Θέμις Μαρσέλλου στο ethnos.gr: «Στις παραστάσεις μου στοχεύω μόνο στην αλήθεια»

Η Θέμις Μαρσέλλου, την οποία γνωρίσαμε ως Άρτα από το «Λαβ Σόρρυ», είναι ένα πρόσωπο που έχει αγαπηθεί από μικρούς και μεγάλους, καθώς έχει σκηνοθετήσει στη χώρα µας τα ωραιότερα μιούζικαλ, μετατρέποντας τις ιστορίες τους σε μαγικά παραμύθια, µε πολύ χορό και μουσική. Όταν ήταν μικρότερη, θεωρούσε πως η ήττα σήμαινε το τέλος. Πλέον, όμως, έχει μάθει πως αν τη διαχειριστείς σωστά, το πιθανότερο είναι να φέρει μακροπρόθεσμα, μια μεγαλύτερη και ανέλπιστη νίκη.

Αφορμή για την κουβέντα μας στάθηκε η νέα της σκηνοθετική δουλειά «Άντρες με τα όλα τους» που παρουσιάζεται στο θέατρο Βέμπο και είναι βασισμένη στην κωμωδία «Ladies Night» των Νεοζηλανδών Στίβεν Σινκλέρ και Άντονι ΜακΚάρτεν. «Είναι το τρίτο έργο πρόζας που διασκευάζω και σκηνοθετώ. Έχει προηγηθεί το "Ενα μωρό για τρεις" και το "Gloriοus, η πιο φάλτσα σοπράνο που πέρασε απ’ τη γη". Η πρόταση για τους "Άντρες με τα όλα τους" ήρθε από τους αδερφούς Τάγαρη και δεν υπήρχε περίπτωση ποτέ ν' αρνηθώ δική τους πρόταση! Ήταν υπέροχη εμπειρία η προετοιμασία αυτής της παράστασης γιατί είχα την τύχη να συνεργαστώ με εξαιρετικούς ηθοποιούς. Όσο για τα μιούζικαλ, δεν θα μπορούσα να τ' αφήσω στην άκρη! Αυτή τη στιγμή παίζεται στη Θεσσαλονίκη για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων το "Mamma Mia" και παράλληλα αυτή την περίοδο κάνω πρόβες για τη "Μελωδία της ευτυχίας" που θα κάνει πρεμιέρα τα Χριστούγεννα» αναφέρει η Θέμις Μαρσέλλου στο ethnos.gr.

Εκτός από τον προφανή στόχο της παράστασης, να ψυχαγωγήσει τους θεατές, υπάρχει κάτι άλλο στο οποίο στοχεύετε;

Στοχεύω μόνο στην αλήθεια. Είτε αυτή προκαλεί γέλιο, είτε συγκίνηση, σκέψη και θλίψη. Ακόμα κι αν η αλήθεια δεν έχει να κάνει με την πραγματικότητα, αλλά με τα όνειρά μας.

Με τι κριτήρια επιλέγετε συνήθως τους συνεργάτες και ηθοποιούς σε μία παράσταση; Νιώθετε την ανάγκη να συνεργάζεστε με φίλους σας;

Θέλω να συνεργάζομαι με ταλαντούχους ανθρώπους. Θέλω να θαυμάζω τους συνεργάτες μου, σε οποιοδήποτε «πόστο» κι αν βρίσκονται. Σίγουρα αν τύχει ο ταλαντούχος συνεργάτης που είναι κατάλληλος γι' αυτό που έχει να κάνει να είναι και φίλος, τότε τα πράγματα τις περισσότερες φορές είναι πιο εύκολα, γιατί υπάρχουν περισσότεροι κοινοί κώδικες.

Εκτός από σκηνοθέτης, όμως, είστε και ηθοποιός. Ήταν πάντα παράλληλες αυτές οι δύο ιδιότητες μεταξύ τους για σας;

Είμαι ηθοποιός και μουσικός. Το «σκηνοθέτης – απόδοση κειμένου στίχων» που είναι οι βασικές μου ιδιότητες εδώ και αρκετά χρόνια, προέκυψαν από την ανάγκη μου να κάνω μιούζικαλ με τον τρόπο που εγώ αντιλαμβάνομαι ότι είναι ο σωστός ως ηθοποιός, μουσικός και κυρίως ως θεατής. Μπορεί να ακούγεται λίγο οξύμωρο αυτό, αλλά είναι η πραγματικότητα και όταν τα πράγματα πάνε καλά, είμαι ευτυχισμένη μέσα σε αυτή.

Έπειτα από μία πανδημία, έναν πόλεμο στην Ουκρανία, δεκάδες περιβαλλοντικές καταστροφές, πώς επηρεάζεται ο τρόπος που επικοινωνείτε την κωμωδία;

Έχω την αίσθηση ότι πάντα, πόσο μάλλον στις δύσκολες συνθήκες ο κόσμος έχει ανάγκη να βλέπει καλές παραστάσεις. Ανεξάρτητα από το είδος. Προσπαθώ να κάνω καλές παραστάσεις, όπως όλοι φαντάζομαι. Επειδή είμαι κι εγώ θεατής, η ανάγκη μου όταν μπαίνω σ’ ένα θέατρο να δω μια παράσταση, είναι να με πάρει μαζί της, να «χαθώ» μέσα σ’ αυτή και να βγω από το θέατρο «διαφορετική». Όπως τα παιδιά όταν τους διαβάσεις ένα ωραίο παραμύθι.

Στην εποχή της πολιτικής ορθότητας, μπορούμε να γελάμε με τα πάντα;

Ειλικρινά δεν ξέρω… Το μόνο που ξέρω είναι ότι το χιούμορ είναι μεγάλο όπλο και στη ζωή και στη σκηνή. Ειδικά στα δύσκολα.

Εσάς, τι σας δίνει χαρά σήμερα;

Τα παιδιά μου, ο σκύλος μου, το σπίτι μου και η δουλειά μου. Και νιώθω πολύ τυχερή για όλα αυτά.

Όλα αυτά τα χρόνια έχετε κάνει αρκετές επιτυχίες στο θέατρο. Υπάρχει κάποια αποτυχία την οποία χρεώνετε στον εαυτό σας;

Ακόμα και στις επιτυχίες, πάντα υπάρχουν πράγματα που εμένα δεν μ’ αρέσουν. Κι ας αρέσουν σε άλλους. Και ανεξάρτητα από το ποιος φταίει, φυσικά το χρεώνω στον εαυτό μου. Κι αυτό είναι το σωστό. Δυστυχώς ή ευτυχώς, πάντα αισθάνομαι πως κάποια πράγματα μπορούσαν να γίνουν καλύτερα.

Έχετε σκεφτεί τον εαυτό σας ως δημόσιο υπάλληλο με σταθερό ωράριο;

Δύσκολα! Έχω περίεργα ωράρια… Θα με δυσκόλευε η προσαρμογή.

Σας ενδιαφέρει να σκηνοθετήσετε στην Επίδαυρο;

Έχω ζήσει τη μαγεία της Επιδαύρου ως νεαρή ηθοποιός του Εθνικού θεάτρου. Δέος και συγκίνηση. Θα τολμήσω να πω, πως επειδή το αρχαίο δράμα «δομικά» είναι η πρώτη μορφή του μιούζικαλ (πρόλογος, πάροδος, επεισόδια, στάσιμα, έξοδος) θα ήθελα πολύ να προσεγγίσω από αυτή τη σκοπιά ένα τέτοιου μεγέθους έργο, με απόλυτο σεβασμό φυσικά. Μιλάω για ένα συγκεκριμένο έργο. Βέβαια φοβάμαι πως αυτό είναι δύσκολο, γιατί στο χώρο μας τα πράγματα είναι λίγο περίεργα. Για κάποιον που ανεβάζει παραστάσεις στην Επίδαυρο για παράδειγμα, το να ανεβάσει ένα μιούζικαλ θεωρείται από εύκολο, μέχρι και ευτελές. Για κάποιον που ανεβάζει μιούζικαλ στο εμπορικό θέατρο, το να σκηνοθετήσει στην Επίδαυρο, θεωρείται από θράσος μέχρι ύβρις. Η αλήθεια είναι πως δεν το έχω διεκδικήσει ποτέ, αλλά αυτή την αίσθηση έχω. Μακάρι να κάνω λάθος…

Σας ενοχλεί το πέρασμα του χρόνου και ότι μεγαλώνετε;

Μ’ ενοχλεί. Κυρίως μ’ ενοχλεί ότι από μια ηλικία και μετά, χάνεται αυτή η αίσθηση του «για πάντα». Αρχίζουν να μαζεύονται πολλές αναμνήσεις, κλείνουν κύκλοι και διάφορα άλλα τέτοια τρομακτικά. Βέβαια, ένα από τα προνόμια της δουλειάς μας, είναι ότι «παίζουμε». Δεν είναι τυχαίο αυτό το ρήμα για το θέατρο. Παίζουμε, όπως τα παιδιά. Φτιάχνουμε τα παραμύθια μας, μπαίνουμε μέσα σ’ αυτά και τα ζούμε. Είναι μεγάλο προνόμιο αυτό και διατηρεί ζωντανό σ' ένα βαθμό το παιδί μέσα σε όποιον δεν βιώνει αυτή τη δουλειά μόνο σαν επάγγελμα, σαν ρουτίνα. Εγώ προσπαθώ να παίζω σοβαρά. Όπως ακριβώς κάνουν και τα παιδιά.

Δουλεύετε τον εαυτό σας όπως δουλεύετε και τις παραστάσεις σας;

Δύσκολη ερώτηση! Προσπαθώ να κοιτάω πάντα μπροστά…

Τι θα θέλατε να σας φέρει το μέλλον;

Υγεία, ευτυχία κι επιτυχίες για τα παιδιά μου, αλλά και για εμένα, ώστε να μπορώ να είμαι δίπλα τους γεμάτη και χαρούμενη, να τους στηρίζω και να τους καμαρώνω.