Champions League: Ο Τάσος Πάντος εξηγεί τον... κατήφορο του Άνφιλντ (vids)

«Αυτό το γήπεδο νομίζεις ότι κατηφορίζει. Σε πιάνει δέος. Οταν ξεκινά ο κόσμος να τραγουδά το «You'll never walk alone» είναι το κορυφαίο που μπορείς να ζήσεις ως ποδοσφαιριστής. Δεν πα' να υπάρχουν γήπεδα που να έχουν 150.000 θεατές, εκεί σε πιάνει δέος! Σε καταβάλλει ψυχικά».

«Δεν ήξεραν, δεν ρώταγαν;», μας είπε χαμογελώντας ο Τάσος Πάντος, όταν του ζητήσαμε να θυμηθεί τι πέρασε ο ίδιος και οι τότε συμπαίκτες του στον Ολυμπιακό, εκείνη τη βραδιά της 8ης του Δεκέμβρη 2004 στο «Ανφιλντ» από τον Στίβεν Τζέραρντ και την παρέα του, συγκριτικά με αυτό που συνέβη την Τρίτη στην Μπαρτσελόνα του -αγαπημένου του- Ερνέστο Βαλβέρδε.

«Δεν το περίμενα, με τίποτα το 4-0. Κουτσά - στραβά περίμενα ότι ακόμη και στην κακή της μέρα θα βάλει ένα γκολ η Μπάρτσα», συμπλήρωσε ο «Παντούρου» και στη συνέχεια μάς εξήγησε, σύμφωνα με τη δική του εμπειρία εκείνου του οδυνηρού 3-1, τι σημαίνει «Anfield»:

«Τέτοια ανατροπή μπορεί να κάνει μόνο η Λίβερπουλ. Το πιστεύω επειδή το έχω ζήσει. Είναι η μοναδική ομάδα που μπορεί να κάνει κάτι τόσο απρόσμενο, τέτοιες ανατροπές. Δεν είναι μόνο ποδοσφαιρικό το θέμα, δεν έχει να κάνει μόνο με την ποιότητα των παικτών. Παίρνουν τέτοια ώθηση από το γήπεδο και τον κόσμο, που πιστεύουν ότι μπορούν να κάνουν τα πάντα. Ιστορία, φανέλα, ατμόσφαιρα, όλα παίζουν ρόλο».

- Τι συναισθήματα νιώθεις όταν παίζεις στην ιστορική έδρα της Λίβερπουλ;

«Το "Aνφιλντ είναι από τις πιο καυτές έδρες. Το καταλαβαίνεις, σε πιάνει δέος. Από τις πινακίδες, τις επιγραφές, από τους φιλάθλους. Οταν κατεβαίναμε στην καταπακτή, υπήρχε στα σκαλιά επιγραφή “This is Anfield”. Οι παίκτες της Λίβερπουλ,κατεβαίνουν τα σκαλιά, φιλούν το χέρι τους και χτυπάνε την επιγραφή πριν βγουν στο γήπεδο! Αυτό είναι κάτι σαν τελετουργικό. Ο κόσμος είναι πιστός, τους δίνει τρομερή ώθηση. Κατηφορίζει το "Anfield"! Ισως η Λίβερπουλ ως ομάδα δεν έχει τρομερή διάρκεια όπως άλλες, αλλά σε έναν οριακό αγώνα είναι η πιο επικίνδυνη. Εκείνη τη χρονιά που παίξαμε εμείς, είχε κάνει κι άλλες ανατροπές, μέχρι την κορυφαία στον τελικό της Κωνσταντινούπολης με τη Μίλαν. Δεν είναι τυχαίο, είναι στο dna της ομάδας".

Γυρίζοντας τον χρόνο πίσω, ο βετεράνος άσος και νυν προπονητής, θυμήθηκε:

«Οταν ξεκινά ο κόσμος να τραγουδά το "You'll never walk alone" είναι το κορυφαίο που μπορείς να ζήσεις ως ποδοσφαιριστής. Δεν πα' να υπάρχουν γήπεδα που να έχουν 150.000 θεατές, εκεί σε πιάνει δέος! Σε καταβάλλει ψυχικά. Και από τη Γιουβέντους φάγαμε 7 γκολ, αλλά δεν είχα νιώσει έτσι. Σε παρασέρνει το γήπεδο. Δεν μπορούσαμε να παρακολουθήσουμε τον ρυθμό. Βγάλαμε σβηστά το πρώτο ημίχρονο, στο δεύτερο ξεκίνησε η κατηφόρα. Δεν είχαμε τέτοια ένταση στο πρωτάθλημα. Είναι θέμα προσαρμογής. Στην Premier League παίζουν 40 ματς σε φουλ ένταση. Περιμέναμε να βγει η μπάλα έξω να πάρουμε ανάσες. Εκείνοι δεν σταματούν και σε παρασύρουν. Δεν τρέχουν περισσότερο, αλλά ό,τι κάνουν, το κάνουν με ένταση, πολύ υψηλό τέμπο. Πρέπει να βρεις τρόπο να το παγώσεις. Δεν το κάναμε εμείς, δεν το έκανε ούτε η Μπάρτσα. Θυμάμαι να παίρνω ανάσες σε 2-3 φάσεις που βγήκε η μπάλα άουτ, μέχρι να τη στήσει ο Νικοπολίδης. Εγιναν λίγα φάουλ, είχε παρασυρθεί ακόμη και ο διαιτητής, δεν σφύριζε, τρελός ρυθμός. Σε πνίγουν με τη φυσική κατάσταση, τις ταχύτητες, τη γρήγορη μετάβαση. Ατελείωτο πρέσινγκ, ταχύτητα στην επίθεση. Δεν σου επιτρέπουν να κάνεις το παιχνίδι σου. Είναι και το στιλ των παικτών. Μέχρι και οι στόπερ είναι γρήγοροι και παίζουν ψηλά. Και στον χώρο να παίξεις, θα σε προλάβουν. Δεν είδες πώς έπεφταν τρεις πάνω στον Μέσι, έτοιμοι να τον δαγκώσουν;».

Κλείνοντας αυτήν την πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα, ο Τάσος Πάντος συμπλήρωσε:

«Γενικά, πάει προς τα εκεί το ποδόσφαιρο, η Λίβερπουλ είναι τέτοια ομάδα, αλλά όχι ότι δεν έχει ρυθμό η Μπάρτσα. Απλά, από ένα σημείο και μετά χάθηκαν κι αυτοί. Δαγκώνουν, μπαίνουν να σε πνίξουν. Στο πρέσινγκ, στη δύναμη. Δεν μπόρεσαν να αντιδράσουν ψυχολογικά. Ισως δεν το περίμεναν κιόλας. Δεν είπε ένας “πάμε, ξυπνήστε”. Να ρίξουν μια κλωτσιά, ήταν σαν υπνωτισμένοι. Αυτό το γήπεδο λες και μαγεύει τον αντίπαλο. Στο ένα ματς, η Λίβερπουλ μπορεί να είναι και η καλύτερη, η πιο επικίνδυνη ομάδα του κόσμου, σε ένα 90λεπτο. Μπορεί να κάνει το απίθανο, το φανταστικό, να σε διαλύσει και να μην καταλάβεις το πώς...»