία επιδείνωση ο καιρός. “Σκέφτοµαι να αποχωρήσουµε, αλλά βλέπω ότι ο Γιαννάκης δεν θέλει να φύγουµε...” είπα στον Ποικιλίδη. Εκείνος τρελάθηκε µε το πείσµα του Γιαννάκη! Γύρισε τον κόσµο ανάποδα, µε την ανθρωπιά που διέθετε, για να µας βοηθήσει. Φώναξε δυο παιδιά να δηµιουργήσουν ένα πρόχειρο στέγαστρο µε ένα πανό που υπήρχε, σε µια άκρη, στα κάγκελα.

Τελικά, βάλαµε γκολ και κερδίσαµε το παιχνίδι. Του Γιαννάκη του γεννήθηκε διπλάσια χαρά, διότι όχι µόνο έµεινε και είδε το µατς, αλλά κέρδισε και ο ΠΑΟΚ. Στο τέλος ήταν σαν να µου έλεγε “είδες, µπαµπά, σου είπα να µείνουµε και κερδίσαµε”. Τότε ο Γιαννάκης έγινε ακόµα πιο ένθερµος οπαδός του ΠΑΟΚ. Ο Ποικιλίδης, εκείνη τη µέρα, µας φώναξε στα γραφεία και µας εξασφάλισε χώρο στον πρώτο όροφο, στη Θύρα 1. Πώς να µην του είµαστε ευγνώµονες!».

«Όπου μπορούμε πηγαίνουμε»

Ο Γιαννάκης µπορεί να αγαπά περισσότερο το ποδόσφαιρο, ωστόσο δεν παραβλέπει τα υπόλοιπα αθλήµατα. «Πρώτα για τον Γιαννάκη είναι το ποδόσφαιρο, µετά το µπάσκετ, το βόλεϊ και το χάντµπολ. Ακόµα και στο πόλο έχει πάει ο Γιαννάκης. Όπου µπορούµε πηγαίνουµε. Θέλω να πω ένα µεγάλο “ευχαριστώ” και στους ανθρώπους του µπάσκετ και του βόλεϊ, στους υπεύθυνους στο “Παλατάκι”, διότι δείχνουν ενδιαφέρον για τον Γιαννάκη και µας βοηθούν κάθε φορά που πηγαίνουµε στο γήπεδο. Ο Μπάνε Πρέλεβιτς είχε καλέσει τον Γιαννάκη και του έδωσε το µετάλλιο της τρίτης θέσης που κατέκτησε πέρυσι ο ΠΑΟΚ. Σε µία από τις προπονήσεις της οµάδας ποδοσφαίρου, ο Ραζβάν Λουτσέσκου µάς έδωσε στο τέλος τη φόρµα του.

Όλα αυτά έχουν µπει στο δωµάτιο του Γιαννάκη που είναι απ' άκρου εις άκρον ασπρόµαυρο» λέει ο Λουκάς και συµπληρώνει: «Πάνω από όλα θέλω να πω χίλια ευχαριστώ στον Ιβάν Σαββίδη. ∆ε ξέρω πώς αλλιώς να το εκφράσω. Να τους έχει ο Θεός καλά, εκείνον και την οικογένειά του. Ο τρόπος µε τον οποίο χαιρετάνε τον Γιαννάκη και ο Ιβάν, αλλά και ο Γιώργης... Βλέπω το πόσο χαίρεται ο Γιαννάκης µου, και αυτό είναι πολύ µεγάλο πράγµα για µένα». 

«Πικράθηκε µε τον τραυµατισµό του Αντελίνο Βιεϊρίνια»

Ο Γιαννάκης βρέθηκε στη Λάρισα την περασµένη Κυριακή χάρη στο πείσµα του και την προσωπική πρόσκληση του Αλέξη Κούγια, καθώς σε ουδέναν άλλον οπαδό του ΠΑΟΚ επετράπη η είσοδος στο AEL FC Arena, µε τη σκέψη του να µένει στην άτυχη στιγµή του αγαπηµένου του Αντελίνο Βιεϊρίνια: «Για να πάµε σε ένα εκτός έδρας παιχνίδι, θα πρέπει να γίνει ολόκληρη προετοιµασία. Συνήθως µένουµε στην πόλη όπου πάµε.

Έτσι είχε γίνει όταν πήγαµε στον Βόλο, για τον τελικό, όπως και πέρυσι στην Ξάνθη. Πηγαίνουµε όλοι µαζί, έρχεται και η µητέρα του. Ο Γιαννάκης το ζει το κάθε παιχνίδι. Από την αγωνία του, την προσπάθειά του να εκφραστεί, ιδρώνει συνέχεια. Ακόµα και αυτό τον ωφελεί. Ιδρώνει λες και έχει παίξει ο ίδιος. Ισως να είχε βάλει πολλά κιλά αν δεν έδειχνε τόσο µεγάλο πάθος για τον ΠΑΟΚ. Κάθε φορά που τελειώνει ένα παιχνίδι πρέπει να κάνει µπάνιο, να αλλάξει. Φέτος στην Ξάνθη ήταν αδύνατο να έρθει µαζί µας η µητέρα του. Και όµως, ο Γιαννάκης δέχθηκε να ταλαιπωρηθεί, να γυρίσουµε αµέσως µετά το µατς, µόνο και µόνο για να είναι κοντά στον ΠΑΟΚ.

Ο Γιαννάκης είναι ο πιο πιστός, ο πιο δυνατός, ο πιο αγνός φίλαθλος του ΠΑΟΚ. Εχει αγνή αγάπη. Θέλει να βλέπει την οµάδα. Κατάλαβα πως ήθελε να πάµε στη Λάρισα. Του εξήγησα πως δεν θα ήταν εύκολο. Επέµενε και γι' αυτό τηλεφώνησα στο γραφείο του κ. Κούγια. Αφησα το τηλέφωνό µου. Για να σας πω την αλήθεια, δεν περίµενα ότι θα γίνει κάτι. Ωστόσο ήθελα να το προσπαθήσω για τον Γιαννάκη. Την επόµενη µέρα µού τηλεφώνησαν και µε προσκάλεσαν στο παιχνίδι. Η χαρά του Γιανάκη ήταν µεγάλη. Ο κ. Κούγιας έδειξε µεγάλη χαρά για την παρουσία µας.

Εµείς κάναµε µια συµβολική κίνηση ως “ευχαριστώ” για τη φιλοξενία. Ηµασταν δίπλα στον πάγκο του ΠΑΟΚ και ο Γιαννάκης ήταν στενοχωρηµένος για τον τραυµατισµό του Βιεϊρίνια. Αγαπάει όλους τους παίκτες, αλλά στον Βιεϊρίνια έχει αδυναµία. Ο τραυµατισµός του τον στεναχώρησε. Μακάρι να του δίνει ο Θεός δύναµη. Τώρα περιµένουµε τον αγώνα της Κυριακής µε τον Λεβαδειακό να χαρούµε την κατάκτηση του πρωταθλήµατος. Ζει και αναπνέει για το πρωτάθληµα» σηµείωσε ο πατέρας του Γιαννάκη.