Ο Γκόγκολ, ο ροκ σταρ και οι ποντιακοί χοροί

Αυτήν τη στιγµή σκηνοθετεί δύο παραστάσεις, τον «Επιθεωρητή» στο Skrow Theater (όπου συνυπογραφεί και τη διασκευή) και τον «Αρίστο», που ανεβαίνει για δεύτερη χρονιά µε µεγάλη επιτυχία στο Θέατρο Νέου Κόσµου, υποδύεται τον ποιητή Φανφάρα στην πολυσυζητηµένη παράσταση «Ξύπνα Βασίλη», ενώ τα Σάββατα του Δεκέµβρη ανεβαίνει µε το γιουκαλίλι του στη σκηνή του Σταυρού του Νότου plus και τραγουδά µε τους Polkar. Συγχρόνως, ετοιµάζει και άλλα πολλά, όπως θα µας αποκαλύψει στη συνέχεια. Οπότε ναι, σίγουρα δυσκολευτήκαµε να συντονιστούµε µε τον Γιώργο Παπαγεωργίου και να τον πείσουµε να καθίσει για µισή ώρα µαζί µας γι’ αυτή την κουβέντα.

Γιατί όλη αυτή η υπερδραστηριότητα;

Ας πούµε ότι, όταν δεν είσαι καλά, προσπαθείς να κάνεις κάτι γι’ αυτό. Στη δική µου περίπτωση κατάλαβα ότι δεν θέλω να µένω πολύ µόνος µε τον εαυτό µου. Ετσι γέµισα τον χρόνο µου µε ανθρώπους που µε περιτριγυρίζουν όλη την ηµέρα. Και φυσικά µε δουλειές που µε αφορούν πολύ. Καµιά φορά και οι συγγραφείς ή η ιδέα ενός έργου ή ενός τραγουδιού µπορούν να σου κάνουν παρέα.

Ο Γκόγκολ διακωµωδεί τη γραφειοκρατία και την κοινωνική διαφθορά. Ο δικός σας «Επιθεωρητής»;

Ο στόχος της σκηνοθεσίας και της διασκευής δεν είναι να «φωτίσει» τις ποιότητες που αναφέρετε, αλλά την αγωνία που κρύβεται κάτω από αυτές. Οι ήρωες αναζητούν µια προσωπική ουτοπία, µια «Αγία Πετρούπολη» για τον καθένα προσωπικά. 

Η ανάγκη των ηρώων σας να ζήσουν µια ψευδαίσθηση για όσο κρατήσει συµβαίνει και στην πραγµατική ζωή. Πώς το ερµηνεύετε;

Έχει να κάνει µε το πώς ορίζει κανείς την αναζήτηση της ευτυχίας. Αν η πραγµατικότητα µπορεί να στην προσφέρει, καλώς, είσαι από τους τυχερούς, καλή διασκέδαση. Αν όχι, επιλέγεις κάτι άλλο, ζεις αγκαλιά µε µια φαντασίωση. Αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό, απλά τι γίνεται όταν συγκρουστεί το «φαντασιακό» µε το «πραγµατικό»;

Έχετε πει πως διαβάζοντας το βιβλίο του Θωµά Κοροβίνη, η ιστορία του Αρίστου Παγκρατίδη (του φερόµενου δράκου του Σέιχ Σου, που καταδικάστηκε σε θάνατο) σας στοίχειωσε και ήταν κάτι που θέλατε πολύ να µεταφέρετε στο θέατρο.

Ο «Αρίστος» είναι ένα φάντασµα για την πόλη µου, τη Θεσσαλονίκη. Πενήντα χρόνια µετά την εκτέλεσή του, ακόµα αισθάνεσαι ότι η ιστορία του πλανάται πάνω από τα κεφάλια αυτών που γνωρίζουν, θυµούνται ή έχουν ακούσει για τον «δράκο του Σέιχ Σου». Και η ιστορία του είναι άρρηκτα συνδυασµένη µε µια εποχή πολύ σκοτεινή για την πόλη, µε έντονη την παρουσία του παρακράτους, «υπόγεια» πάθη και πολύ φόβο. Κάπου εκεί ήταν που στήθηκαν και τα θεµέλια της «λαµπρής µας χώρας». Και ναι, δεν ζούµε σε ένα κράτος «ζόφου» όπως ήταν η δεκαετία του ’60 για τη χώρα, αλλά τα «σπέρµατα» εκείνης της εποχής είναι εδώ πλέον και µας χαιρετάνε.

Οι Polkar πώς ήρθαν στη ζωή σας;

Ήταν τέτοια η ανάγκη µου να γοητεύσω ένα κορίτσι πριν από 5 χρόνια, που έφτιαξα µια µπάντα για να κάνω µια συναυλία και να έρθει να µας ακούσει. Το κορίτσι δεν ήρθε ποτέ, η µπάντα έµεινε και ονοµάστηκε Polkar (που σηµαίνει στα σλάβικα µεθυσµένος χορευτής που τραγουδάει φάλτσα). Έκτοτε φύγαµε από τα µικρά µπαρ της Θεσσαλονίκης, κατεβήκαµε στην Αθήνα, φτάσαµε να ανοίξουµε τους Beirut στο Fix Factory (ένα όνειρο ζωής για µένα) και πλέον κάνουµε ακριβώς αυτό που θέλαµε εξαρχής. Ένα «µεταλλιζέ ντιριντάχτα», µε balkan ηχοχρώµατα, δικά µας κοµµάτια και covers από ελληνικά παραδοσιακά πανηγυρτζίδικα τραγούδια που λειτουργούν σαν φυσικό ζάναξ για εµάς και για τους θεατές µας. Ελπίζω να έγινα σαφής, αν και πιστεύω ότι µάλλον σας µπέρδεψα.

Όχι καθόλου…

Φέτος, παρουσιάζουµε τη νέα µας παράσταση, «Μαµά θα γίνω ροκ σταρ», ένα αλέγκρο πανηγύρι ακόµα πιο έντονο από πέρσι. Απαιτείται περισσότερη ενέργεια από εµάς, αλλά είµαστε αποφασισµένοι…

Είστε στη σκηνή µιας θεατρικής παράστασης, ο κόσµος παρακολουθεί και αντιδρά. Είστε στη σκηνή µε τους Polkar και ο κόσµος χορεύει και τραγουδά. Πόσο διαφορετικά είναι τα συναισθήµατα;

Αγαπώ πολύ τη συµµετοχή του θεατή σε αυτό που βλέπει. Μια θεατής τις προάλλες, στο φινάλε της παράστασης του «Ξύπνα Βασίλη», φώναξε «πες τα, να τα ακούσουν και οι άλλοι εδώ µέσα!». Το λάτρεψα. Για κάτι τέτοια αξίζει να κάνεις θέατρο. Ειδικά πολιτικό. Οσον αφορά τον κόσµο στις συναυλίες, πιστέψτε µε, το συναίσθηµα ενός ερµηνευτή όταν το κοινό από κάτω τραγουδάει τους στίχους του είναι κάτι που το κουβαλάς µετά και σπίτι σου για µέρες. Αισθάνεσαι ότι έχεις µοιραστεί κάτι προσωπικό µε κάποιον που είχε τα αυτιά να το ακούσει. Σαν φίλο τον νιώθεις µετά. 

Έχετε δηλώσει πως σας ενδιαφέρουν περισσότερο οι συνεργασίες πάρα οι ρόλοι. Πείτε µας µια συνεργασία που ονειρεύεστε.

Ερχεται µια συνεργασία µε τη Ματούλα Ζαµάνη που εκτιµώ πολύ.

Θα συνεχίσετε στους ίδιους ρυθµούς;

Ξεκινάω σε λίγο καιρό γυρίσµατα για τη νέα ταινία του Παντελή Καλατζή µε θέµα τη Γενοκτονία των Ποντίων. Στο πλαίσιο της προετοιµασίας µου, εκτός από τις υποκριτικές πρόβες, µαθαίνω ποντιακούς χορούς, σκηνική πάλη, τούρκικα και κάνω µαθήµατα ιππασίας µε ένα πονηρό άλογο που ακούει στο όνοµα «Ματίλντα».