Καρολίνα Παλενδρίτου: Το συμβάν με το ταξί ήταν μόνο 10" από την καθημερινότητά της - «Όλοι είμαστε εν δυνάμει ανάπηροι»

«Όλοι είμαστε εν δυνάμει ανάπηροι», είναι το μήνυμα της Καρολίνας Πελενδρίτου, που πριν λίγα 24ωρα βρέθηκε αντιμέτωπη με μια απαράδεκτη συμπεριφορά λόγω του σκύλου - οδηγού της. Δυστυχώς, δεν πρόκειται για μεμονωμένο περιστατικό. Όπως λέει η ίδια, ήταν απλά 10 δευτερόλεπτα από την καθημερινότητά της...

Μιλώντας στο OPEN και την εκπομπή «10 παντού» για το συμβάν, περιέγραψε: «Κάλεσα ταξί. Με είδε ο κύριος όταν βγήκα και μου είπε "εσείς καλέσατε;". Λέω ναι. Μου λέει "όχι όχι όχι, το σκυλί δεν μπορώ να το πάρω". Του εξήγησα ότι είναι σκύλος - οδηγός, μετά είδατε τη συνέχεια στο βίντεο. Εξήγησα ό,τι μπορούσα. Μου είπε ότι δεν μπορεί να το πάρει, ότι καταλαβαίνει και του είπα ότι "δυστυχώς δεν καταλαβαίνετε". Του εξήγησα τη νομοθεσία. Προφανώς δεν ήταν ενημερωμένος και αυτό είναι το στενάχωρο. Ότι στην κοινωνία δεν υπάρχει σωστή ενημέρωση».

Όσα του είπε, τα αρνήθηκε και τα αμφισβήτησε, όπως λέει η ίδια. «Κάλεσα το ραδιοταξί και τους είπα τι συνέβαινε. Τον πήραν τηλέφωνο και μετά μου είπε "οκ, θα σε πάω, συγγνώμη"».

«Σε γήπεδο μου απαγόρευσαν την είσοδο»

Δεν είναι η πρώτη φορά που η Καρολίνα βρέθηκε αντιμέτωπη με τέτοιο περιστατικό: «Μου έχει συμβεί πολλές φορές. Αυτό ήταν 10 δευτερόλεπτα από την καθημερινότητά μου. Η καθημερινότητά μου έχει πολλά τέτοια περιστατικά. Εγώ μπορεί να έχω τον δημόσιο λόγο, όμως υπάρχουν πολλοί συμπολίτες μας που δεν έχουν τη δυνατότητα».

«Σε ένα γήπεδο μου απαγόρευσαν την είσοδο και δυστυχώς η φύλακας επέμενε παρόλο που της ανέφερα ακριβώς τον νόμο. Επέμενε, ξεσήκωσε όλο το γήπεδο. Και αυτό που με στενοχώρησε και με ενόχλησε ήταν η στάση της και μετά ήταν η στάση ενός γονέα που έλεγε "δεν θέλω το παιδί μου να είναι στον ίδιο χώρο με τον σκύλο". Αφού κάλεσα την αστυνομία, δυστυχώς δεν πήρε τη θέση και να υποστηρίξει τον νόμο όπως θα έπρεπε και προσπαθούσαν να κρατήσουν μια ισορροπία».

Επιχειρώντας να εξηγήσει γιατί οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν και κάνουν διακρίσεις, είπε πως «πιστεύουμε πάντα ότι ό,τι συμβαίνει στον διπλανό μας είναι πολύ μακριά από εμάς και δεν μας αφορά. Δεν έχουμε την παιδεία να καταλάβουμε πως ο πλούτος μιας χώρας είναι να μπορεί να αγκαλιάσει όλους τους πολίτες και τη διαφορετικότητα και να τους αντιμετωπίσει ισότιμα. Μπορεί αυτοί οι άνθρωποι πρακτική δυσκολία όμως δεν υστερούν σε μυαλό, σε χαρίσματα, σε δυνατότητες. Έχουμε συνδέσει την αναπηρία με την ανημποριά, με τη λύπηση. Είναι λάθος η παιδεία. Τα στερεότυπα».

Μάλιστα, λέει πως δεν νιώθει ηρωίδα. «Δεν είμαι ούτε ηρωίδα, ούτε να με λυπούνται θέλω. Αναγκάζομαι να φαίνομαι ηρωίδα σε μια χώρα που δεν είναι φιλική προς τα άτομα με αναπηρία, Βλέπουν έναν άνθρωπο που παλεύει να ζήσει, να επιβιώσει, να πετύχει και το μεταφράζουν "ηρωίδα" ενώ αυτό που ζητάμε δεν είναι ειδική μεταχείριση, είναι ισότιμη μεταχείριση».

Όλοι είμαστε εν δυνάμει ανάπηροι - Ανά πάσα στιγμή μπορούμε να βρεθούμε στη θέση ενός ΑμεΑ

Μιλώντας για το πώς εξελίχθηκε η κατάσταση με την όρασή της, είπε: «Το πρόβλημα εξελίχθηκε σταδιακά από τα 9 μου έτη. Σε μια ακόμα πιο κλειστή κοινωνία της Κύπρου το 1996 με ακόμα περισσότερες προκαταλήψεις, ένα παιδί που στη μετέπειτα ζωή του καλείται να διαχειριστεί κάτι πολύ δύσκολο συναισθηματικά, σημαδεύεται. Στα 16 μου πήρα τη μεγάλη απόφαση να κάνω το μεγαλύτερο μεταβατικό στάδιο. Από αρτιμελής αθλήτρια να γίνω παραθλήτρια».

Μιλώντας για την αγαπημένη της Liberty, είπε πως ήταν η απόφαση πριν επτά χρόνια περίπου, «όταν η όρασή μου είχε μειωθεί αρκετά και σκέφτηκα ότι ίσως θα είναι μια λύση ο σκύλος - οδηγός. Ήμουν πολύ αρνητική στην αρχή γιατί έπρεπε να αποδεχθώ ότι ξανά άλλαξε η κατάσταση της όρασής μου όμως τελικά μου έκανε τεράστιο καλό. Σήμερα που μιλάμε η Liberty έχει κάνει τεράστιο καλό στη ζωή μου».

Όπως αποκαλύπτει, σκέφτηκε πολλές φορές να σταματήσει. «Όμως, πάντα σκεφτόμουν πως αυτό που κάνω το αγαπάω και τελικά δίνει δύναμη σε άλλους ανθρώπους. Όσο πάλευα εισέπραττα από την κοινωνία ότι ανοίγω ένα μονοπάτι για άλλους που θα ακολουθήσουν. Σίγουρα δεν ήμουν έτοιμη να το αντιμετωπίσω. Πέρασα αρκετά δύσκολα την περίοδο που πάλευα για την ισότητα μεταξύ αρτιμελών αυλητών και αθλητών αναπηρίας. Είχα έναν δικαστικό αγώνα 10 χρόνια και ταυτόχρονα έπρεπε να κολυμπάω, να αγωνίζομαι, να είμαι πρωταθλήτρια. Με έφθειρε πολύ, όμως, με ωρίμασε και με έξανε αυτό που είμαι σήμερα».

Και καταλήγει: «Όλοι είμαστε εν δυνάμει ανάπηροι. Ανά πάσα στιγμή μπορούμε να βρεθούμε στη θέση ενός ΑμεΑ. Αν ο καθένας το προσεγγίσει έτσι, νομίζω τα πράγματα θα είναι πολύ διαφορετικά και πρέπει επιτέλους όλοι να αναλάβουν τις ευθύνες τους ώστε να υπάρξει δικαιοσύνη και ισορροπία».